Het verdronken land van Stavenisse

Zondagmorgen, 2 februari 1953. Boven Stavenisse gaat de zon op. "Het was verbijsterend", zeggen oude Stavenissers nu nog. Met horten en stoten komen, vijftig jaar na dato, de verhalen los. Met een snik, met een traan, met een zucht die van heel ver moet komen. "Wat we zagen die morgen was allemaal water, allemaal wrakhout. En vele doden." Een ander: "Híér lag een kat, een hond, daar een koe en een paard." Een derde, met een dikke brok in de keel: "Een op de tien dorpsbewoners was weggespoeld. De lichamen lagen overal, op de dijk, in de sloten, in de bomen, op een zolderbalk. Een kind, een vrouw, een oude man."