IN MEMORIAM Ds. A. SNOEP

In de vroege morgen van zondag 16 oktober mocht voor onze geliefde vriend en broeder, ds. A. Snoep, de eeuwige rustdag aanvangen. Rond half zes mocht hij de begeerte van zijn ziel ontvangen om ontbonden te worden en voor altijd bij de Heere te zijn. Wat heeft hij naar dat ogenblik uitgezien! De dood, die voor elk mens van nature een koning der verschrikking is en hem doet scheiden van ai zijn lusten en vermaak in deze wereld, was voor onze broeder een welkome bode, een doorgang tot het eeuwige leven. Met een zalig heimwee om Thuis te mogen komen, was zijn ziel bezet. En toen de Heere hem de laatste dagen verwaardigde iets van de heerlijkheid die hem wachtte te doen zien, werd dit verlangen al sterker. Zijn vragen "Hoe lang nog? " kwam niet voort uit de begeerte om van zijn lichamelijke ellende verlost te worden maar om volmaakt zijn Koning te mogen dienen. Tijdens een van de laatste bezoeken mocht hij getuigen hoe de Heere hem zegende met vrede. Zalig zijn zij die geroepen zijn tot het avondmaal van de bruiloft des Lams.

Ds. Snoep werd op 21 september 1930 te Sint Pancras waar zijn vader molenaar was, uit Zeeuwse ouders geboren. Na drie jaar verhuisde het gezin naar Kapelle-Biezelinge. Na zijn middelbare opleiding op de HBS te Goes, bezocht hij de HTS te Delft. Als metallurg werd hij werkzaam bij de Demka te Utrecht. In 1963 trad hij in het huwelijk en in 1964 werd hij in de gemeente Utrecht bevestigd in het ambt van diaken. In hetzelfde jaar werd hij toegelaten tot de Theol. School te Rotterdam.

Nadat aldaar het candidaatsexamen was afgelegd werd het beroep aangenomen naar de gemeente Vlissingen waar hij op 25 september werd bevestigd door zijn zwager Ds. C. Harinck. Tijdens zijn verblijf in Vlissingen is een nieuw kerkgebouw in gebruik genomen alsook de huidige pastorie aangekocht. Na een periode van tien jaren moest de roepstem van Amsterdam-Noord worden opgevolgd waar hij op 13 september 1978 werd bevestigd door Ds. D. Hakkenberg. Na zes jaren in deze gemeente werkzaam te zijn geweest, openbaarde zich de zo gevreesde ziekte Non-Hodgkin die voor hem een smartelijke lijdensweg heeft gebracht. Hoewel de Heere hem reeds bij aanvang sterkte en bemoedigde en hij zich ook geheel aan de wil des Heeren mocht onderwerpen, leerde hij bevindelijk steeds meer verstaan en sprak daar ook over, dat goed geen nut doet ten dage der verbolgenheid, maar dat gerechtigheid alleen redt van de dood. Die gerechtigheid, door Christus verworven, moet persoonlijk worden toegerekend. Op zijn ziekbed heeft de Heere hem die weldaad geschonken.

O, wat mocht hij toen roemen in de rijkdom van Gods genade. Op zondag 1 september 1985 mocht hij weer voor het eerst in de gemeente voorgaan. Hij deed dit n.a.v. Jes. 38 : 5 m. waarin een vertolking doorklonk van de legering van zijn ziel in de achterliggende tijd. In het voorjaar van 1986 bepaalde de Heere hem erbij dat hij een beroep zou ontvangen van de gemeente Oudemirdum dat ook gekomen en door hem opgevolgd is. Daar is hij op 23 juli door Ds. P. Honkoop bevestigd. Slechts vijf maanden heeft hij deze gemeente nog mogen dienen en vanaf die tijd nam de ziekte weer toe zodat de arbeid hem onmogelijk werd. Dat hij de gemeente die hem lief was, niet kon dienen is pijnlijk voor hem geweest.

In grote verbondenheid en broederlijke liefde heeft hij de jaren van zijn verblijf in onze classis de lasten helpen dragen. Bij de genade die hem was geschonken, had de Heere hem ook versierd met wijsheid. In de zaken die in het ambtelijke leven aan de orde kwamen, kwam dit openbaar zodat van zijn adviezen gaarne gebruik werd gemaakt. Dat is ook gebleken in de verschillende deputaatschappen waarin hij de gemeenten heeft mogen dienen. Toen hem door de classis Kampen eervol emeritaat was verleend, was zijn begeerte dat na zijn verscheiden zijn vrouw en Gerard zich te Lisse zouden mogen vestigen. Die begeerte heeft de Heere op wonderlijke wijze vervuld. Hij heeft het mogen zien en er ook zijn laatste dagen mogen doorbrengen. Moet ik er niet beschaamd onder zijn, zo zei hij. Ja, onze geliefde broeder is zalig geworden maar langs een weg, en dat hebben we van nabij meegemaakt, waardoor zalig worden voor hem steeds groter wonder werd. Zo maakt de Heere Zijn volk pasklaar voor de heerlijkheid.

De Heere sterke en trooste mevrouw Snoep en Gerard in dit zo smartelijk verlies en vervulle de ledige plaats met Zichzelf Ook gaat ons medeleven uit naar de familie maar bijzonder naar de oude vader Snoep die thans zijn derde en tevens laatste zoon zich ziet ontvallen. Voorwaar, geen kleine zaak maar welk een wonder dat de Heere ook in zulke wegen wil tonen wat genade vermag.

Leiderdorp,

Ds. R. Boogaard.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen