Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

In memoriam ds. L. Vogelaar

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

In memoriam ds. L. Vogelaar

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Na een ziekbed van een maand is mijn geliefde vader, ds. L. Vogelaar, emerituspredikant van de gemeente te Uddel, in de leeftijd van 79 jaar overleden. Op zaterdag 2 november, aan de vooravond van de sabbat, mocht voor hein de eeuwige sabbat aanvangen. Na 39 jaar ambtelijke arbeid, waarvan 34 jaar als predikant, heeft de Heere Zijn knecht Thuisgehaald.

Reeds geruime tijd was waarneembaar dat zijn lichaamskrachten werden afgebroken. In februari en april dit jaar onderging hij enkele operaties. Op 1 oktober moest vader wegens hartklachten in het ziekenhuis te Apeldoorn worden opgenomen. Het trof ons hoe hij tijdens de eerste dagen in het ziekenhuis op Psalm 89 : 1 en 2 (berijmd) wees: 'k Zal eeuwig zingen van Gods goedertierenheên..." maar ook: 'Ik heb', dit was Uw taal, 'een vast verbond gemaakt...'".

Op 10 oktober volgde een beenoperatie, waarbij grote vrees bestond dat vader er vanwege zijn gezondheidstoestand niet doorheen zou komen. Zo troffen we hem de volgende dag, toen we vanuit Amerika arriveerden, op de intensive care aan: wak, maar duidelijk berustend in Gods beleid. Ook de dagen erna sprak hij van de goedheid Gods. Toen hem gevraagd werd: Wat hoort u nu het liefst? " citeerde hij helder Fil. 3 : 9: En in Hem gevonden worde, niet hebbende mijn rechtvaardigheid, die uit de wet is, maar die door het geloof van Christus is, namelijk de rechtvaardigheid, die uit God is door het geloof'.

De operatie had niet het gewenste resultaat, zodat de aanvankelijke hoop dat we hem nog wat mochten behouden plaatsmaakte voor grote zorg. Zelf moesten we na een week weer terug naar onze gemeente in Grand Rapids. De afstand wordt dan wel gevoeld!

De volgende weken werden zijn lichaamskrachten afgebroken. Ook geestelijk wist hij wat afbrekende wegen zijn. Als een arme zondaar en niet als predikant is hij ingegaan in de rust die er bereid is voor Gods volk. Zijn ziekbed is niet zonder bestrijding en aanvechting geweest. Toch hebben we zo duidelijk de onderwerping aan Gods Raad gezien en gehoord, maar ook de hoop die hij mocht hebben en het verlangen ontbonden te worden en met Christus te zijn.

Vorige week woensdag leek het einde zeer nabij. Verscheidene broeders predikanten kwamen die dag nog afscheid nemen. Ook de Uddelse kerkenraadsleden hebben hem trouw bezocht.

Tegen de verwachting in mochten wij en één van onze dociiters hem de volgende dag nog ontmoeten. Die middag was er een opmerkehjke opleving, waarbij hij rechtop zat en de kring rondkeek. Spreken kon hij vrijwel niet meer De dagen daarna ging het zienderogen achteruit. Toch kon hij nog horen wat er gesproken werd, want toen er gezegd werd: "De Meester is daar en Hij roept u", liepen de tranen over zijn gezicht.

Vrijdagsavonds leek het einde opnieuw nabij, maar het heeft nog bijna een dag geduurd, 's Zaterdags kwam om 17.35 uur het einde van de strijd.

Laurens Vogelaar werd op 17 februari 1917 in Pijnacker geboren. In 1929 verhuisde hij naar Zoetermeer en na zijn huwelijk op 29 mei 1941 vestigde hij zich in Amsterdam. Daar diende hij de gemeente van Amsterdam-Centrum van 1946-1948 als diaken.

In 1948 werd hij toegelaten tot de Theologische School, maar de Heere bracht hem in een weg van onmogelijkheid tot het ambt. In 1960 werd hij ouderling te Zoetermeer en vanaf 1961 diende hij daar bijna anderhalf jaar als lerend ouderling. Op 15 november 1962 werd hij door docent ds. L. Rijksen bevestigd tot herder en leraar van Zoetemeer.

Daarna diende hij de gemeenten van Almelo (1964), Uddel (1967), 's-Gravenpolder (1971), Elspeet (1974) en Meeuwen (1981). Op 16 november 1983 deed hij voor de tweede maal intrede in de gemeente van Uddel. Nadat hem per 1 juli 1988 emeritaat was verleend, bleef hij hier hulpdiensten verrichten. Met moeder mocht hij in de pastorie blijven wonen. Van kerkenraad en gemeente hebben ze veel liefde en medeleven ontvangen.

Van tijd tot tijd ging hij nog voor. Al viel het hem op het laatst lichamelijk zwaar, toch mocht hij soms nog een woord spreken, naar de wens van zijn hart. Met ruimte sprak hij op 19 maart vorig jaar over Jes. 60 : 20c: En de dagen uwer treuring zullen een einde nemen". Een halfjaar later, op 15 oktober, bediende hij voor het laatst het Woord. Ook tijdens die dienst mocht hij bijzonder gemakkelijk spreken. Tot in de week voor zijn ziekenhuisopname heeft hij in de gemeente nog wat bezoekjes mogen afleggen.

Veel heeft hij meegemaakt. We denken ook aan het overlijden van twee zoontjes, zes weken en ruim zes maanden oud, en van twee kleinkinderen. De Heere heeft mijn ouders echter Zijn vertroostingen niet onthouden.

Nu is dan het einde gekomen van vaders dienstwerk op aarde. Bij de verschijning van dit nummer van De Saambinder heeft de begrafenis op donderdagmiddag reeds plaatsgehad. In Uddel, temidden van het volk dat hij liefhad, zouden zijn zonen en schoonzoon hem grafwaarts dragen.

Zo vaak ging het door de onmogelijkheid heen naar de preekstoel toe. Nu mag hij echter rusten van de woestijnreis en Hem dienen, nacht en dag in Zijn tempel. Daar is het: "Door U, door U alleen, om het eeuwig welbehagen". Onzerzijds is alle roem uitgesloten, maar dat welbehagen was de enige oorzaak dat vader op 20-jarige leeftijd lust kreeg de Heere te vrezen en dat God hem niet lang daarna afzonderde tot het predikambt. Daarvan mag hij nu eeuwig zingen.

Met jaloersheid mogen we hem nazien, waar hij zijn wens verkregen heeft en God na kortstondig ongeneugt hem eindeloos verheugt. Sterke de Heere onze lieve moeder, die vader zo trouw en met al de liefde van haar hart heeft bijgestaan en verzorgd tot het laatste toe. In het smartelijke gemis kan de Heere het welmaken met Zichzelf Een bidder is aan de familie en de gemeenten ontvallen, maar Jezus leeft en Hij is de nooit beschamende Rotssteen voor een ellendig en arm volk. Gelukkig die door genade tot Hem de toevlucht mag nemen. Vader sprak tijdens zijn ziekbed over het vaste verbond. Moge dat, bij alles wat ontvalt, door genade onze hoop en verwachting zijn.

Grand Rapids (VS.), ds. C. Vogelaar.

Dit artikel werd u aangeboden door: De Saambinder

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 7 november 1996

De Saambinder | 12 Pagina's

In memoriam ds. L. Vogelaar

Bekijk de hele uitgave van donderdag 7 november 1996

De Saambinder | 12 Pagina's