Interview met ds. G. Gerritsen

Kunt u kort iets vertellen van uzelf, uw roeping tot het ambt en de gemeente die u dient?
Dit is niet zo eenvoudig vanwege de zelfbedoelingen die er toch meest weer in liggen. Een paar regels. Na een diepe overtuigingsweg behaagde het de Heere na 10 jaar mij onvoorwaardelijk te leren buigen onder Zijn eeuwige, heilige rechtvaardigheid om voor eeuwig verloren te moeten, ja te mogen gaan en mij Adam voor God te leren kennen. Toen mochten we op 27-jarige leeftijd genadig tot de kennis van Die dierbare Hogepriester en Middelaar Jezus Christus gebracht worden om door Hem tot God te mogen gaan. Eeuwig wonder: de zaligheid eerlijk verworven door een Ander, Die de zondaar terugbrengt tot Dien rechtvaardige God, door Zijn Middelaarsarbeid. Vanaf 27 jaar hebben w e met de last van een ambtelijke opdracht gelopen, doch van 40 tot 50 jaar zijn w e er geheel mee in het onmogelijke gebracht. Soms wel begeerte gehad te getuigen van die dierbare Hogepriester Christus, doch meest in een geheel onmogelijke en onbegrepen weg mijn leven moeten gaan. En na vele beproevingen en kastijdingen, zodat ik mijn rug moest breken en er voor een groot bedrag veel vee in het laatste jaar stierf, heb ik mij door Gods genade onvoorwaardelijk over mogen geven voor dit ambtelijke werk. Mijnerzijds onmogelijk, maar hier kwam toen een onvoorwaardelijke overgave in mee, om het in Gods hand te mogen geven. Daarop zijn w e aangenomen tot dit ambt en toen de beroepingstijd kwam, hebben w e weer bange dagen gekend. Maar daaropvolgend hebben we toch duidelijk mogen weten dat de gemeente van wijlen ds. C. Smits onze gemeente en standplaats zou worden, waar w e nu nog mogen voorgaan. Veel jeugd mogen we hier in alle gebrek onderwijzen.

De jeugd heeft uw belangstelling, maar toch kan het catechiseren moeilijk zijn. Dogmatische onderwerpen bijvoorbeeld zijn vaak niet zo erg in trek. Hoe probeert u de aandacht erbij te houden op de catechisatie?
Door te proberen het zeer eenvoudig uit te leggen en daarbij voorbeelden te betrekken uit de natuur en het dagelijks leven. Ook is het zeer belangrijk daarbij vragen te stellen over wat er de vorige keer en tijdens de huidige catechisatieles verhandeld is.

Hoe beoordeelt u in het algemeen de kerkelijke jeugd? Zijn ze zo onverschillig als ze zich nogal eens voordoen?
Een persoonlijk gesprek geeft veelal een ander beeld van hen en kan veel bijdragen aan een betere opstelling.

Vindt u dat er gebrek aan eerbied voor een ambtsdrager bestaat bij de jeugd?
Over het algemeen zien we dat het minder wordt, dat is zelfs bij sommige ouders zo. Maar persoonlijk moet ik zeggen dat we toch jeugd hebben waar we veel van houden, maar waarvan sommigen wel eens terecht gewezen moeten worden. Een voorbeeld: onder de prediking zag ik dat een paar jongeren op de galerij zich onbehoorlijk en oneerbiedig gedroegen. Dit werd storend om het Woord vrij te kunnen spreken. Wij verzochten van de kansel om eerbiedig te zijn in een bepaalde hoek. Maar een enkele dag later werd ik door twee der betrokkenen opgebeld; zij boden spontaan hun excuus aan. Dit heb ik bijzonder gewaardeerd. Ouders kunnen dit veel beïnvloeden door het voor de ambtsdragers op te nemen en naar Gods Woord het gezag te eren óf door hun kinderen onschuldig te verklaren en de ambtsdragers te betichten, zodat die geen goed meer kunnen doen.

Waar ligt volgens u vaak de oorzaak van brutaal of lastig gedrag van jongeren ?
Naar mijn bescheiden mening in de ontwrichte samenleving; waar we de weg hebben willen gaan om opgevoed te worden door de moderne media en al haar goddeloze, normvervagende invloeden zoals taalgebruik, muziek en alles wat onze christelijke opvoeding ten laatste terugvoert naar wat we kunnen noemen: erger dan de heidenen. Het is daarmee begonnen dat veel van onze gezinnen de radio in het gezinsleven brachten. En nu, o waar gaan w e toch heen in het computertijdperk met internet waarin we nu leven. Het zou te wensen zijn dat ouders dit meer inzagen. En dat w e zouden opmerken dat het de tekenen zijn van de laatste uren der wereld ten opzichte van de zesduizend jaren dat de wereld staat. O, dan moeten w e zeggen: Wij hebben God op 't hoogst misdaan; Wij zijn van 't heilspoor afgegaan; Ja wij en onze vaad'ren tevens. 

Wat zou hieraan gedaan kunnen worden?
Och ik weet het niet of het bij velen nog beseft wordt hoever we weg zijn. Dit weet ik wel, dat als God de mens waarachtig bekeert, dan gaat de radio weg en zal men de ijdelheid en het gevaar daarvan smartelijk inleven. O, als zulken dan boeken lezen als 'Het geestelijke leven' van Th. a Brakel, Bunyans 'Christenreize', 'De viervoudige staat' van Boston en vele andere, o dan gaat het grote verval rondom ons, maar bijzonder in eigen hart en leven, beweend worden en zoekt men zich niet tot de grenzen van het toelaatbare te begeven. Verder dat het door de ouders van huis uit in de opvoeding toch maar gezocht mocht worden in het voorleven, in het besef van al ons gebrekvolle. O, wij mochten allen wel waterbeken schreien over het grote verval van land en volk, maar bijzonder wel over onze opgroeiende kinderen.

Hoe staat u tegenover de jeugdhulpverlening op reformatorische basis?
Wanneer onze jeugd in moeilijkheden verkeert, hebben zij in de eerste plaats in het eigen gezin, de hoeksteen van de samenleving, hun zorgen kenbaar te maken. Zij moeten hier ook mee bij ambtsdragers terecht kunnen. Maar door de ontwikkelingen in de maatschappij kunnen jongeren in dermate zorgelijke omstandigheden verkeren, dat dit voor zowel de ouders als de ambtsdragers te complex is. Gespecialiseerde hulp vanuit de eigen achterban zien we dan ook als noodzaak.

Worden niet-verzekerden geholpen als de kosten van hulpverlening voor hen te hoog zijn?
Over het algemeen is deze gespecialiseerde hulp kostbaar en wel bijzonder als deze voor een langere periode is. Deze kosten kunnen voor bepaalde gezinnen drempelverhogend werken. De diaconie heeft dan ook de liefdeplicht om deze kosten, zover nodig is, mee te dragen. Ja, opdat het gebed voor de gemeente niet verhinderd worde. Dat dezulken dan blijmoedig geholpen worden door de diaconie.

Hoe zijn uw ervaringen met deze hulpverlening? (positief of negatief)
De ervaringen die we hiermee gehad hebben, mogen we positief noemen. Veel inspanningen worden er verricht om de patiënt in zijn omstandigheden te helpen. Maar ook hierbij geldt dat het een middel is, waar God Zelf als de grote Medicijnmeester Zijn zegen aan mocht willen geven.

´Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst', wordt wel eens gezegd; zij het minder juist. Wat doet u om de jeugd te binden aan de kerk (de waarheid)?
W e proberen de jeugd op de catechisatie, alsook wel van de kansel, te waarschuwen tegen al die oppervlakkige godsdienst. W e benadrukken dat het ware werk des Heiligen Geestes een werk is dat tegen de natuur is en een stervend leven inhoudt aan zichzelf, namelijk om al haar goede bedoelingen, plichten en vormen te leren zien als walgelijk, door het werk des Heiligen Geestes, om daarmee de zaligheid te willen kopen of verdienen; ja hun voor te houden dat God de Heilige Geest ons eerst aan ons Godsgemis, aan onze zonde en ellende ontdekt door Zijn Heilige wet om plaats voor de Wetsvervuller Jezus Christus te maken, in Wie alleen alle heil en vrede ligt. Maar och, wij kunnen niet overtuigen; dit is Gods werk. Wel zou de Heere de waarschuwingen kunnen gebruiken om ze door algemene overtuigingen bij de oude waarheid te houden.

Vindt u het noodzakelijk om eigen scholen te hebben of op te richten?
Eigen scholen dragen ertoe bij om de eigen identiteit te bewaren. Eigen scholen zijn door de jaren heen bijna in alle plaatsen gekomen waar Gods Woord nog recht gepredikt wordt. Het is ook een dure roeping voor de kerkenraden om toe te zien of onze kinderen onderwijs ontvangen naar de inhoud van het formulier van de Heilige Doop. En zo vormen gezin, school en kerk een hechte driehoek waarin kerkenraden en ouders hun scholen laten gaan met een remonstrantse grondslag.

Oefenen de jeugdbijeenkomsten die ook in Hardinxveld-Giessendam wel belegd worden, aantrekkingskracht uit op de jeugd?
Deze bijeenkomsten zijn voor velen zeer verleidend. Toch, als men een weinig onderlegd is in de waarheid, zal men aanvoelen dat het verstands-gemoedswerk en nabijkomend werk is. Ik meen dat het in de eigen gemeente niet meer of roeping hebben te verstaan overeenkomstig het door hun gegeven ja-woord voor de kansel en voor het heilig aangezicht des Heeren. Juist de basisschool legt in uitleg van de bijbelse geschiedenis de basis om de kinderen van jongsaf aan te leren dat w e echte bekering nodig hebben door een oprechte droefheid over onze zonde te mogen leren kennen en dat het leven in Jezus Christus alleen ligt. Ja, dat onze doodstaat niet verzwegen wordt. W e mogen onze kinderen niet naar weinig invloed heeft. Wel achten wij het hard nodig dat er voortdurend tegen gewaarschuwd wordt, zoals ds. A. Kort in het landelijk kerkblad van de Oud Gereformeerde Gemeenten in Nederland daar gedurig toelichting over geeft. Deze artikelen zouden alle ouders en ook onze jeugd moeten lezen. Of de ouders zouden het bijvoorbeeld 's zondags aan de kinderen voor kunnen lezen. Waardoor de kinderen kerkbesef bijgebracht wordt. 

Probeert u met name in de catechismusprediking ook in te gaan op actuele maatschappelijke verschijnselen en gevaren (voor de jeugd)?
Wij moeten wel waken om bij de catechismusverklaring in de wetsbehandeling geen wettische werkheiligheid te kweken om daar iets mee te willen zijn. Anderzijds proberen we wel sommige gevaren ook met name te noemen zoals bijvoorbeeld het zoeken van een werkkring met betrekking tot het niet willen/mogen werken op de zondag; het gezag op school, catechisatie, en van de burgerlijke overheid en allen die over ons gesteld zijn; euthanasie, enz. De plaatsen voor de zaterdagavondbesteding worden daarin wel genoemd. Vooral voor de jeugd is het nodig om de actuele dingen te noemen.

Wat is volgens u de hoofdinhoud die de prediking moet hebben ?
Eerst de zondeval, waardoor w e in een allerellendigste staat verkeren. Geen ware betrekking meer op God te hebben. Maar om door de Heilige Geest daar bevindelijk kennis aan te hebben en droefheid over te mogen dragen is een stuk waar in onze dagen zoveel aan voorbijgegaan wordt. Zonder deze inleving is al ons roemen in het evangelie ijdel. Door de w e g van schuldbeleving voor een heilig en rechtvaardig God gaan w e door de kennis der w e t eerlijk leren wie w e voor God zijn. Mijn vader mag ik daarin zo bijvallen als hij in zijn gebedje zo vaak zei: "Alles w a t w e in onszelf meer zijn dan een heiwaardig schepsel, zijn w e nu net te veel." O, 't is een wonder als w e dit eens gemaakt mogen worden door de trekkende liefde Gods. Als w e heiwaardig mogen worden, kan God geen kwaad meer doen en zal Zijn woord bewaarheid worden, dat deze treurigen vreugdeolie ontvangen door het evangelie, wat op Gods tijd in Christus zal geproefd worden. Hij zal deze ellendigen vertroosten. Dit houdt in naar de inhoud van de catechismus: ellende, verlossing en dankbaarheid. Ja, eeuwige genade als de toegesloten weg geopend mag worden tot God door Christus! De verklaring van de eerste zeven zondagen mag dan in het bijzonder wel eens een vermaak uit het hart zijn.

U bent onlangs in Canada/de Verenigde Staten geweest. Onderscheiden die landen zich nog in gunstige zin van Nederland?
Hoe is dat in kerkelijk opzicht? Ik zie niet zoveel verschil in kerkelijk opzicht met Nederland. Wel geloof ik dat de secularisatie in Nederland sneller door trekt dan in Canada. Als de kerkenraden soepeler optreden en steeds meer toelaten, denk ik dat het verval net als hier uitwendig erg toeneemt. W e moeten vrezen dat de Geest dan meer en meer gaat wijken.

De kerkelijke verdeeldheid is groot. Er wordt nogal eens gevraagd: Heere, wilt U bijeenbrengen wat kerkelijk bij elkaar hoort? Wat hoort volgens u bij elkaar?
Och, de verdeeldheid is groot. Samen op weg willen degenen die het met de waarheid niet zo nauw nemen en de vrede boven de waarheid stellen. Er wordt dan wel veel gezegd: er is maar één kerk. Daar ben ik het van harte mee eens. Maar misschien dat w e het toch wat anders uitleggen dan velen. Eén Kerk, dat is de kerk met een hoofdletter, de Kerk die dus een geestelijk levende Kerk is, die voedsel nodig heeft, omdat ze leeft en die toch wat méér zoekt dan een rechtzinnige uitleg van de tekst. Die zoekt ook naast de schriftuurlijke en historische uitleg het geestelijke geheim te mogen horen verklaren. En als de geestelijke snaren niet meer geraakt worden, dan moet de ziel kwijnen. Al heeft Luther of Calvijn in die kerk gepredikt, dat geeft haar geen voedsel voor de ziel. Zij zoekt nu spijze voor haar ziel en daarom gaat de levende kerk voedsel zoeken. En daarom is het nodig dat er afscheidingen zijn. Dat Paulus en Silas om zekere reden gescheiden gingen, daarin lag de zonde niet. Doch wel hierin: dat er een verbittering tussen hen kwam. Zo is het wel bedroevend en zondig als de ware geestelijke Kerk in haat en nijd leeft met elkaar. Als de Geest aanwezig mag zijn, dan doen kerkmuren niet mee, maar wordt gevoeld dat er maar één Kerk is. Ja, dan word ik wel eens gedrongen, als ik een weinig wél gesteld mag zijn, om een medeleraar buiten ons verband eens op te bellen en te vragen hoe het bijvoorbeeld met de gezondheid gaat of mee te leven in bepaalde moeilijke wegen waar men in verkeren moet. De Heere heeft Zijn Kerk nog wel in meer dan één verband, maar de levende Kerk kan het toch niet meer houden bij Demas, die de wereld weer lief gekregen had en waarschijnlijk zijn godsdienst ook nog wel vastgehouden heeft. De ware kerk heeft drie kenmerken naar de Nederlandse geloofsbelijdenis artikel 29: de rechte prediking, welke bestaat in het uitdragen van de dood in Adam en het leven in Christus; de rechte bediening der sacramenten en de getrouwe oefening der tucht. Verder mogen we stellen dat de kerkmuren een bescherming voor ons zijn. Ja, het is ook nodig dat onze jeugd en kinderen van jongsaf kerkbesef bijgebracht wordt. Wij allen moeten zeggen: waar is de genade des ouden tijds? O, wat is er toch een grote geesteloosheid in onze kerken waar te nemen. Och, dan moest ons oog wel een springader van tranen zijn. Doch Gods verbond zal bevestigd worden van kind tot kind. Ook nog in 2003. Dat mag wel eens troost, steun en hoop geven in het uitdragen van het Woord. De Heere geve verder dat er nog een nieuw kerkverband bij mocht komen. En wel de laatste, namelijk de kerk die zich dan misschien noemt: de Gereformeerde gemeente kerk in Israël. Dat de bede beoefend mocht worden: Uw Koninkrijk kome.

Ds. Gerritsen, wij willen u hartelijk bedanken voor de tijd die u hebt willen vrijmaken om onze vragen te beantwoorden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen