Droomwens 13: Naar de Joost Dourleinkazerne op Texel

Na de overtocht met de TESO van Den Helder naar Texel begint het pas echt. Met een marineblauw busje gaan we naar de kazerne. Bij de ingang melden we ons. Na het inleveren van onze id-kaarten ontvangen we een bezoekersbadge. Dan ontmoeten we sergeant Bron. In de VIP-room vertelt hij dat hij al 24 jaar bij Korps Mariniers werkt. Willem: „In welke landen bent u allemaal geweest? Bron: „Ik kan beter zeggen in welke landen ik nog niet ben geweest! Hij heeft verhalen genoeg. Tochten door de jungle en autopech midden in de woestijn. De sergeant kijkt nergens meer van op.

Blauwe hap
We bekijken een introductiefilm en dan krijgt Willem een camouflagepak met stevige zwarte kisten erbij. Alleen de ontbrekende pet of baret onderscheidt hem van cursisten en korpsleden. Om half twaalf is het tijd voor de blauwe hap. „Elke dag is het menu anders, vertelt Bron. Vandaag scheppen we onze borden vol met heerlijke nasi. Kroepoek, vlees en ei ontbreken niet. De zaal is gevuld met „bloemetjespakken. Overvolle borden komen langs. Volgens de sergeant is het ongelofelijk hoeveel de jongens eten. Maar als je kijkt naar hun dagprogramma, is het wel te verklaren!

Amfibische training
s Middags mag Willem mee met de EVO-groep. De studenten zijn twee weken op Texel voor amfibische training en gaat daarna weer terug naar Rotterdam. Het programma van vanmiddag is voor hen net zo nieuw als voor Willem. Keurig in het gelid marcheren de studenten richting de haven van de kazerne. Geweren -dummys- hangen om hun hals. In de haven ligt een LCVP klaar, een grote boot waarmee landingsoefeningen worden gedaan. Zonder reddingsvest kom je niet aan boord. De studenten, inclusief Willem (zonder helm en geweer), verdwijnen in de laadruimte van het schip. Sergeant Bron en ik klimmen boven op het dek. De tocht kan beginnen. Als we de haven uitvaren, zijn we al omringd door LCRMs: kleine rubberen bootjes.

Oefening op zee
Eenmaal op zee -we varen al behoorlijk snel- begint de oefening. In groepjes van vier klimmen de jongens via een luik het dek op. „Allemaal door de knieën! Geweer opzij! De aanwijzingen worden toegeschreeuwd. Ingespannen zitten de achttien- en negentienjarige jongens te wachten op een rubberboot. Dan gaat het allemaal heel snel. Een rubberbootje komt langszij, motor op volle toeren. Hij helt schuin tegen de boot aan. „Maak één voor één contact met de bestuurder!
De bestuurder van het motorbootje doet er alles aan om zijn bootje in volle vaart tegen de grote boot aan te houden. Een sein en dan springt een student in het bootje. „Niet springen, maar stappen! Eén voor één maken de jongens de overstap van de LCVP naar de LCRM. Met een scherpe bocht scheurt het bootje met de vier mariniers over het water weg. De volgende vier jongens komen uit het dok naar boven. Inmiddels heeft het eerste rubberbootje een boog om de LCVP gemaakt en komt nu aan de andere kant van de boot aan. Uitstappen maar weer! De geweren mogen ze afgeven aan de marinier op het dek. Zo snel mogelijk klimmen ze op het droge. De marinier helpt en trekt waar nodig. Het viertal verdwijnt door het luik. De zes motorbootjes varen af en aan. Het moet echt routinewerk worden. De steeds natter wordende jongens worden toegeschreeuwd en vermaand. Dan gaat het bijna mis. Een rubberbootje verliest snelheid en een marinier kan nog net verhinderen dat een student in het water springt. „Wat had ik je nou gezegd?!! Niet in de boot voordat je contact hebt gehad met de bestuurder!
De jongens worden echt gedrild. Alles moet zo snel mogelijk. Grote ogen en gespannen gezichten. Sergeant Bron lacht: „Je zou ze eind volgende week moeten zien. Dan gaat alles vanzelf. Willem doet volop mee met de oefeningen. Ineens blijft een rubberbootje met zn touw vastzitten aan een haak van de grote boot. „Dat is nou nog nooit gebeurd! Hellend over de zijkant van de boot, proberen de mariniers het probleem op te lossen, maar het touw moet helaas worden doorgesneden.

Hyperventilatie
De studenten komen niet meer aan boord. Het zestal gevulde bootjes koerst op volle snelheid richting strand. Ineens is het helemaal stil op de LCVP. Met vijf man -mariniers, bestuurder en sergeant- dobber ik zon anderhalf uur rond op het water. De zon schijnt, de zee wordt steeds wilder en de mannen vertellen sterke verhalen. In de verte ploetert Willem door het water richting strand. De landingdrills zijn in volle gang. Sergeant Bron: „Ze boffen vandaag. Als ze deze oefening in november moeten doen, kunnen ze van stijfheid amper meer aan boord klimmen...
Tegen drieën komen de reddingsboten weer richting onze boot. Opnieuw klinken er luide bevelen en vermaningen. De jongens zijn inmiddels doorweekt. Het zand kleeft aan hun pakken en hun gezichten zijn rood van inspanning. Eén heeft last van hyperventilatie en bij een ander is de hartslag 160. De mariniers doen er niet moeilijk over. Vanavond hetzelfde programma, alleen dan zonder daglicht. Rond middernacht je nest induiken, even pitten en dan begint de nieuwe dag alweer. Een zware, maar stoere opleiding!

Stapelbedden
Ook Willem is kletsnat. „Wil je nog marinier worden? vraag de sergeant lachend. Willem: „Zeker weten! Hij verdwijnt naar de douche. Even later komt hij omgekleed terug. „Dat overstappen was best lastig! De EVO-groep brengt de wapens naar de wapenkamer. Sergeant Bron geeft ons nog een rondleiding. We passeren de ziekenboeg, de gymzalen en komen dan bij de kleedruimtes en de douches. In een enorm drooghok hangen alle natte uniformen al aan hangers. Hete lucht blaast de kleren snel droog. Willem neemt een kijkje in een van de slaapkamers met stapelbedden. Buiten in de duinen loopt een groepje studenten. „Wat gaan die doen? wil Willem weten. Sergeant: „O, er is waarschijnlijk wat mis gegaan vanmorgen. Daarom krijgen ze nu even flink op hun dak... Extra oefeningen?
In de VIP-room praten we nog wat na. Om kwart voor vier worden we met het busje naar t Horntje gebracht voor de terugtocht naar Den Helder. Willems voorproef als toekomstig marinier zit erop. Maar eerst het havo-examen nog en daarna waarschijnlijk een opleiding tot gymleraar. Je bent namelijk niet zo zeker van een levenslange baan bij de marine.

Terugblik van Willem
„Op woensdag 7 september was het dan zo ver: mijn droomwens om een dagje naar het Korps Mariniers op Texel te gaan, werd werkelijkheid. Bij de kazerne werden we opgevangen door een sergeant die ons verder rondleidde die dag. We begonnen met een introfilm en praatten met de sergeant. Daarna werd ik in een bloemetjespak (camo uniform) gehesen en was het tijd om te gaan eten. Na het eten begon het feest. Ik werd ingedeeld bij een groep EVOers (Eerste VakOpleiding; standaard opleiding tot militair), waarna we aan boord gingen van een LCVP (Landing Craft Vehicle and Personnel) om de landingsoefening te gaan uitvoeren. Aan boord moesten we in groepen van vier man overstappen in een LCRM (Landing Craft Rubber Motorized). Dat was een overstapdrill. Aan boord van deze motorboot voeren we naar het strand om eerst in groepjes vanuit één boot (vier man) een landing uit te voeren. Iedereen had een nummer: 1 t/m 4. Nummer 1 en 2 stegen als eersten uit en beveiligden de boot, waarna 3 en 4 uitstapten. En zo loop je op linie naar het strand. Eenmaal geland, moet je ook weer terug. We trokken met zn vieren op linie ook weer terug. Dicht bij de boot gekomen, gingen de nummers 1 en 2 naar de boot. Ze zorgden ervoor dat de boot met zijn neus in de golven bleef. Dan kun je, als er vijandelijk vuur komt, snel wegvaren. De nummers 3 en 4 namen de beveiliging op zich, terwijl nummer 3 gelijk aan boord klom. Daarna nummer 4 en de nummers 1 en 2 op het moment dat de bestuurder de motor startte. We voerden deze landing met zes LCRMs uit, dus met 24 man. Hierna voeren we terug naar de kazerne, waar we ons gingen omkleden (ik was helemaal nat) en nog een rondleiding kregen. Dat was het einde van een onvergetelijke, supergave dag. Petra bedankt.

Mariniers Opleidings Centrum
De meeste mariniersopleidingen vinden plaats bij het Mariniers Opleidings Centrum (MOC), in de Van Ghentkazerne in Rotterdam. Minimaal vier keer per jaar wordt hier onder meer de basisopleiding tot marinier gegeven, die 25 weken in beslag neemt, en één keer per jaar de praktische opleiding tot officier der mariniers, met een opleidingsduur van 31 weken. Naast het aanleren van specifieke militaire vaardigheden wordt tijdens de basisopleiding ook veel aandacht geschonken aan teamwork: het leren leven en werken in groepsverband, ook onder moeilijke omstandigheden. Hieronder vallen twee pittige weken amfibische training op Texel. Verzwaarde omstandigheden versnellen het groepsproces en versterken de onderlinge band. Daarom wordt de marinier tijdens de opleiding onder druk gezet, zowel mentaal als fysiek. Hij leert niet alleen te incasseren en door te zetten, maar ook dat het belang van de groep voor gaat. Samen uit, samen thuis. Meer informatie: HYPERLINK "http://www.marine.nl" www.marine.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen