Ex-magnetiseur Ton Richters:

De onzichtbare wereld had op Ton Richters uit Rotterdam een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Televisieprogramma's over paranormale verschijnselen volgde hij met grote belangstelling. Intensief nam hij kennis van de arbeid van professor Tenhaeff die in 1953 aan de Utrechtse universiteit werd benoemd tot hoogleraar in de parapsychologie. De eerste ter wereld. De kennis die hij opdeed, probeerde hij ook in praktijk te brengen. „Ik had gehoord dat je in contact kon komen met geesten en hun stemmen zelfs met een bandrecorder op kon nemen. Ik kreeg inderdaad klopsignalen via m'n band te horen, een boodschap in morse. Maar toen ik die aan m'n vrouw wilde laten horen, wiste ik de boodschap er door de spanning weer af." Door zijn rooms-katholieke opvoeding had hij gehoord van een onzichtbare werkelijkheid. Nu was hij er volkomen van overtuigd dat er meer is tussen hemel en aarde. Het prikkelde hem om door te gaan op het mysterieuze pad. „Een aantal weken later kreeg ik een verschijning. Tegen het gordijn zag ik een oogverblindend licht. Ik meende toen dat het een engel was. Opnieuw een signaal dat er een geestenwereld is waarmee je in contact kunt komen."

Spiritueel healer
In 1974 overleed zijn schoonmoeder zeer plotseling door een val in het trappenhuis van de flat die ze bewoonden. Echtgenote Loekie was totaal van streek en werd gekweld door zelfverwijt. Als ze haar moeder op de trap had begeleid, was het niet gebeurd. Tenzij de val niet de oorzaak van haar dood was, maar een gevolg van een hartinfarct of een hersenbloeding. Er was er maar één die daarop antwoord kon geven, wist Ton, en dat was moeder zelf. Met de kennis die hij inmiddels had verzameld, probeerde hij contact te leggen. Zonder resultaat. Maatschappelijk zat het de Rotterdammer niet mee. Hij werd getroffen door een licht hartinfarct. Na terugkeer uit het ziekenhuis kreeg hij vreemde angstverschijnselen en fobische klachten. Hij durfde zich niet meer onder de mensen te begeven, kwam na verloop van tijd zelfs niet meer op straat en werd geplaagd door aanvallen van hyperventilatie. Van de ziektewet gleed hij in de wao. Ten einde raad zocht hij, op advies van een medewerkster van een telefonische hulpdienst, via de Gouden Gids contact met een magnetiseur. „Een griezel van een vent. Toen ik 'm opbelde hoorde ik op de achtergrond "Er ruist langs de wolken". Hij presenteerde zich als spritueel healer. Hij kende de Heer goed en zou me wel even de handen op komen leggen."

Intimiteiten
„Dezelfde dag kwam een manke man met een bochel ons pad op strompelen. Ik dacht: dat kan 'm nooit zijn, want dan zag hij er niet zo uit. Maar hij was het wel. Hij hoefde geen stoel, ging op de grond zitten en vertelde me direct dat hij me van m'n klachten af kon helpen. Ik moest gaan zitten en hij ging achter me staan om allerlei bezweringen uit te spreken, zoals ik het maar noemde. M'n vrouw moest hij ook behandelen. Ik zat daar maar en voelde me heel vreemd. Hij kon zelfs op afstand m'n been omhoog laten schieten. De volgende behandeling zou bij hem thuis moeten plaatsvinden, in Rotterdam-Zuid. Dat betekende dat ik de Maastunnel door moest, terwijl ik nog niet tot de hoek van de straat durfde." Toen de wonderlijke genezer de deur uit was, brak de beklemming. Loekie durfde nu pas vertellen dat de bezoeker wel erg handtastelijk was geweest. Reden voor Ton om de man direct op te bellen. „Het eerste wat ik hoorde was weer "Er ruist langs de wolken". Ik heb hem gezegd dat ik verdere behandeling niet op prijs stelde, vanwege z'n ongewenste intimiteiten. O, zegt-ie, ik ben gewend dat dames mij in natura betalen. We hebben meteen contact opgenomen met de politie, maar daar was hij al bekend. Later zou ik ontdekken dat seksuele verwording en seksueel misbruik als een rode draad door die hele wereld van occulte genezers loopt. Bijna niemand durft dat te melden, uit angst voor vergelding."

Op afstand
Hoewel de eerste ervaring bepaald niet motiveerde om opnieuw met een magnetiseur in zee te gaan, nam Ton na verloop van tijd contact op met een andere strijker uit Rotterdam. Deze bleek het tegenbeeld van zijn voorganger te zijn. Een keurige vertegenwoordiger, voor wie magnetiseren een leuke nevenbron van inkomsten was, en bestuurslid van een elitair genootschap van paranormale genezers. Zijn behandeling had opvallende resultaten. De volgende dag durfde Ton al naar buiten. Wekelijks werd hij behandeld en het ging steeds beter. Het enige bijverschijnsel was dat hij geestelijk steeds meer op zijn weldoener ging steunen. „Overal waar ik kwam maakte ik reclame voor hem. Betalen hoefde ik niet. Dat klonk ook al zo mooi. Ton, zei hij, ik wil van jullie geen geld, want wat ik te veel heb, hebben jullie te weinig." Het werd een trouwe huisgenoot, die wekelijks over de vloer kwam en na verloop van tijd het hele gezin behandelde. Ton was inmiddels zo afhankelijk van de magnetiseur, dat hij volkomen in paniek raakt toen de man vertelde dat hij op vakantie naar Spanje ging. Voor de magnetiseur was dat geen probleem. Hij beloofde zijn patiënt een behandeling op afstand, vrijdagmiddag om drie uur. „Ik stond daar nogal sceptisch tegenover, maar ben vrijdag toch maar op m'n stoel gaan zitten. Om drie uur gebeurde er niks. Maar tien over drie begon ik te rillen en te zweten en kreeg alle verschijnselen van een behandeling. Toen hij terugkwam vertelde hij dat hij iets later was begonnen, omdat hij door iemand werd opgehouden."

Sneltrein
De wonderbaarlijke ervaringen riepen bij Richters de begeerte wakker om ook zelf te gaan magnetiseren. De weg daartoe werd gebaand toen hij halverwege de jaren tachtig het verzoek kreeg om te gaan fungeren als telefonisch meldpunt voor de organisatie waarin zijn voormalige boezemvriend een leidinggevende rol heeft. Hij moest potentiële klanten naar de dichtstbijzijnde aangesloten magnetiseur verwijzen. „Al snel werd ik teruggebeld door mensen die me zeiden dat de klachten verdwenen toen ze met me praatten. Ik werd me ervan bewust dat ik zelf ook paranormaal begaafd was. En die begaafdheid werd steeds sterker. Ik voelde via de telefoon wat de klachten van de ander waren, magnetiseerde door de telefoon, schafte steeds meer literatuur aan, kocht een pendel (gewicht aan een touwtje voor het registreren van paranormale boodschappen - HdV) en tot m'n verbazing werkte dat pendelen nog ook. Het ging ineens al een sneltrein. De eerste patiënt die ik aan huis kreeg was een dame die al jaren last had van een verschrikkelijke hoofdpijn. Ze was overal geweest. Ik heb haar behandeld en belde de volgende dag nerveus op om te horen of het resultaat had gehad. Ze was dolgelukkig. Voor het eerst van haar leven had ze geen hoofdpijn. Toen sloegen bij mij alle stoppen door. Ik zag een mooi stuk verdienste liggen. Twintig gulden voor een behandeling. Nog belangrijker was het aanzien. Je was al jaren wao'er en nu stond je ineens op een voetstuk. Ik kon mensen genezen. En het waren echt niet alleen hoofdpij nklantj es."

Imitator
Zijn paranormale begaafdheid nam met de maand toe. Hij werd ook heldervoelend en kon op afstand bepalen of Loekie hoofdpijn had. Ze ging met hem mee op het occulte spoor. „We gingen samen glaasje draaien en bezochten "Harmonia", een club van spiritisten. Ik heb daar heel wat mensen zien huilen die zogenaamde waarheden kregen te horen uit het hiernamaals. Zo zak je steeds verder weg. Je komt ook steeds meer buiten de werkelijkheid te staan. Op een gegeven moment kreeg ik via de pendel een boodschap van m'n schoonmoeder door. Nu zeg ik: van de duivelse imitator van m'n schoonmoeder. „Wil je aan Loekie vragen of ze me met rust laat, want ze houdt me vast." Het zweet brak Loekie uit, toen ik haar die boodschap voorlas. Ze bleek elke dag geestelijk contact te zoeken met haar moeder. Dat had ze mij nooit verteld." Voor de patiënten was Richters een gelovige magnetiseur, met op zijn behandelkamer een Mariabeeld en brandende kaarsjes. Terwijl hij mensen behandelde, bad hij in gedachten het "Onze Vader". „Ik besefte heel goed dat ik die kracht niet uit mezelf haalde. Elke avond ging ik een poos met m'n armen omhoog staan, om energie te ontvangen. Ik laadde me op tot ik er helemaal van ging trillen. Die energie kwam voor mijn gevoel van God. Vandaar dat bidden tijdens die behandelingen."

Paravisie
In Hoogvhet volgde hij met Loekie bij een occulte genezeres allerlei duistere cursussen. Door zijn betrokkenheid bij de vereniging van magnetiseurs stond hij op de beurs Paravisie. Hij begon tot de ingewijden te behoren, maar veel geluk bracht de kennis der mysteriën hem niet. Hij werd steeds wantrouwender en kampte geregeld met vlagen van zware depressiviteit. Zijn gezin leed onder zijn toenemende agressiviteit. Elke nacht droomde hij dat hij zijn vader vermoordde. Meer dan eens voelde hij de neiging om zelfmoord te plegen. Van een vooraanstaand paragnost kreeg hij te horen, dat hij in een vorig leven zwerver in Amerika was geweest. „Allemaal van die gekke verhalen, maar ze blijven wel hangen. Hij kon me ook vertellen dat ik vaak pijn in m'n nek had. Dat klopte. Dat kwam volgens hem omdat ik in een nog vroeger leven opgehangen was geweest. Ik raakte steeds meer bevestigd in de waarheid van het wereldje waarin ik verkeerde. Nu zeg ik: de duivel en z'n trawanten voeren je steeds verder op hun pad, steeds dieper in de strik. Ik gedroeg me tegen niemand meer normaal. Met de buren hadden we geen contact meer. Die zagen me als een waanzinnige. Terecht." Begin april '88 kwam het tot een climax. Na een daverende ruzie met Loekie liep Ton weg van huis en wilde zich verdrinken, maar de moed ontbrak hem. In wanhoop riep hij de naam van Jezus aan. De wonderlijke ervaring waarop hij hoopte bleef uit, maar hij voelde zich wel rustiger en besloot naar huis terug te keren. Loekie zat totaal van streek in de huiskamer en gaf aanvankelijk geen cent voor zijn ommekeer.

Mooie dingen
Na enkele dagen dreigde het alweer mis te gaan. In deze cruciale periode leerde hij door een EO-programma Walter en Rianne van der Smitte kennen, het evangelische echtpaar dat eens een New-Agecentrum runde, maar nu intensief bestrijdt wat eens hun leven beheerste. Rianne adviseerde hem alle occulte boeken en voorwerpen te vernietigen. Hij volvoerde de opdracht, samen met een christelijke achterbuurman die hem meermalen gewaarschuwd had. „Ik heb m'n boeken verbrand, m'n pendel vermorzeld, het Mariabeeld onthoofd, de wierokstokjes in de vuilnisbak gesmeten, alles ging weg." Nog veel moeilijker was de verbreking van de band met de patiënten. „We zijn ze allemaal langs gegaan. Loeide en ik. Eén vrouw werd des duivels. Die zei: dat kan helemaal niet, want ik heb me voor m'n leven aan jou verbonden. Daar was ik helemaal naar van. Maar we hebben ook heel mooie dingen meegemaakt. Een andere vrouw die ik behandelde, was in dezelfde week tot bekering gekomen. Haar vader was een echte christen. Die man bracht zowel z'n vrouw als z'n dochter altijd naar mij toe, omdat ze zich per se wilden laten behandelen, maar zelf kwam hij absoluut niet binnen. Al vroor het twintig graden, hij bleef in de auto zitten. Maar toen ik 'm vertelde dat ik de Heere Jezus aangenomen had, zei hij: nu kom ik bij je op visite. Dat was een geweldige ervaring. Al was er ook een keerzijde. Je roem was ineens verdwenen. Je tuimelde van de ene dag op de andere van je voetstuk af Daar heb ik het in het begin wel moeilijk mee gehad."

Extra gevoelig
Oktober '88 werd het gezin gedoopt in een evangelische gemeente. De opvatting dat met de bekering alle problemen meteen opgelost zijn, deelt Richters niet. „Ik viel geregeld weer terug. Dan kwam alle agressie weer boven. Achteraf zie ik, dat ik bezeten was. Meer dan tien jaar had ik me beziggehouden met occulte zaken. Ik had mezelf verbonden aan de satan, al was ik me dat niet bewust. Ik ontdekte het pas toen ik in contact kwam met pastoraal centrum "De Oase". Daar hebben mensen me erop gewezen dat het verbond dat ik met de satan gesloten had, verbroken moest worden. Dat heett een enorme strijd gegeven. De satan heeft er alles aan gedaan om me weer in zijn macht te krijgen, maar de macht van Jezus was groter dan zijn macht. Dat heb ik ervaren, niet als een theorie maar als werkelijkheid. Toen voelde ik me pas voor het eerst volkomen bevrijd en kon ik weer echte genegenheid opbrengen voor mijn medemens. Maar nog steeds besefik dat ik heel goed moet opletten. Als je niet dicht bij Christus schuilt, gaat het zo weer mis. Zeker als je je zo lang met occulte zaken bezig hebt gehouden. Dan ben je er extra gevoelig voor. Ik herken ook direct als iemand vast zit in het occultisme. Dan raak ik helemaal van slag." Geestelijke boosheden Mensen die menen dat alles wat in de wereld van de paranormale genezers gebeurt verklaarbaar is uit magische krachten, kan Richters snel uit de droom helpen. „Negentig procent is slimheid en suggestie. Daar maakte ik zelf ook gebruik van. Ik had er een patiënt bij die haar klachten al voelde verminderen als ze het tuinpad op kwam lopen." Voor hen die alles afdoen als goochelarij en volksverlakkerij heeft hij een even duidelijke boodschap. „Dan heb je geen oog voor de werkelijkheid van de geestelijke boosheden in de lucht. De Bijbel is daar niet onduidelijk over. Van de week nog hoorde ik een christen zeggen dat hij niet bang was voor de duivel. Ik zeg: je weet niet wat je zegt. Je onderschat schromeiijk zijn macht." Wel ziet de ex-magnetiseur het gevaar dat alles wat alternatief heet, over dezelfde kam wordt geschoren. Hoewel hij veel waardering heeft voor Walter en Rianne van der Smitte, vindt hij hun opstelling te ongenuanceerd. „Het overgrote deel van de alternatieve geneeswijzen wijs ik net als zij af, maar in hun visie op homeopathie kan ik me niet vinden. De meeste homeopaten doen er inderdaad iets occults bij, maar dat is geen reden om de homeopathie zelf af te keuren. Ik ken een christen-arts die z'n leven lang al homeopathie toepast. Mij zul je niet horen zeggen dat die man occult bezig is."

Achterdeur
Nodig is volgens de Rotterdammer een eerlijke en bijbelse beoordeling van alles wat zich op het alternatieve medische erf aandient. „Ik ben echt niet iemand die achter elke boom een duivel ziet. Daar ben ik veel te nuchter voor. Maar ik weet uit eigen ervaring dat je de macht van de boze niet snel overschat. Als het over occulte geneeswijzen als magnetisme gaat, hoor je zelfs christenen zeggen: baat het niet, het schaadt ook niet. Het schaadt wèl! Dat weten wij maar al te goed. En daarin staan we niet alleen. We kunnen er wel een boek over schrijven. Maar we kunnen ook een boek schrijven over de almacht van Christus en de wonderen die hij in ons leven gedaan heeft. Dat laatste is nog veel belangrijker. Ik heb moeite met boeken als "Van hekserij tot christendom", waarin heel gedetailleerd beschreven wordt wat allemaal in dat occulte wereldje gebeurt, terwijl Christus nauwelijks aan het woord komt. Het leven met satan in het verleden lijkt nog belangrijker dan het leven met Christus in het heden. Pak ook zó'n boek niet! Ik zie het als een list van satan om het gif via een achterdeur weer binnen te halen."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen