Scheuring in de Chr. Geref. Kerk

Zoals de bladen melden heeft Ds. J. G. van Minnen zich met een gedeelte van zijn kerkeraad en gemeente te Huizen afgescheiden van het verband van de Chr: Ger. Kerk in Nederland. Ook te Eindhoven en Nieuw- Leusen bij Zwolle hebben zich groepen gevormd van uitgetredenen, die zich bij Ds. van Minnen aansluiten.

De redenen waarom Ds. van Minnen zich niet langer kon verenigen met de leer en praktijk in de Chr. Geref. Kerk komen hierop neer, dat ten opzichte van de prediking een almeer verstarde verbondsprediking zich openbaart en een voorwerpelijke Christusprediking waarin al meer gemist wordt de kennis onzer diepe ellende. Men legge er vooral nadruk op in de prediking, dat wre in een verbroken werkverbond verloren liggen van nature, zegt Ds. v. Minnen. Zie daar ziet men nu de reactie tegen de heersende leeropvatting in de Chr. Geref. Kerk, zoals die ook door Prof. v. d. S. gepropageerd wordt, waarbij men begint om elk gedoopte de beloften toe te kennen en waarbij men in de prediking niet uitgaat van de doodstaat van de mens van nature en zijn zijn in het verbroken werkverbond met zijn eis en vloek over hem, maar begint om hem vol te stoppen met beloften, die hij te accepteren heeft. Vrucht van een en ander is dan ook als vanzelfsprekend wat Ds. v. M. verder als bezwaar inbrengt n.l. de Avondmaalspraktijk, waarbij men na belijdenis stelselmatig al meer gedwongen wordt ten Avondmaal te komen. Ook nier blijkt dus het gevaar van het belijdenis laten doen niet van de waarheid, maar van de als ideaal gedachte toestand van persoonlijk geloofsbezlt. Het is alles consequente doorvoering van de drie verbondenleer. De bezwaren van Ds. v. M. gaan voorts tegen de schromelijke verwaarlozing van de tucht, gepaard gaande met toenemende wereldgelijkvormigheid in de kerk. Al te vaak, zo luidt zijn bezwaar, is helaas op te merken, dat men met de tucht zich er poogt van af te maken met wat formele handigheidjes en 't wezen der tucht ontzeilt. Laat echter de zuiverheid der kerk ons meer en zwaarder wegen dan 't getal ...

't Gevaar bij het niet uitoefenen van de tucht (of is het er al) is, dat de wereld in de kerk al meer de overhand krijgt en de levende kerk al meer in de hoek gedrongen wordt. Zal men echter waarlijk „Afgescheiden Kerk" zijn, dan zal dit gezien moeten worden. Dit volk zal alleen wonen. Dan diene ernstig gewaarschuwd te worden en een dam (zo't moet een tuchtdam) opgeworpen tegen de wereldgelijkvormigheid in de kerk; met name het afknippen van het haar; het niet met gedekt hoofd verkeren onder de dienst des Woords door vrouwen en volwassen meisjes. En dan is het een arm en bedenkelijk argument als daar dan tegen in gevraagd wordt zelfs door ambtsdragers: Waar staat dat in de bijbel, of hoe lang moet het haar dan zijn ? Maar wij vragen is er nog verschil te zien of de schouwburg uitgaat of de kerk gezien de mondaine levensopenbaring van menige kerkganger(ster). Is 't denkbeeldig, dat straks aangezeten wordt aan het H. Avondmaal met gelakte nagels geverfde lippen, gepoederd, blootshoofds en met afgeknipt haar? Gebeurt het al niet? Zal ook dat niet uit de geest van de afgrond door ambtsdragers gevraagd kunnen worden: „Waar staat dat in de bijbel, dat het zo niet mag ?" Hier wordt door Ds. v. M. de vinger op de wonde gelegd van onze tijd. We weten er ook van mee te spreken. Smaad is van de zijde van het jolig Christendom op de brede weg geworpen naar onze Synodale besluiten tot wering van de doorbreking van deze wereldse ijdelheden. Alleen maar, men houde er ook maar de hand aan in de praktijk, opdat het niet alleen op papier sta. Een verder bezwaar van Ds. v. M. is dat de jeugd in de Chr. Geref. Kerk almeer gedreven wordt in de hoek van de Neo-Ger. leer, verwonderen doet ons dat niet. Het zich rijk achten met vermeende goederen brengt als vanzelf een zodanige toestand mee. Ten slotte blijken er bij Ds. v. M. nog bezwaren te zijn ten aanzien van het verwaarlozen van de profetische roeping om de kerk hare zonde en verval aan te zeggen en inplaats daarvan contacten te zoeken met verschillende kerken en vooral met de Ger. Kerken Synodaal en naar art. 31 wat betreft het het zoeken naar nieuwe vormen voor het kerkelijk leven in liturgie, psalmberijming, rythmisch zingen, belijdenisvragen voor nauwer contact tussen belijdenis en Avondmaal uit de geesteloosheid der kerk; wat aangaat het preken van studenten en candidaten, die opgeleid op de School teleurstellen. Het is maar tegenwoordig, „Jezus liefhebben en kennen, zonder zich ongelukkig, arm onwaardig en doemwaardig voor God te hebben leren kennen. Een bovenbouw zwaar en geweldig van Jezus kennen en liefhebben. Maar al te zeer wordt gemist de bevindelijke kennis onzer diepe ellende".

Dit zijn naast nog enkele andere bezwaren tegen de houdingen van de zijde Classis Amsterdam en van laster en ambtsondermijning de bezwaren, die Ds. v. M. met de anderen tenslotte genoopt hebben om te breken met het kerkverband der Chr. Ger. Kerk. Ze willen Chr. Geref, blijven, maar dan naar de praktijk en prediking van vroegere voorgangers, zoals o. a. Doc. v. d. Heyden, een oudere lijn dus handhaven tegenover de de nieuwere stroom, onder de naam van Chr. Ger. Gem.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen