COLUMN: DEPRESSIVITEIT

Wanneer iemand zegt depressief te zijn dan wordt daar niet meer van opgekeken. Integendeel. Uiten van gevoelens en stemmingen wordt veelal positief gewaardeerd en men moet niet raar opkijken wanneer de ander zijn gevoelens ook blootlegt. Wat dat betreft is er veel veranderd in de intermenselijke contacten en zijn veel zaken die vroeger in de taboesfeer lagen bespreek-baar geworden. Zowel in de krant als op radio en TV wordt regelmatig geschreven en gesproken over datgene wat mensen meemaken en dat als ingrijpend in hun leven wordt ervaren. Boeiend is soms hoe in TV-programma’s van de EO en NCRV mensen vertellen over hun depressies, de pijn en moeiten die daaruit voortkomen en hoe men de weg tot herstel heeft kunnen vinden, al of niet via het (opnieuw) herstellen van de relatie met God.

Bij het afleggen van een huis- of pastoraal bezoek gaat het vaak heel anders in zijn werk. We zijn meestal niet gewend om te spreken over depressieve gevoelens en alles wat daarmee samenhangt. Er zijn zelfs ambtsdragers die van mening zijn dat dergelijke zaken niet in een huisbezoek thuishoren. Als hier dan over gesproken wordt, is er begrijpend en instemmend geknik en aan het einde van het gesprek wordt een toepasselijk stuk gezocht om de gedeprimeerde op te beuren. Een christen heeft immers de Here en zijn beloften. Veel ambtsdragers zijn de mening toegedaan dat een christen niet depressief mag en kan zijn,

en wanneer toch die gevoelens de overhand krijgen dan ziet men te weinig op naar Hem die alles goed zal maken en is er te weinig geloof en vat men te weinig moed uit de heilsbelofte.

De vraag is natuurlijk of het altijd goed is om op zulke momenten op de heilsbelofte te wijzen. Mensen moeten daar ook aan toe zijn. Een andere vraag is of de ouderling niet met een vroom woord op een goedkope manier een ‘medicijn’ toedient om het gesprek een geestelijke afronding te geven. Vrome woorden kunnen zo gauw de betekenis ontnemen aan inhoudsvolle beloften.

We zullen ons telkens moeten realiseren dat depressieve mensen redenen hebben om depressief te zijn en dat niet voorbij gegaan mag worden aan de oorzaken daarvan. Een luisterend oor en een meelevende houding kunnen heilzaam werken. Daarmee bedoel ik niet te zeggen dat ambtsdragers zich als hulpverleners moeten opstellen; daar komen ze niet voor: maar echtheid en betrokkenheid wordt vaak meer als troost ervaren dan bijbelteksten. Daarnaast is het, ook na een bezoek, goed om hem of haar in uw gebeden voor de Here te brengen. Het kan des te bemoedigender zijn ook tijdens het gesprek mee te delen dat er voor hem of haar gebeden zal worden.

En u weet het: het gebed vermag veel!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen