Gedoopt door één Geest

„Want ook wij allen zijn door één Geest tot één lichaam gedoopt; hetzij Joden, hetzij Grieken, hetzij dienstknechten, hetzij vrijen; en wij zijn allen tot één Geest gedrenkt."

(1 Korinthe 12 : 13)

Na de uitstorting van de Heilige Geest op het vi: ; ^ 1/ Pinksterfeest is er het hchtende voorbeeld van de christelijke gemeente in Jeruzalem, zoals we deze beschreven vinden aan het slot van Handeüngen 2. Wat een eendracht, wat een vrede, wat een getuigenis! Is dit slechts een momentopname? EigenUjk te mooi om waar te zijn? Geen werkelijkheid, maar ideaal? Lezen we nu eens 1 Kor. 12. Je kunt niet beweren dat de gemeente van Korinthe ideaal was. Toch gaat de apostel de maatstaf niet terugschroeven. Hij trekt de Üjnen van een bijbels bestek voor de Kerk. Zo is de Kerk: lichaam van Christus, één in Hem, samen bijeen. De apostel hanteert een bekende en heldere beeldspraak. Die moeihjke Paulus kan toch ook heel eenvoudig zijn... Kinderen kunnen hem hierin volgen. Kijk eens naar het hchaam van de mens: hoe kunstig is dat gebouwd en samengesteld! Het is een eenheid, bestaande uit vele delen. Voeten, handen, ogen, oren, neus en nog honderden organen meer. En toch heeft een mens maar één hchaam! Ze zijn niet alleen samen één, ze hebben elkander ook hard nodig. Op verschillende plaatsen in de Bijbel wordt de grootheid en wijsheid van de Schepper bezongen Die het mensehjk hchaam als zo'n schoon borduurwerk heeft geweven. Ons Hchaam is een microkosmos, een wereldje in het klein. Het hchaam van de mens is een wonder Maar wanneer we nu van de beeldspraak overgaan naar de bedoelde zaak, dan mogen we zeggen dat de gemeente van Christus niet minder een wonder is. Immers, die gemeente is samengesteld uit allerlei mensen, het is een wonderüjk samenraapsel. Kijk nu zo'n gemeente in Korinthe eens aan: Joden en Grieken, slaven en vrijen, etnische verscheidenheid en sociale verscheidenheid in grote mate. Hoe kan dat bij elkaar aarden en hoe kan dat samengaan?

De tekst geeft het geheim van de gemeente aan. We worden meegenomen naar de doop. Hier is allereerst te denken aan de doop van volwassen gelovigen, waarbij waterdoop en Geestesdoop samenvallen. De doop is teken en zegel van een nieuw begin. Zo waar je gedoopt bent in Jezus' Naam, ben je een nieuwe schepping geworden. Het oude is voorbijgegaan en zie, het is alles nieuw geworden. Maar dan kunnen ook oude tegenstellingen niet meer gelden. De Geest doorbreekt de grenzen die door mensen zijn gemaakt. Samen verdoemehjk in Adam, samen schuldig aan de kruisdood van Christus, samen genade ontvangend van God. Zo is het ook nu wanneer we onze doop leren verstaan. Wanneer onze doop als kind niet een formaliteit voor ons is, maar we steeds meer de betekenis en rijkdom van de genade leren zien die door de doop wordt uitgebeeld. Dat betekent dat we ons als goddelozen gerechtvaardigd weten, dat we mogen leven van het wonder van Gods ontferming. Allemaal, wie we ook zijn, weten we ons dan alleen door het bloed van Jezus gered. In de doop komen de rijke en de arme, de professor en de verstande- Ujk gehandicapte, de directeur en de baanloze, de bejaarde en het kind of de jongere op één hjn te staan. Dat betekent niet dat al die verschillen wegvallen. De rijke verscheidenheid maakt juist de charme, de schoonheid uit van de gemeente. De verschillen vallen niet weg, maar ze staan niet in de weg. Wat verbindt is veel meer dan wat scheidt.

De basis van eenheid wordt op nog een andere manier omschreven: en wij zijn allen tot één Geest gedrenkt. Allemaal met één Geest begoten. Allemaal hebben wij gelovigen in dezelfde regenbui van de Geest gestaan en zijn wij doorweekt door de regen van Zijn zegen. Op de grote Pinksterdag is de Heihge Geest uitgestort als een milde regen. Dat betekent dat de Heihge Geest een grote verscheidenheid van gaven uitdeelt. Maar bij de verscheidenheid van de gaven is er de ene Geest. Het gaat om het ene doel, er is de ene bedoehng, nameüjk om nu met al die verscheidene gaven de Heere God te eren. Het hele hoofd- stuk 1 Korinthe 12 is één groot pleidooi voor de beleving, de praktisering en concretisering van de eenheid in Christus' gemeente. Er was alle reden voor zo'n pleidooi: er traden partijschappen op in Korinthe rond predikers, mensen groepeerden zich rond identificatiefiguren als Apollos, Petrus of Kefas en Paulus. Deze voorgangers hebben daar zelf geen aanleiding toe gegeven. Toch zie je dat heel vaak gebeuren: niet het Woord staat dan centraal, maar deze of gene dienaar van het Woord. Maar er dreigde ook onderünge verwijdering in verband met de gaven van de Geest.

Het is te vergeüjken met kinderen die verschillende cadeaus ontvangen hebben en deze dan met elkaar gaan vergeüjken. Dat kan problemen opleveren! Dan allemaal maar hetzelfde cadeau geven? Soms is dat een oplossing. Maar wanneer nu aan dat cadeau een opdracht verbonden is? NameUjk om samen te werken en er samen iets heel moois van te maken! De vrucht van de Geest is voor alle gelovigen geüjk, al is er verschil in trap en mate. Denk dan aan de hefde, de zachtmoedigheid, de hoop enzovoorts. Maar de gaven zijn zeer verscheiden. En dit is nu juist zo om te bevorderen dat gelovigen elkaar nodig hebben, zich op elkaar aangewezen weten om samen te bouwen aan de gemeente en samen te werken in het koninkrijk van God. Nu üjkt de ene gave veel belangrijker of opzienbarender dan de andere, bijvoorbeeld tongentaai of gave der genezing spreekt meer tot de verbeelding dan de gave van verstandig leiding geven of goed luisteren in een pastoraal gesprek. In Korinthe hadden sommigen, bijvoorbeeld degenen die de gave van de glossolalie hadden duidehjk de neiging zich boven anderen te verheffen. Anderen die toch ook gaven hadden ontvangen, meenden dat ze totaal geen inbreng konden hebben en niets te betekenen hadden. Zo werd de Geest door beide groepen bedroefd!

Welke lessen trekken wij hieruit?

* Wat is het dat ons ten diepste één maakt in de gemeente? Dat we het eens zijn? Dat is natuurhjk mooi, maar het is de vraag of we het inderdaad over alles eens moeten zijn om samen één te zijn! Is het niet de doop, de Geest, dus ook en vooral Jezus Die ons verbindt met elkaar?

* Staren wij ons ook niet teveel bhnd op bepaalde in het oog lopende gaven en verhezen we daardoor niet andere gaven teveel uit het oog? Mensen die verstandeüjk misschien minder goed kunnen meekomen, mensen die niet zo goed uit hun woorden kunnen komen, kinderen die in hun jeugdige onbevangenheid zulke goede dingen kunnen inbrengen, jongeren met hun kritische vragen en met hun roep om echtheid, enzovoorts. In de gemeente des Heeren horen klein en groot erbij, vaders en moeders in Christus horen samen met pasgeboren zuigehngen die nog met melk gevoed moeten worden, tot het ene gezin van Christus. Ook de hoogbejaarden die in de maatschappij dikwijls als uitgerangeerd worden beschouwd, doen in de gemeente volop mee! Laten we toch beseffen dat we elkaar nodig hebben en elkaar kunnen verrijken. Oog voor eik-ander!

* Nog een stap verder: het gaat erom dat de ander tot zijn of haar recht komt, tot ontplooiing komt. Geef en gun elkaar de ruimte om in afhankeüjkheid van de Geest samen te bouwen. In een üchaam kun je toch niet één Ud missen? Als een hd wegvalt, doet dat toch heel het hchaam pijn? Daardoor is dan toch heel het hchaam verminkt? * Maar ook: onderschat uw, jouw eigen gave niet. Weet u misschien niet welk charisma de Geest aan u heeft toevertrouwd, vraag erom dat u er Ucht over krijgt en er vervolgens mee kunt gaan werken in kerk en koninkrijk Gods.

* De apostel begint niet bij de armoede, maar bij de rijkdom. Niet omdat hij de gemeente zo hoog inschat, waar hij de gebreken immers maar al te goed kent. Maar omdat hij de God van de ge- meente, de Koning van de Kerk, de Geest Die aan de gemeente geschonken is, zo hoog inschat! Zo loopt het uit op „een weg die nog uitnemender is", de weg van 1 Korinthe 13, de agapè in navolging van Christus. Zoek die weg te gaan. Heb er de Heihge Geest voor nodig. Zoek en vind uw reiniging van zonden steeds weer in Jezus' bloed. Put uit de rijke stroom van de gaven van de Geest.

En ervaar dan:

Waar liefde woont, gebiedt de HEER' de zegen, Daar woont Hij zelf, daar wordt Zijn heil verkregen, En 't leven tot in eeuwigheid.

Veenendaal

J. Hoek

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen