Groeten uit Canada

„Terwijl de kalkoenen in Canada alweer een maand uit de supermarkten verdwenen zijn, beginnen onze zuiderburen deze week voorbereidingen te maken voor de jaarlijkse dankdag. Thanksgiving valt in Canada altijd ruim een maand eerder dan in de Verenigde Staten, waar de vierde donderdag in november dankdag wordt gehouden.

Zowel in Amerika als hier is Thanksgiving een nationale feestdag, en alhoewel het merendeel van de bevolking in de dagelijkse praktijk weinig rekening houdt met de Gever en Onderhouder van alle dingen, ben ik toch elk jaar weer blij dat er nog een landelijke dankdag is. Ook is het opvallend dat in een werelddeel waar christelijke feestdagen steeds meer een werelds en commercieel karakter krijgen, aan de tradities rond Thanksgiving door de jaren heen weinig getornd is.

Hoogtepunt van de dag is in de meeste gezinnen de maaltijd, waaraan extra tijd en aandacht is besteed. Bij het overlezen van mijn vorige bijdrage bedacht ik ineens dat ik beter iets over dankdag had kunnen schrijven, dan over Halloween, dat steeds meer begint te ontaarden in een verering van alles wat occult is.

Ik ben dit jaar voor het eerst sinds m'n komst naar Canada naar de kerk geweest op de dankdag. Voor zover ik weet worden in geen enkel niet-Nederlands kerk genootschap diensten gehouden op dankdag, en ook in onze gemeente is er nooit kerk. Op de zondag die voorafgaat aan Thanksgiving is er een dankdagpredikatie, en op zaterdag wordt door de gemeente voedsel ingezameld voor behoeftige gezinnen.

Dit jaar had ik echter juist in september kennis gemaakt met een ouderling van de Netherlands Reformed Congregation in Markham, die kinderen op de Whitefield Christian Academy heeft. Hij vertelde me dat ds. A. Vergunst uit de Verenigde Staten bij hen zou voorgaan op dankdag, en zo reed ik op maandagmorgen naar een Nederlandse kerk, van welks bestaan ik nauwelijks afwist.

Het werd een ochtend waar ik mooie herinneringen aan heb. Ik voelde me thuis onder de prediking, die niet alleen mooi, maar ook vertrouwd was, en de gemeente leek eenvoudig en hartelijk. Het was ook goed om zoveel kinderen en jonge mensen in de kerk te zien. Bij ons is er zondagsochtends gedeeltelijk kindernevendienst, en als ouders beginnen we daar steeds meer vraagtekens bij te plaatsen.

In het begin waren we erg onder de indruk van de manier waarop de kinderen in onze kerk worden opgevangen, maar we beginnen steeds meer in te zien dat we onze kinderen te kort doen als we hen niet op jonge leeftijd aan de eredienst gewennen. Helaas lijken wij de enigen te zijn die er zo over denken, iets wat we erg jammer vinden."

                             ------------------------------

Geselsie uit Zuid-Afrika

„Vorige week zat ik rustig op onze stoep, toen ik bij de buren luidruchtig hoorde lachen en praten. Nu is dat op zich niets bijzonders natuurlijk, maar al snel kwam Jan me halen om ook de oorzaak van de pret te bewonderen. Eerlijk gezegd vond ik het helemaal niet lachwekkend.

Er lagen twee dikke slangen, gelukkig al doodgemaakt, voor de garage van de buurman. Het waren meneer en mevrouw rinkhals, bepaald geen lieverdjes. Als je er zoeen tegenkomt, kun je het beste -zo is me verteld- je ogen even dicht doen, je horloge laten zien en dan maken dat je uit de buurt komt.

Het lijkt een wat vreemde methode van jezelf beveiligen, maar die dieren spugen eerst akelig nauwkeurig op je ogen om je te verblinden voor ze aanvallen. Een horloge kan ze in de war brengen, vandaar. En mocht je toch gebeten worden, dan moet je echt maken dat je in het ziekenhuis komt, want in een half uur à drie kwartier tast hun gifje zenuwstelsel aan.

Ik heb het tweetal bij de buurman van een afstandje goed bekeken, want ik wil natuurlijk wel weten wat ik kan tegenkomen in de tuin. Ze zijn pikzwart, met een paar lichtere banden om hun hals, vandaar de naam. Het vrouwtje was met 1,3 meter de grootste van de twee. De ene was de kop afgehakt, maar dat betekende niet dat het daarmee een speelgoeddiertje geworden was; tikte je op de kop, dan deed hij zijn bek nog wijdopen.

Ik ben er nu achter dat die rubberslangen uit de speelgoedwinkel toch bedrieglijk echt lijken! Ook de ander kronkelde nog behoorlijk. Een beetje voorzichtigheid met zulk taai gedierte is echt niet overbodig! Gelukkig is het een zeldzaamheid dat zulke giftige exemplaren zich in onze omgeving vertonen. Rooilippies en molslangetjes zijn meer algemeen, maar als die je bijten, krijg je hooguit een dag hoofdpijn.

Rooilippies heb ik hier nog niet gezien, maar Jan speelde als kind met ze. We zijn al wel een paar molslangen tegengekomen. M'n eerste kennismaking was met een exemplaar dat zich 's nachts in de hoek van het toilet genesteld had! Jan heeft 'm voor me gevangen en weer de tuin in gestuurd. Ze vangen muizen en ander ongedierte en hebben daarom wel recht van leven.

Wat ik zou doen als ik een rinkhals ergens in de garage of de tuin zou zien, weet ik niet. Waarschijnlijk vlieg ik naar de telefoon en roep Jan te hulp; ik ben echt nog niet zo verafrikaanst dat ik een spa pak en een slang doodhak. (Nee, geen bijl, die heeft een te korte steel, dan pakken ze je nog.)

En ik ben blij dat Jan verknocht is aan deze omgeving. Ik moet er niet aan denken dat we zouden verhuizen naar een gebied met cobra's en mamba's. Die mamba's of boomslangen zijn trouwens het allergiftigst. Het schijnt dat ze soms zomaar vanuit een boom iemand pikken die er nietsvermoedend onderdoor loopt. Brrr."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen