De zegeningen van Jakobs God (17)

Wat voor een wolf?
Dan een slang en Benjamin een wolf. Dat klinkt niet goed. ‘Benjamin zal als een wolf verscheuren; des morgens zal hij roof eten, en des avonds zal hij buit uitdelen.’ Hoe moeten we deze woorden over de kleinste van Jakob verstaan? Het is goed om te verwijzen naar de zegeningen die Mozes over de stam van Benjamin heeft uitgesproken. Ook daar geen wanklank over Benjamin (Deut. 33:12). Dat betekent echter niet dat Benjamin geen schrik in kan boezemen. Eigenlijk zien we in de geschiedenis van deze stam de twee namen terugkomen die bij zijn geboorte werden uitgesproken. Zijn stervende moeder noemde hem Benoni, maar zijn vader noemde hem Benjamin (Gen. 35:18). Enerzijds een smartenkind en anderzijds een zoon van Jakobs rechterhand.

Benoni, een wolf onder de kudde Israëls
Hij mag dan de kleinste zijn, ongevaarlijk is hij allerminst. Een wolf, een verscheurend dier. Altijd op jacht en bijna nooit zonder vangst. Wolven eten eerst en voeden de welpen met datgene wat er in hun maag is. Het wordt uitgebraakt. Ja, Benjamin heeft een trek waar alle andere stammen beducht voor zijn geworden. Wat blijkt dat uit die verschrikkelijke geschiedenis van Richteren 19, waar de Benjaminieten van Gibea dezelfde gruweldaden wensen te doen als de mannen van Sodom. Er verbleef een vreemdeling met zijn bijwijf in Gibea. Toen de Belialskinderen in Gibea deze doorreiziger begeerden, heeft de laatste zijn bijwijf naar buiten geduwd. Als wilde wolven hebben deze mannen zich op haar gestort. Afschuwelijk. Het kostte haar leven. En dan? De stammen Israëls worden op afschrikwekkende wijze bekendgemaakt met deze gruweldaad van de Benjaminieten. Er komt oorlog. Elf stammen keren zich tegen Benjamin. Ze zullen deze stam uit de kleinste van Jakob wel klein krijgen. Maar dat valt tegen. Benjamin gaat niet aan de kant. Met 26.000 tegenover 400.000 soldaten van de andere stammen gaat hij de strijd aan. Wat blijkt dan dat Benjamin de naam Benoni waard is. Benjamin doodt als smartveroorzaker 40.000 soldaten van de tegenstanders. Wie zal nog durven zeggen dat Benjamin de kleinste lieveling is? Het zal dan toch spoedig gedaan zijn met de oorlog? Jawel, de elf stammen zullen overwinnen, maar de eerste twee dagen zijn de Benjaminieten aan de winnende hand. Van nature is een Benjaminiet een verscheurende wolf en gevaar onder de kudde. Elke welp wordt gevoed met het prooienbraaksel van de volwassen wolven. Wat blijkt dat overduidelijk in Saul, ook een Benjaminiet. Hoe heeft hij de priesters in Nob verscheurd (1 Sam. 22) en wat begeerde hij met David te doen. Wat blijkt het ook in Saulus van Tarsen, een echte Benjaminiet. Een verscheurende wolf onder de kudde van Christus (Hand. 8 en 9). Lezer, wij worden net als wolvenwelpen voortgebracht. Gevoed met prooienbraaksel.

Benjamin, een wolf voor de kudde Israëls
Benjamin was gezegend met militaire kracht. Daarin was de stam soms tot een rechterhand voor de kinderen van Jakob. Denk aan Ehud die Eglon, de koning der Moabieten, verraste met een dolk, zodat de Israëlieten veertig jaren rust hadden. Ook in de strijd tegen de Amalekieten deed Benjamin mee. Wat waren ze handig, want ze raakten elk doelwit nauwkeurig, of het nu met de linker- of de rechterhand was (1 Kron. 12:2). Denk ook aan Jonathan. Hij sloeg eens door genade twintig Filistijnen dood, samen met zijn wapendrager. Onder de Benjaminieten waren er ook die David ondersteunden in zijn vlucht voor Saul. Benjaminieten zijn veelal linkshandig. Dat was een groot voordeel voor de stam van Juda. De linkerhand is dicht bij de rechterhand van de ander. Wat is dat gebleken bij de scheuring van het rijk van Israël. Benjamin bleef dicht bij Juda en scheidde zich niet af. Als Juda in ballingschap gaat, gaat Benjamin mee. O, en dan wordt er wat groots gedaan door een tweetal uit deze wolvenstam. Het zijn Esther en Mordechai. Zij komen uit de stam van Benjamin. Wat zijn deze mensen middellijkerwijs onmisbaar geweest. Zij werden een zoon en dochter tot vertroosting, want het duivelsplan van Haman werd verhinderd en de Joden waren vrij. Zeker, wolvenkracht en wolvenmoed van deze stam hebben Israël zeer gedaan, maar werden soms ook tot grote zegen. Alleen door genade en Gods bestuur.

De wolf en het Lam
Er is toch zo’n bijzondere band tussen Benjamin en Juda. Zou het daarin verklaard liggen dat Juda eens verklaarde een borg te willen zijn voor Benjamin (Gen. 43:9)? Ja, daar ligt vast het begin van die bijzondere band. Het blijkt overigens ook uit de geografische ligging van Benjamin. De stam van Benjamin woont direct tegen het noorden van de stam van Juda. Dat is heel dicht bij de tempel. Mozes heeft van die relatie tussen Benjaminieten en de tempel gesproken. ‘En van Benjamin zeide hij: De beminde des HEEREN, hij zal zeker bij Hem wonen. Hij zal hem den gansen dag overdekken, en tussen Zijn schouders zal hij wonen!’ Wat mochten die verscheurende wolven zien als ze naar Juda keken? Het Lam. Daar is vergeving en dan is de HEERE bereid om bij deze stam te wonen. Is het geen wonder? Genade voor verscheurende wolven! Een beminde van de HEERE, om Christus’ wil. Zo werd Saulus, de wolf, een lam door het Lam. Weet u het al? Wat had deze Benjaminiet een innige band met de meerdere Juda. Daar mocht u jaloers op zijn.

Lezen: Genesis 49:27; Richteren 19-20
Zingen: Psalm 48:1

Poederoijen, ds. M. van Sligtenhorst

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen