Voor de jeugd

Beste Jongelui!

Wanneer we dit stuk klaar zitten te maken, zijn we ongeveer nog een week verwijderd van de ontmoetingsdag te Zwolle, waar jullie natuurlijk naar uitzien.

Doch daar ons blad maar eens in de veertien dagen verschijnt, is de ontmoetingsdag al weer ongeveer een week verleden tijd, wanneer jullie dit blad zullen ontvangen.

Je zult er dan van de ontmoetingsdag nog weinig of niets in lezen, wat je misschien dan wel ergens tegen zal vallen.

Maar dat kan nu eenmaal niet anders. Wij kunnen, nu we er nog voor staan, geen enkel zinnig woord er van zeggen. Dan alleen, dat we hopen, dat ook deze dag, onder de zegen des Heeren, zal mogen slagen.

De belangstellende lezer moet daarom nog maar even geduld hebben, want te zijner tijd zult u van het gebeurde, zeker meer horen. Ik denk dan bizonder aan hen, die op die dag niet naar Zwolle kunnen komen. En dat zijn er natuurlijk nog al wat. Stel je voor dat alle lezers zouden komen, dan zouden we echt niet weten waar we ze bergen moesten. Maar dat moeten wij ook maar geduldig afwachten. Dus allemaal: nog even geduld!

Ja, dat woord „geduld” doet me denken aan een paar briefschrijvers(sters) die altijd nog op antwoord zitten te wachten. Degene, die nu het eerst aan de beurt is, vroeg of het geoorloofd is om naar de T.V. te kijken. Ik moet eerlijk zeggen dat ze mij daar een heel leuke en ook eerlijke brief over geschreven heeft. Ik zou hem in z’n geheel wel over willen nemen in ons blad. Want zij vertolkt op haar manier zeker het probleem, waar heel velen van de jonge lezers mee zitten. Doch als ik dat zou doen, dan zou ik aan het antwoord niet meer toekomen, gezien de lengte van de brief.

Dat ze zo lang op antwoord heeft moeten wachten, vindt mede ook wel hierin z’n oorzaak, dat destijds door Ds. D. Slagboom er een hele serie artikelen aan is gewijd.

De zaak op zichzelf is echter belangrijk genoeg, om er nog eens op terug te komen. Want de T.V. is tegenwoordig nagenoeg in elk huis aanwezig, en degenen, die er nog kwaad in zien, worden steeds minder.

Mijn vraagstelster is zelf over het algemeen niet vóór T.V. Zij gelooft dat er heel veel dingen doorkomen, waar ze doodeenvoudig van walgt. Dat vind ik om te beginnen, een plus.

Maar toch zijn er dingen waar ze verzot op is. En dan noemt ze o.a. een cowboy-film. Ze begint er naar te kijken met een kloppend hart, maar dat gaat gauw over en dan vindt ze het prachtig. Het geweten spreekt, want dat is dat kloppende hart, op dat punt niet meer. Daarna komt er een ander stuk voor de T.V. Maar dat is minder van „kwaliteit”. Men neemt zich dan voor om de knop om te draaien. Maar hoe gaat dat? Als men er eenmaal iets van gezien heeft, dan wil men toch nog meer zien. Eerst nog „even” dit en dan nog „even” dat, en dan ja, dan draaien we hem uit natuurlijk, want het gebodene is niets. Het is uit de Boze. Dus, weg er mee.

Zo heb ik heel in ’t kort, de inhoud van het schrijven wel weergegeven. Zo liggen in het leven van heel veel jonge mensen de problemen. En misschien ook nog wel in het leven van heel veel ouderen.

Als men op het verkeerde van het T.V.-gebruik wordt gewezen, dan begint men zich te verdedigen met het „geoorloofde” wat er door komt. Men noemt dan, afgedacht nog van die cowboy-film die m.i.z. op zichzelf ook te veroordelen is, nog heel veel andere dingen. O.a. het journaal en leerzame stukken, enz. En men heeft, zegt men dan, toch altijd zelf de knop in de hand. Zodra er iets door komt, dat de toets der kritiek niet kan doorstaan, dan gaat hij uit.

Degenen, die zo redeneren, vergeten, dat ze een arglistig hart hebben, wat ze niet in de hand hebben.

Want het is een onmiskenbaar feit dat er van de T.V. een fascinerende invloed uitgaat. Men wordt er door geboeid, er door vastgehouden, er door betoverd. Men blijft tenslotte kijken.

Het is altijd: eerst nog „even” dit en dan nog „even” dat. Het is allemaal maar „even”. En dan draaien we de knop om. En als dat dan gebeurt, door vader of moeder, de jongen of het meisje wiens hart te hard klopt, wat zijn dan daarvan dikwijls de gevolgen?

Zonde baart zonde, zie Jac. 1 : 15. Als vader of moeder de knop in de handen hebben, dan worden de kinderen dikwijls kwaad, als datgene wordt afgezet, wat ze nu juist nog „even” graag gezien hadden. Men houdt de ouders dan voor ouderwets, mensen waar nooit iets van mag, die nog behoren tot dat soort wat eigenlijk overal tegen is; en ga zo maar door. Er kunnen in het hart van jonge mensen heel veel dingen opkomen, lelijke dingen, waarvan het maar gelukkig is dat vader en moeder ze niet horen. Maar er is er Eén die alles hoort en ziet. En dat wordt vaak vergeten.

Ik zou wel een heel artikel kunnen vullen met het opsommen van allerhande ellende, die de T.V. in heel veel gezinnen teweeggebracht heeft. Onenigheid tussen ouders onderling en ook tussen ouders en kinderen en de kinderen onderling.

Er zijn mensen, die helemaal geen principiële bezwaren hebben tegen de T.V. en die het open en eerlijk toegeven: Als ik geweten had, welk een ellende er uit voortgekomen is in mijn gezin, dan zou ik het ding nooit in huis gehaald hebben. Maar hij staat er nu eenmaal, en dan is hij moeilijk weer weg te krijgen. Want dan zijn er ook weer verschillenden in het gezin, die kost wat het kost, „dat ding” willen houden staan. En om dan nog meer ruzie te voorkomen, blijft hij dan maar staan. En de duivel? Hij lacht!! Want dan krijgt hij gelegenheid om, al is het iedere keer maar „even”, zijn vergif de huiskamers in te spuiten, om de harten van de mensen nog meer te vergiftigen, dan ze van nature door de zonde al zijn.

Er is een oude wijsheid, en daar moeten onze jonge mensen maar goed acht op geven, die zegt: Wat het oog niet ziet, het hart niet deert. Dat geldt ook t.o.v. de T.V. Men vangt met het oog slechts een „flits” op, van hetgeen dan z.g.n niet door de beugel kan. Doch het gaat dan precies eender als met een fototoestel. De sluiter gaat maar heel „even” open. Het is soms een fractie van een seconde. Maar het beeld is in de donkere kamer vastgelegd. En het wacht op ontwikkeling. Zo ontwikkelen in het hart die dingen zich, die men maar heel „even” gezien heeft. De duivel zorgt er wel voor, dat die „slechte film” in het hart verder wordt afgedraaid.

Het „vele verkeerde” van de T.V. kan door het mogelijk „weinige goede”(?) wat er door komt, niet goed gemaakt worden. Ik stel het onder de meest gunstige omstandigheden wel eens zo voor: Stel je een bord met heerlijk eten voor. Aantrekkelijk tot en met. Het water loopt je uit de tanden, terwijl je het ziet. Maar men heeft er vergif overheen gestrooid. Ik dacht dan: je kunt een zodanige honger niet hebben, of dat bord met dat z.g.n. heerlijke eten laat je wel staan. Waarom? Omdat je je leven hef hebt. Want je weet: Als je er van eet, dan ga je dood.

Zo verging het in zekere zin Eva ook. Leest de geschiedenis van de zondeval er maar op na. De duivel is nog even listig, of nog listiger. Vroeger zei eens iemand tegen mij: Hij heeft al zesduizend jaar gestuurd, onderschat hem niet.

Ik zou zeggen, beste vrienden: Onderschat de diuvel niet, en overschat je zelf niet. Hoe verder men bij het kwaad vandaan blijft, hoe minder kans men heeft, dat men er in valt. En dat geldt natuurlijk niet alleen de T.V. Dat geldt op alle terreinen van het leven.

Ik geloof, dat als er in het hart leeft, wat er mocht leven in het hart van de diohter van Ps. 119 : 37: „Wend mijn ogen af, dat zij geen ijdelheid zien; maak mij levend door Uwe wegen”, dat men met het T.V.-vraagstuk niet meer zoveel moeite zal hebben. Maar deze bede is bij heel velen, helaas, uit de tijd.

Ik hoop echter, beste vrienden, van niet bij jullie. Wanneer je zo biddende door het leven gaat, dan wordt het leven er niet gemakkelijker op. Dan komt er strijd. Maar dit weet ik zeker: Je wordt dan ook voor veel kwaad bewaard.

De Heere beware jullie voor alle kwaad.

Dat is de begeerte van jullie liefhebbende vriend, die door genade, een klein beetje het hart van een mens heeft leren kennen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen