Met gesloten beurs

Deze zomer staat een huis in de Ardennen op het programma. „Volgens de fotos op internet een gigantisch mooie woning. Natuurlijk blijf ik altijd benieuwd hoe het er bij aankomst echt uitziet.
Marleen Brouwer (30) heeft de smaak van het ruilen van haar woning in de vakantie goed te pakken.
De familie uit Woerden begon een jaar of vijf geleden voor de eerste keer met woningruil. „Dat was met vrienden uit Barneveld. Het beviel ons erg goed om met gesloten beurs op vakantie te gaan. Ze was toen in verwachting van Joost (nu 3). Ook de rest van het gezin bestaat uit mannen: Simon (32) en de zoontjes Bart (9) en Rick (7).
„Daarna lazen we in het RD een artikel over woningruil. Dat ging over de organisatie Bon Voyage, die huizenruil voor mensen met een christelijke achtergrond verzorgde. We hebben ons aangesloten en ruilden in 2004 met een echtpaar uit Emmeloord, vorig jaar met een gezin uit het Duitse Mainz en onlangs hebben we besloten deze zomer naar België te gaan. Dat is geregeld via CHEF, Christian Home Exchange Fellowship, de organisatie die het werk van Bon Voyage in Nederland heeft overgenomen. Overigens is, sinds het stoppen van Bon Voyage, het aanbod een stuk minder. Er zijn wel veel adressen in Engeland, maar Duitsland, België, Frankrijk en Zwitserland komen nauwelijks meer voor. En het aantal Nederlandse adressen is afgenomen. Dat is best lastig, want mijn man is allergisch voor huisdieren, zodat de keuze beperkt wordt.

Campingteam
Een groot voordeel van de woningruil vindt Marleen de aanwezigheid van allerlei voorzieningen en gemakken die ze thuis gewend zijn. „Je hoeft geen beddengoed mee te nemen, er zijn handdoeken en we kijken goed naar de samenstelling van het gezin waarmee we ruilen. Dan zijn er de nodige spullen voor kleine kinderen en bijvoorbeeld speelgoed. Je hoeft niet de hele zooi mee te sjouwen.
Nadelen zijn er natuurlijk eveneens. „Ik mis wel eens een recreatieve omgeving met een campingteam dat activiteiten voor de kinderen ontplooit. Je moet het nu leuk maken met je eigen gezinnetje. De kinderen zijn nog klein, maar dat kan op termijn wel een punt worden. En het schoonmaken van het eigen huis vind ik een megaklus. Je wilt, voordat je weggaat, alles netjes hebben, alle was aan de kant, noem maar op. Bij het vertrek speelt dat ook wel, maar we spreken af dan niet alles tot in de puntjes schoon te maken en ons te beperken tot de badkamer, het toilet en de voor de hand liggende dingen.

Taart en bloemetje
De gasten treffen op het aanrecht van de familie Brouwer een taart of cake, op de tafel staat een bloemetje. En er ligt een cadeautje voor de kinderen van de ruilende familie. „We laten briefjes met instructies achter en mailen met elkaar als er vragen zijn. We ontmoeten elkaar nooit. Ik wil dat niet. Je moet, als je vertrekt, de gedachten aan hoe het thuis gaat uit je hoofd zetten, anders heb je geen vakantie. Ik kan dat heel goed en mijn man gelukkig ook.
Als er wat kapot gaat, wordt het door de families vergoed of vernieuwd. „Je hebt allemaal een christelijke achtergrond en je gedraagt je als zodanig. Je verwacht dat ook van de ander, aldus de tot de Gereformeerde Gemeente van Woerden behorende Marleen.
Het verhuren van de woning ziet ze niet zitten. „Woerden ligt niet op de Veluwe of in Zeeland. Hoewel, we hoorden van de families waarmee we hebben geruild heel enthousiaste verhalen over deze omgeving.

„In het begin ben je heel onervaren''

Meer dan dertig jaar deden zij aan woningruil. Enkele jaren geleden zijn de heer en mevrouw Oppeneer, nu 68 en 66 jaar oud, hiermee gestopt. „Met de fietsen achter op de auto kunnen we, omdat ik nu gepensioneerd ben, makkelijk een dagje naar Brabant of Zuid-Holland. In tegenstelling tot in de vakantie ga je dan alleen met mooi weer.
Van 1970 tot 2003 ruilden ze hun onderkomen, een twee-onder-één-kapwoning in Middelburg, iedere zomervakantie met andere gezinnen in Nederland. Dat begon, meer dan drie decennia geleden, tamelijk onverwacht. „Een collega die tegenover ons woonde, kon door een opname in het ziekenhuis zijn ruilafspraak met een familie in Lunteren niet nakomen. Omdat hij dit voor dat gezin vervelend vond, vroeg hij of wij het wilden overnemen. We hadden op dat moment twee jongens, van 5 en 2 jaar oud, vertelt Oppeneer.

Later, het Zeeuwse echtpaar had inmiddels vier kinderen, plaatsten ze zelf ieder jaar advertenties.
„We zijn niet overal in Nederland geweest, het was bijvoorbeeld moeilijk om iets in Limburg te vinden. Wij ruilden met mensen van verschillende kerkverbanden in de reformatorische gezindte. We kregen veel reacties op schakeltjes in het RD. Vaak wel tien of twaalf. Een keer zelfs zeventien.

Lange autoritten
Ze verbleven op de Veluwe, op de Utrechtse Heuvelrug en in de Bollenstreek. Van Terneuzen tot Rijssen. Een enkele maal ruilden ze hun woning op Walcheren tijdens de herfstvakantie. De familie Oppeneer verbleef graag in eigen land. „We hebben een hekel aan lange autoritten.''
Oppeneer denkt met genoegen terug aan het selecteren van een geschikt adres. „Dat begint tijdens een eerste telefoongesprek. Dan krijg je een bepaald beeld van iemand. In het begin ben je heel onervaren. Dan beloof je steeds iedereen terug te bellen. Het eind van het liedje is dat je, na het vinden van een geschikt adres, nog eens tien of meer telefoontjes kan gaan plegen. Om definitief af te zeggen. Dat hebben wij altijd best moeilijk gevonden.
Maar het mooiste vond hij de kennismakingsbezoeken, die het echtpaar steevast placht af te leggen.
„Dat was het leukste en het spannendste. Ze hebben de woningruilers altijd zelf opgewacht. Hoewel ze een enkele maal met een gezin een tweede keer van woning ruilden, hebben ze er geen vaste contacten aan overgehouden. „Wel aan het begin van het nieuwe jaar een kaartje, maar daar bleef het bij.

Logeetjes
Het verhuren van hun woning was voor de Oppeneers nooit een optie. „Ik vind het niet leuk dat je er zoveel geld voor moet vragen. Bovendien, we zien dat wel in onze omgeving: dan komen er logeetjes, die komt even langs en blijft slapen en dan de volgende. Wanneer je ruilt is dat anders, dan heb je veel meer verantwoordelijkheid tegenover elkaar.
Die verantwoordelijkheid rekent Oppeneer tevens tot de schaduwzijden. „Er is natuurlijk altijd een zeker risico met andere mensen en kinderen in je huis. Je moet goed oppassen op de spullen van een ander en bij het schoon achterlaten van de woning heb je meer werk dan bij het huren van een vakantiewoning. Je wilt het graag keurig achterlaten.
De laatste jaren ziet Oppeneer een dalende tendens. „Vermoedelijk speelt de welvaart een rol. Er worden steeds meer vakanties in het buitenland doorgebracht. Wel worden vele achterblijvende woningen te huur gezet. „Als ik zie hoeveel er in de krant worden aangeboden, paginas vol. Onvoorstelbaar. Ik kan me niet voorstellen dat die allemaal worden verhuurd.

„Prachtig als het financieel wat minder gaat''

Huizenruil is in financieel wat moeilijker tijden een prachtige oplossing. Verschillende jaren achtereen verbleef de familie Karsdorp op de Veluwe, terwijl gezinnen uit Ede hun woning in Molenaarsgraaf betrokken.
„Echt geweldig, menen de heer en mevrouw Karsdorp. „Zeker voor de kinderen. Iedereen had het op school over vakanties en dan is het heel vervelend als ze niet mee kunnen praten.
De familie Karsdorp, vier zoons en vier dochters, kwam via een kennis in 1980 in aanraking met een gezin uit Ede. „We hebben twee jaar lang met hen geruild. Door hen leerden we nog een gezin op de Veluwe kennen, waarmee we opnieuw een aantal jaren van woning verwisselden. Verder zijn we een keertje in Ederveen geweest. En in Doesburg hebben we een paar weken een clubgebouw van de kerk gehuurd, vertelt A. Karsdorp (67). „Mijn vrouw dacht er vaak met de kinderwagen op uit te trekken, want thuis kwam daar meestal niets van. Maar het regende veertien dagen achtereen. Het was behelpen, de fietsen stonden in de kamer. Maar als je er de kinderen op aanspreekt, vinden ze het nog steeds de leukste vakantie.

Oproepkracht
De voormalige meubelstoffeerder raakte begin jaren tachtig zonder werk. „Ik was enige tijd oproepkracht. Het was best moeilijk om vast werk te vinden. In 1988 kon ik als gemeentebode aan de slag in de net heringedeelde gemeente Graafstroom. Om die reden zijn we uit Molenaarsgraaf verhuisd naar Bleskensgraaf.
Nog steeds heeft het echtpaar - op één na zijn alle kinderen de deur uit - contact met de ruilgezinnen uit Ede. „De laatste jaren doen we dat op de eerste zaterdag in september. Dan zoeken we een uitje en maken er met zn zessen een gezellig dagje van.
Nadeel van de huizenruil vond mevrouw Karsdorp de grote schoonmaak, voorafgaande aan de vakantie. „Je wilt alles keurig achterlaten en dat vergt veel inspanning. Wel spraken we altijd af het gezeem bij het verlaten van de woning achterwege te laten. Netjes alles aan de kant was voor allemaal voldoende.

Schakeltjes
Toen Karsdorp bij de gemeente in dienst trad, stopte het gezin met de huizenruil. „We hebben daarna wel vaak particuliere woningen gehuurd. Iedere zaterdagochtend bellen aan de hand van schakeltjes in het RD. „We gingen, voordat we een woning afspraken, altijd vooraf een kijkje nemen. Ik was altijd blij als het geregeld was, zegt mevrouw C. Karsdorp (63).
Het huren ging niet altijd van een leien dakje. Mevrouw Karsdorp weet er alles van. „Vaak staat er in de advertentie niet bij hoe groot het huis is. Als je dan belde met de mededeling dat je een groot gezin hebt, was de eerste reactie vaak wat afwijzend. „Gelukkig waren er mensen die wel positief reageerden, zodat wij met elkaar een fijne vakantie hadden.''

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen