Briefwisseling met mijn jonge vrienden

Waarde jonge vrienden en vriendinnen.

Wat is de klacht algemeen, dat er zoo weinig bespeurd wordt van het genadeleven; dat alles hoe langer hoe oppervlakkiger wordt; dat er alleen nog maar een vrome vernis van uiterlijke godsdienst en kerkelijkheid gekweekt wordt; dat zelfs daarin allerlei wereldsche gewoonten, en zelfs het loslaten van den vorm, wordt goedgepraat. Dat wordt dan gedaan met het zeggen: Het komt maar op het innerlijke aan, dus .... het uiterlijke komt er NIET op aan.
Baruch zal de laatste zijn om te roemen over den toestand van de kerk; van de belijders.
Maar toch, is het niet schriftuurlijk, dat wij de hoop niet behoeven op te geven? Zegt de mond der waarheid het niet: „En zie, Ik ben met ulieden alle de dagen tot de voleinding der wereld." Deze belofte zal nimmer falen, al kan de Heere met Zijn Geest van de eene plaats wijken en zulk een plaats overgeven tot zout, zoodat deze modderige plaats niet gezond wordt. Maar aanstonds bot het leven der genade elders uit; worden de vruchten des Geestes gezien, op andere plaatsen. Wie kan den Geest des Heeren binden? Als ónze akker dor is, zou dan elders de wildernis niet kunnen bloeien als een roos?
Baruch is dankbaar, te mogen ervaren, dat er toch ook onder ons jonge geslacht nog een vragen naar den Heere mag worden gevonden. Dat mag hij nog bemerken uit de ontvangen brieven. Bij alle moeiten geldt Salomo's woord: „ln allen smartelijken arbeid is nog overschot".
Hoe begrijpelijk is het, dat het hart van jonge menschen dikwijls onvrijmoedig is. Zou onze onvrijmoedigheid niet mede veroorzaakt worden, doordat wij bij onszelf gewaar worden, dat er zulk een heimelijk zichzelf-verheffend beginsel in ons hart woelt?
Wat klachten, naast uitgesproken begeerten, lees ik in de ontvangen brieven van jongeren, ja soms ook van ouderen.
Mijn jonge vrienden en vriendinnen, ik zou je willen toeroepen: Geef toch de hoop op den Heere niet prijs. De rivier Gods is vol water. Het bloed van Christus is overvloedig genoegzaam tot verzoening van de zonden der gansche wereld. Maar ook, dat bloed alléén is genoegzaam. Daarbuiten is het niet te vinden. Geen oog heeft het gezien en geen oor gehoord wat Hij doen zal die op Hem wacht.
Wij steunen heimelijk op eigen krachten, eigen verstand, eigen inizcht, eigen gewilligheid. Dat brengt donkerheid over ons. Dat maakt ons ongeduldig; wij weigeren nederig op den Heere te wachten in Zijn weg. We zouden onszelf kastijden met de wet, om werkzaam te worden voor den Heere. En het eind dezer dingen is dikwijls doffe lijdelijkheid. Misschien beseffen wij het niet, maar de taal van ons hart is dan: Dit kwaad is van den Heere, wat zouden wij langer op Hem wachten? — Toont dat niet een heimelijke afkeerigheid? Is dat nederig den Heere verbeiden?
Houd je nederig onder Zijn Woord. Wandel alzoo in den weg der middelen, door den Heere verordineerd. Zie uit naar Zijn komst. Al is het wonderlijk in onze oogen: zou het voor den Heere te wonderlijk zijn? Allen, die Hem verwachten, zullen niet beschaamd worden. Verzuim niet het gebed. Het eenzaam gebed. Ook dat behoort tot den weg der middelen. Het moge je zijn tot een ademtocht der ziel.
Schrijf mij nog eens; al is het nog zoo gebrekvol in je eigen oog. 
Met hartelijke groeten verblijf ik,
Je vriend BARUCH.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen