Met twee woorden
Emancipatie. Ik wil niet zeggen, dat er achter dit woord alleen maar negatieve ontwikkelingen schuil gaan. Zeker op sociaal en maatschappelijk terrein verkeerden mensen in achterstandsituaties of werden niet behandeld op de wijze zoals ook de Bijbel ons voorhoudt.
We leven nu in een heel andere tijd. De sociale voorzieningen hebben de mensen onafhankelijker gemaakt, terwijl het veel betere onderwijs, dat brede lagen van de bevolking ten goede komt, ervoor zorgt dat werkgevers en werknemers op een heel andere wijze met elkaar kunnen discussiëren dan pakweg een eeuw geleden. Het probleem is evenwel dat wij mensen nooit evenwichtig kunnen zijn. We schieten altijd door, of naar de ene, of naar de andere kant. Er zouden vele voorbeelden te geven zijn van de kwalijke gevolgen van het overdreven emancipatiestreven. Zo krijg ik altijd een beetje een rare smaak in mijn mond als ik lees over vrouwencafés en vrouwenhuizen.
Een groot nadeel van overdreven emancipatiedrift vind ik het verdwijnen van allerlei beleefdheidsvormen. Als kinderen tegen hun ouders jij en jou mogen zeggen, doen ze dat ook tegen anderen. Dan verdwijnt veel van het respect voor ouderen in de maatschappij. Jongeren blijven dan ook heel gemakkelijk zitten als oude mensen zich in bus of trein meteen staanplaats moeten behelpen. In een bedrijfskrant die ik dezer dagen onder ogen kreeg beklaagde zich een vrouw dat ze bij het betreden van het gebouw tot drie keer toe een deur voor een man open hield, die zonder boeh of bah (om van een gemompeld dankuwel maar niet te spreken) dit goede gebaar accepteerde. Ze voegde eraan toe dat het haar aan de andere kant overkwam, dat iemand de klapdeurpal in haar gezicht liet wapperen. Even kijken of er wellicht iemand achter je komt is er blijkbaar niet meerbij. ,,De volgende keer laat ik na het eerste ontbreken van het,,dank u" de volgende deur keihard in 's mans gezicht dichtslaan. Dat zal hem Ieren, denk ik dan wraakzuchtig" zo schreef de dame. ,,Maarikweetnual, dat ik dan de rest van de dag meteen schuldgevoel zal lopen. Ze hebben me 't thuis immers beter geleerd" voegde ze eraan toe.
Ik kan die filosofie goed begrijpen. Toen ik onlangs een blijkbaar heel geëmancipeerde dame wilde laten voorgaan bij het betreden van een gebouw zei ze lichtelijk geïrriteerd: „Nee hoor, na u". Toen dacht ik ook, dat dit mij niet meer zou overkomen. Maar het is zo, ze hebben vroeger, in het ouderlijk huis, zoveel moeite besteed aan het „mettwee woorden spreken", het respect voor de ander bijbrengen, dat het een soort tweede natuur is geworden. En ik ben blij als ik nu bemerk, dat er nog steeds jonge ouders zijn die hun kinderen voor emancipatieachtige grofheden trachten te behoeden.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van woensdag 5 maart 1986
Terdege | 64 Pagina's