Naar Brazilië

(5)

Van Gander vlogen wij in 4 uur naar New-York. Langs Boston. Eerst nog wat over land, dan weer zee en tenslotte weer land. Het was helder weer, zodat wij een goed uitzicht hadden. Daar zagen we Long Island, het eiland waarop Idlewild, dat is het vliegveld, gelegen is. De riemen werden weer vastgemaakt en langzaam begon het vliegtuig te dalen. Bij een korte draai van het vliegtuig zagen wij de wolkenkrabbers van New-York. Niets anders dan huizen, gebouwen en straten onder een verstikkende hitte.

Om 7 uur kwamen wij in Amerika aan. Hollandse tijd was 12.10. Het was al warm. We keken op een thermometer, met grote letters aangegeven lazen wij, dat het al 72° was.

De Amerikaanse vrienden stonden al op ons te wachten. Er werd een foto gemaakt, die later in de Amerikaanse kranten kwam. Eerst werden wij gebracht naar de douane. De passen werden nagezien. Nu, dat ging alles heel nauwkeurig. Men moet wel zorgen, dat de papieren goed in orde zijn. Heel beleefd werden wij behandeld. Er waren geruchten, dat de ambtenaren soms niet makkelijk waren. Maar het ging hier best. Uiterst correct en beleefd. Nadat de passen nagezien waren, kwamen wij in een andere zaal. Heerlijk koel, alles air-conditioning, d.w.z. kunstmatige luchtverversing. In de zaal kwam je even bij. Verschillende typen van mensen zag je. Ik dacht onwillekeurig aan Artis of Blijdorp, waar de dieren achter tralies zitten. Hier zaten wij in een zaal met glazen wanden, geheel afgesloten. Boven ons een grote galerij, waar mensen stonden, die naar beneden zagen en ons toewuifden. Van alle kanten zag men van boven naar beneden. In grote rekken stonden de koffers. Negers, stoer en sterk, met vervaarlijke petten op, met rode band, het leken wel generaals, wierpen de koffers neer.

Het ging niet zachtjes. Er sneuvelde wel eens een koffer. Na afgifte van de regu's kreeg men zijn koffers. Overal stonden kleine wagentjes. Je pakte er maar een, zette daar de koffers op en dan reed je naar een lage toonbank. In deze toonbank draaide een nikkelen band. Zodra je de koffer daarop gezet had, werd hij langzaam door de band meegenomen. Rustig maakte je de koffer open. In het vliegtuig hadden wij al een lijst ingevuld. Er werd alleen gevraagd of wij nog „gifts", d.w.z. geschenken hadden meegebracht voor iemand in Amerika. Planten mochten niet meegenomen worden. Een dame, vóór ons, had een plant meegenomen in een fles. Netjes werd deze uit de koffer gehaald. Een expert onderzocht de plant. Even later werd de plant vrijgegeven. Een krijtstreep kwam op de koffer. Hier en daar een zegel en alles werd vrijgegeven.

Nu door een bewaakte deur naar buiten. We kwamen in een grote hal terecht. Er was een geroezemoes van belang. Het was een gezellige hal, betegeld met gele tegels. Aan een der zijden stonden vlaggen van vele landen der wereld. Dr. Mac-Intere heette ons welkom. We groepeerden ons om hem heen. Samen deden wij een gebed, waarin de Heere gedankt werd voor onze behouden aankomst. We zongen ook het bekende: Praise God, from whom all blessings flow. Oude bekende gezichten zagen wij. Ook nieuwe, waaronder ds. Benjamin Densel. De pastor van de Free Reformed Church in Clifton, gelegen in New Jersey. Hij was in het zwart gekleed, deze kleine beweeglijke man. Hij kwam naar me toe en zei: „Zo collega, ook in Amerika? Heet hè, ja in dit warme weer draag ik een witte strooien hoed, anders een zwarte."

En weg was hij. Ik stond even verbaasd. Dat geval van die witte en zwarte hoed drong niet eens zo bij me door. Ik had er niets geen last van of het nu een zwarte dan wel een witte hoed was. Het deed mij niets en het deed niets af of toe aan de waardigheid van de drager. Och, als je „Free" Reformed bent, dan doet het er ook niet toe!

Later heb ik deze merkwaardige man ontmoet in New-York. De tijd ontbrak ons om verder met hem kennis te maken. We zijn wel aan de pastorie geweest met ds. Zijderveld, hebben er een lange tijd gewacht, maar daar het al laat werd, moesten wij weer terug.

Doch om op dat gesprek in New-York terug te komen, herinner ik mij, dat wij bij de auto van ds. Densel stonden te praten. Vlak voor een grote kerk, waar die avond door de delegaties gesproken werd. Ik zie ds. Densel nog staan voor zijn grote glanzende zwarte auto, waarvan de ramen met een druk op de knop omlaag of omhoog gingen. Hij vroeg naar verschillende dingen in Holland. Ineens begon hij in een geheel ander vlak te spreken. Hij vertelde me dat de preekstoel eens zijn doodkist geworden was en hij vertelde me ook van welke „lichting" hij was.

Het deed mij alles denken aan die oude predikant uit Zeeland, Budding. Razend snel gaan dan door je hoofd de gedachten: waar heb ik zulke uitdrukkingen gehoord of gelezen? En tegelijk zie je de situatie waar je staat: Op de hoek van de aera een groot en druk kruispunt. Naast de kerk een restaurant. Daartegenover met schreeuwende lichtreclames een bioscoop, daarnaast een theater. Plotseling met vreselijk sirenegehuil een politieauto met een neger aan het stuur. Heel het moderne leven klaar voor ogen en dan die taal met zulke uitdrukkingen. En het wonderlijke was, dat het mij goed deed. Waarom? Vermoedelijk omdat ik hier proefde zo'n oer-oud stuk Hollandse theologie. Onder heel die Amerikaanse verschijning met glanzende car, kwam toch nog uit kauwgummi kauwende mond om de hoek gluren iets van de zelfkant van ons gereformeerd volk. Iets echt typisch. Ik zou haast zeggen: een bekende klank, temidden van de kakaphonie van moderne levensuitingen.

K.

L.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen