ONDER ONS

Beste mensen,

Dit is het tweede onderonsje dat ik met u heb. Ik ben benieuwd hoe u het vindt, alle rubrieken uit binnen- en buitenland bij elkaar. Alleen de heren Ruijgrok en Van der Voet wisselen elkaar af. Er zijn al een paar leuke reacties binnen. De eerste vijfentwintig gulden gaan in depot voor Zuid-Soedan. Mevrouw van Vulpen verdiende ze door over een aardige belevenis te schrijven. In haar directe omgeving bleek al jaren verre familie te wonen. Erica Mekelenkamp, bedankt voor je gezellige brief. Allemaal veel leesplezier toegewenst en ik hoop tot schrijfs. Hartelijke groeten.

Ineke

                              ------------------------------

Mijn kind

Wij hebben een schattige dochter van een jaar. Ze is met haar blonde haartjes en haar bruine velletje van de zon net een plaatje. En om nog even op het thema terug te komen: "Ons kind" was misschien beter op z'n plaats. Want als pappa uit z'n werk komt en Corine al wippend in de kinderstoel vol enthousiasme hem begroet, dan is thuiskomen iedere keer weer feest!

Erica Mekelenkamp, Emst

                              ------------------------------

Toen en nu

Op deze oproep (geplaatst in Terdege in september 1990) kwamen heel wat reacties. Verschillende mensen waren bereid mij te helpen. Ik kreeg er leuke contacten door. De restauratie is klaar en de rolstoelbus is er gekomen. De reacties van toen hebben me gestimuleerd om door te gaan. Het maken van kaarten heeft een enorme vlucht genomen. De teksten schrijf ik nu zelf. Zo zie je maar wat een enkel oproepje kan doen! Bedankt Terdege!

Mevr. J.R van der Gaag-de Koeyer, Maassluis

                              ------------------------------

Voorlezen

De meeste onderwerpen in Terdege zijn heel interessant.
Soms heb ik bij een zieke dit blad bij de hand.
Dan lees ik ze wat voor.
Men is dan een en al oor.
Vaak zegt men dan: „Lees door!"

Dit is een fragment uit een toegestuurd gedicht, waar jammer genoeg geen naam onder stond. Misschien hoor ik nog eens van wie het was.

                              ------------------------------

Doelgericht

Twintig jaar geleden kwamen hier mensen te wonen. Waar wist ik niet, maar ze kwamen 's zomers altijd voorbij op de fiets met groenten en bloemen bij zich. Zo te zien waren het buitenmensen, net als wij, en hadden ze een tuin. Na een paar jaar liepen ze hier en het was te zien dat hij ziek was. Korte tijd later is hij gestorven.

Ik wist inmiddels dat ze nog geen vijf minuten bij ons vandaan woonden. Juist in die tijd werd mijn man afgekeurd en ik dacht aan de tuin van deze mensen. Dat was misschien wel wat voor ons. Ik ging ernaartoe en we raakten in gesprek. Het bleek dat we beiden van een boerderij kwamen en dat we beiden een melkzaak gehad hadden. Vanaf die tijd zijn we vriendinnen en komen regelmatig bij elkaar.

Twaalf jaar later was ik er eens gelijk op bezoek met een zuster van haar. En die vroeg haar: „Hoor jij nog wel eens wat van Sijt en Annie?" Ik zei: „Sijt en Annie, wonen die in Loosdrecht?" En dat was zo. Laten we nu zonder daar ooit achter te zijn gekomen dezelfde nichten hebben. Een zus van mijn vader was getrouwd met een broer van haar moeder. Inmiddels zijn we er met elkaar (we zijn allen rond de tachtig jaar) geweest. We hebben er achteraf veel over gepraat en om gelachen.

Mevr. M. van Vulpen-de Groot, Utrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen