Dag in dag uit

Er is telefoon voor Rebekka (21), en omdat ze tweehoog op haar kamer zit roept ze terug dat ze boven op onze slaapkamer opneemt. Hierdoor kan ik het gesprek niet volgen, terwijl ik eigenlijk best wel nieuwsgierig ben, want de opgewekte stem aan de andere kant van de telefoon zei dat ze van VTwonen was. Lang hoef ik niet in onzekerheid te blijven. Zodra het gesprek afgelopen is, komt Rebekka al naar beneden. „Ha", proest ze, „u raadt het nooit, mam! Weet u nog dat ik een paar weken geleden naar de Woonbeurs in Amsterdam ben geweest? Daar heb ik bij een van de stands een paar vragen beantwoord en een slagzin ingevuld en nu heb ik een kast gewonnen. Een klerenkast!" „ O ja?" zeg ik verheugd, „wat leuk! Komt dat ezien goed van pas. De klerenkast die je nu hebt, is te klein en de deuren willen ook niet zo goed meerijden. ,Ja", zegt Rebekka, „maar ik deed. eigenlijk mee om een computer te winnen, dat was ook een van de prijzen en die hebben we harder nodig. Het is trouwens een hele grote kast. Ik denk dat hij niet eens op mijn kamer kan staan." En Rebekka heeft gelijk. Als de kast wordt bezorgd zien we al gauw dat hij beslist niet op haar kamer past. Eigenlijk past hij nergens. Behalve op de overloop misschien. In vierenveertig losse onderdelen wordt de kast door  twee stoere jongens naar binnen gedragen. Het wordt voller en voller in onze gang en wij hoe langer hoe opgewondener. Dit is geen kast meer. Dit is een heel huis! Wat doen we", grapt Anne Ruth, „zetten we de kast in ons huis of zetten we ons huis in de kast. Een van de jongens kijkt ons afkeurend aan. Hij vindt het kennelijk maar niets dat we de gek hebben meteen echte designkast. Want dat is het volgens Rebekka. Maar wij hebben niets met design. Al onze meubelen zijn zelfgetimmerd door Jelle en wat hij niet gemaakt heeft komt van een rommelmarkt of is antiek. Wat moeten we nu met een enorme witgebeitste kast met turkooizen matglazen deuren. Pas als de jongens weg zijn durven we ons voluit te laten gaan. Joelend lopen we achter elkaar aan naar boven om de overloop op te meten. „Kijk Rebekka", zegt Anne-Ruth, terwijl ze een denkbeeldige kast aan Teiijst en drie bedden boven elkaar laat zien, „hier kunnen mooi onze eventuele vrijers slapen in de toekomst. „Ha", Rebekka", wil jij een man die twee meter veertig lang is?" „Nee, natuurlijk niet gekkerd; kijk hier links kunnen jouw kleren en rechts onze gein het midden." Voorlopig echter gaat er niets en niemand in de kasten sjouwt Jelle alle vierenveertig onderdelen twee trappen op naar de rommelkamer op zolder. Eerst moet de overloop opgeknapt worden want dat zijn we wel verplicht aan een echte designkast. En dan te bedenken dat we voor geld wel twéé computers hadden kunnen kopen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen