Terug naar Pinksteren ?

Op de Pinksterdag is de Heilige Geest aan de kerk gegeven. Was cle Heilige Geest dan vóór de Pinksterdag niet op aarde in de kerk?

In zekere zin wel, want geloof en bekering is het werk van de Heilige Geest en dat heeft die Geest ook gewerkt in Gods uitverkorenen vóór de dag van het Pinksterfeest. Ook de heiligen van het Oude Testament konden niet buiten de bediening van de Geest.

Het verschil tussen de tijd vóór Pinksteren en die daarna ligt echter hier, dat de Heilige Geest vóór Pinksteren wel in Zijn werking op aarde was, maar niet in Zijn Persoon, zoals na Pinksteren.

Zoals de regen van de hemel nederdaalt en de aarde doorvochtigt, zó was de werking van de Heilige Geest vóór Pinksteren, maar zoals het bloed vanuit het hart door alle aderen stroomt, zó was het na Pinksteren. Met eerbied gezegd is de Heilige Geest met de Pinksterdag van woonplaats veranderd, van de hemel naar de kerk op aarde.

Die uitstorting van de Heilige Geest ging gepaard met het schenken van bijzondere Geestesgaven aan de kerk.

Immers toen de Heilige Geest was uitgestort spraken de apostelen met vreemde talen, men kreeg de gave der tongen, de gave der profeten, de gave der gezondmaking en nog andere meer.

Die bijzondere Geestesgaven noemt men charismata. (Enkelvoud charisma).

Nu is het de vraag van ons onderwerp: moeten wij terug naar die Pinkstertijd? Is het geen ontzaggelijke verarming, is het geen groot verlies geweest dat die charismata, die bijzondere Geestesgaven in de kerk verloren zijn gegaan? Moeten wij er niet naar streven om die gaven weer terug te krijgen? Moeten wij niet terug naar Pinksteren?

Velen in onze dagen menen deze vraag bevestigend te moeten beantwoorden. Ik denk hier bijvoorbeeld aan sekten als de Pinkstergemeenten, „Stromen van kracht", mensen als wijlen Herman Zais en Osborn.

Zij menen, dat de charismata, die bijzondere Geestesgaven blijvend aan de kerk geschonken zijn en dat het alleen maar een bewijs van de doodsheid en de verstarring van de kerk is, dat die gaven in de officiële kerk niet meer gevonden worden.

Zij zelf menen die gaven wel te bezitten. Hoe moet onze houding daartegenover nu zijn?

Wat zegt Gods Woord? Waren de charismata, de bijzondere Geestesgaven van spreken in vreemde talen, tongentaai, profetie en gezondmaking blijvende geschenken aan de kerk en is het alleen maar de schuld van de kerk, dat ze thans niet meer beoefend worden, óf waren de charismata alleen bedoeld als een tijdelijk geschenk, alleen maar voor het begin, toen de kerk nog in een beginstadium stond? Dat is de vraag, waarvoor we ons in ons onderwerp gesteld zien.

De volgende keer willen wij beginnen D.V. met naar een antwoord te zoeken op deze vraag.

II. R.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen