Homosexualiteit en discriminatie

De beide woorden die in de titel van dit artikel bij elkaar zijn gebracht, worden in onze dagen herhaaldelijk in één adem genoemd. Terecht is men van mening dat discriminatie ten allen tijde een verwerpelijke zaak is. Volgens het woordenboek betekent discriminatie zoveel als 'het meten met twee maten', 'ongerechtvaardigd onderscheid maken'. Discriminatie is dus in strijd met de bijbelse gerechtigheid of anders gezegd met de christelijke naastenliefde. Ik stem er graag mee in wanneer gesteld wordt dat ook homosexuelen niet gediscrimineerd mogen worden. Mensen met een afwijkende sexuele geaardheid mogen om die reden niet worden geminacht of onheus worden bejegend. Waar dit gebeurt — ook binnen de kerken — is een krachtig protest op zijn plaats. Nog een stap verder wil ik gaan: het bestaan van homosexueel geaarde medemensen en medechristenen mag niet worden doodgezwegen. In de gemeente van Christus zou het klimaat zodanig moeten zijn dat iemand er in vertrouwde kring openlijk voor uit kan komen dat hij of zij homofiel is. Om zo door broeders en zusters gesteund te worden in de zware strijd die geleverd dient te worden. De strijd namelijk om te leven in sexuele onthouding. De strijd om te leren aanvaarden dat het leven in een zekere eenzaamheid, zonder de ervaring van huwelijksgeluk en oudervreugd, geleefd moet worden. De homosexuele christen zal van deze strijd niet af mogen zien, hij zal zich willen onderwerpen aan het getuigenis van de Schrift dat in de afwijzing van homosexueel geslachtsverkeer voor geen misverstand vatbaar is. In deze strijd zal hij of zij binnen de gemeente anderen ontmoeten die met soortgelijke vragen en problemen worstelen, wanneer ze onvrijwillig ongehuwd zijn gebleven of door een handicap of andere omstandigheden het huwelijksleven voor hen is overschaduwd. In alle kiesheid en takt mogen ze in de voorbede van de gemeente opgedragen worden in de zorg van de HEERE die zich toch altijd weer in het bijzonder uitstrekt tot hen die een zwaar kruis te dragen hebben.

Nu ik deze zinnen heb neergeschreven, kan ik de beschuldiging tegemoet zien: 'u discrimineert homosexuelen, want u roept hen op tot sexuele onthouding. Zij mogen geen vaste relatie hebben met een vriend of vriendin, anderen mogen wèl trouwen als man met een vrouw, als vrouw met een man (de zogenaamde heterofielen, dat zijn alle niet homofielen)'. Deze beschuldiging wijs ik met klem van de hand. Om des gewetens wil, vanuit de gebondenheid aan de Heilige Schrift, kan ik homosexueel geslachtsverkeer niet rechtvaardigen. Wie meent tegelijkertijd christen te kunnen zijn en zijn (haar) homosexuele geaardheid te kunnen uitleven, is misleid en moet worden opgeroepen tot bekering. Het is dan ook geen discriminatie wanneer een kerkeraad weigert iemand die homosexuele relaties onderhoudt en zijn geaardheid daarin geheel uitleeft, toe te laten tot het Heilig Avondmaal of tot enig kerkelijk ambt. Dat geldt ook dan wanneer er sprake is van een vaste vriend of vriendin. Ik voor mij acht het pure discriminatie wanneer het een kerkeraad (of schoolbestuur of stichtingsraad enz.) niet meer vrij zou staan in deze naar diepste gewetensovertuiging te handelen. Als bewijs dat het er niet om gaat homosexuelen te discrimineren op grond van hun geaardheid, kan gelden dat iemand wel degelijk in een kerkeraad of aan een christelijke school benoemd kan worden, wanneer bekend is dat hij weliswaar homosexueel is, maar in Gods kracht van harte begeert om de steile weg van sexuele onthouding te gaan.

Brief (1)

Direkte aanleiding tot het aansnijden van deze kwestie in het G.W. is een brief die bij de redaktie binnenkwam en waarvan ik een gedeelte citeer:

„Blijkens het commentaar in het R.D. van 30 juli heeft de werkgroep Homofilie de regering geadviseerd een strafbepaling op te nemen in het Wetboek van Strafrecht, waarbij discriminatie van sexuele voorkeur (homofilie e.d.) strafbaar moet worden gesteld. Met behulp van dit nieuwe wetsartikel zou men kunnen ageren o.a. tegen predikanten en kerken, die kritiek uitoefenen op deze goddeloze praktijken. Ik verzoek u dringend als redaktie hiertegen stelling te nemen en de kerkeraden op te wekken zich hun profetische roeping bewust te zijn en te protesteren bij de Hoge Overheid."

Zonder met ieder word instemming te betuigen, wil il< de bedoeling van dit schrij-

van van harte onderstrepen. We kunnen niet genoeg waakzaam zijn en attent op dergelijke ontwikkelingen in een steeds meer ontkerstend Nederland. In de lijn van het boven aangegeven advies aan de regering, lijkt de tijd niet ver meer dat een kerkeraad strafrechtelijk wordt vervolgd vanwege discriminatie van de vrouw, aangezien deze principiële bezwaren heeft tegen de benoeming van vrouwen in de kerkelijke ambten!

Brief (2)

Nog een tweede brief kwam mij onder ogen, geschreven door een jongeman die zelf homosexueel is. Ook uit deze brief wil ik iets aan u doorgeven, opdat we bij de afwijzing van 'goddeloze praktijken' niet zullen vergeten dat de HEERE goddelozen rechtvaardigt en dat in Zijn heilige ogen een heterosexuele goddeloze niet minder goddeloos is dan een homosexuele goddeloze — maar ook in Christus een homosexuele gerechtvaardigde niet minder rechtvaardig dan een heterosexuele gerechtvaardigde! Nu iets uit deze indringende brief, een passage die — dunkt mij — voor zichzelf spreekt:

„U hebt waarschijnlijk al begrepen dat deze brief afkomstig is van een homofiel, die zich al vanaf zijn veertiende jaar bewust is van zijn 'anders' geaard zijn, die nu 38 jaar is, altijd alleen geweest is, zijn leven tot nu toe heeft moeten verbergen ook ten aanzien van zijn familie, collega's, kennissen, vrienden en ga zo maar door. Weet u wat het betekent, dominee, om altijd, ja niet een avond maar altijd alleen te zijn? Al ben je met z'n tienen, toch voel ik me altijd alleen. Hulp van de kerk? Vergeet het maar! Zodra ik de moed had er eens over te beginnen, zo in het algemeen dan, kreeg ik de wind van voren en wensten ze me liever kanker dan homofiel-zijn toe, ja dominee, mensen van üw kerk; overigens ook nog de mijne, waarschijnlijk nog vanuit opvoeding ben ik lid van de kerk gebleven, maar sinds twee jaar heb ik er niet meer heen kunnen gaan.

Er wordt daar voor alles en iedereen gebeden, doch voor de zeer grote groep homofielen is een gebed of voorbede blijkbaar niet nodig. Ach, het valt misschien ook wel tegen om in de kerk voor homo's te bidden, vooral als men predikant is van een hervormd gereformeerde kerk — dat past toch niet? Sorry, dominee, ik word wat cynisch, maar zo voel ik het nu eenmaal. Ü komt straks uit de kerk en gaat gezellig koffiedrinken met de uwen, met die u lief zijn — weet u wel hoe bevoorrecht u bent? Weet u ook dat ik er niets aan kan doen dat ik 'zo' ben? Dat het niet is 'aangeleerd', niet op één of andere manier is verkregen, maar dat je het bent — daar helpt geen pil of psychiater tegen of aan.

Waarom ik u dit allemaal schrijf? Nou ik ben tot barstens toe gespannen, houdt het bijna niet meer vol en vraag me af waarom ik zo'n leven moet hebben... Wat het aantal teksten betreft, waarmee men ons 'dood' wil slaan, wel, ik heb er ook nog z'n stuk of tien!... ik heb de indruk dat u en 'men' er niets van begrijpen hoe vreselijk deze mensen moeten lijden, ja — het zijn er velen die dit kruis dragen. Het ergst vind ik nog dat ik anoniem moet blijven om eerder genoemde redenen, waarvan angst wel de grootste is.

Jammer is het dat ik geen steun van de kerk hoef te verwachten, noch van u, noch van uw collega's, want veelal is men zo hard als een bikkel ten opzichte van homofielen...

P.S. Als u niet in de kerdiensten voor mij/ons kunt bidden, wilt u het dan elders voor ons doen? Dank U!

Bezinning noodzakelijk

U zult begrijpen dat ik lang geaarzeld heb of ik de inhoud van deze brief openbaar mocht maken. Ik meen toch daar goed aan te doen (persoonlijke gegevens zijn uiteraard weggelaten, of gewijzigd). En wel om de nood die uit dit schrijven zo echt en zo schrijnend spreekt. De gemeente van Christus is in het leven van deze man tot nu toe niet echt present geweest. Zeker, er was de waarschuwend opgeheven vinger. Maar er was geen warm kloppend hart, geen luisterend oor en geen helpende hand. De diepste oorzaak hiervan is dat de kerken zo vaak leven bij een burgelijke gerechtigheid, waarbij men zich boven die 'goddeloze praktijken' ver verheven waant. Leefden we meer uit het geloof, uit de volstrekte genade, uit de vreemde en nochtans ons toegerekende gerechtigheid in Christus, dan zag het er wel anders uit! Dan gingen we de smalle weg van veroordeling van de goddeloosheid, maar ontferming over de goddelozen. Niet een goddeloze 'barmhartigheid' waarin het kwade goed en de duisternis licht genoemd wordt — zo'n 'barmhartigheid' is alleen maar wreed. Maar barmhartigheid die zonder enige discriminatie allen raakt, omdat we geleerd hebben zelf van het wonder van Gods pure barmhartigheid te moeten leven! Voortgaande bezinning is noodzakelijk op de plaats van de homosexuelen in de kerk. Prof. dr. J. Douma schreef hierover in 'De Reformatie', orgaan van de Vrijgemaakte Geref. Kerken. Op een ambtsdragersconferentie van de Chr. Geref. Kerken voerden onlangs prof. dr. W. van 't Spijker en prof. dr. W. H. Velema hierover het woord. Ook in hervormd-gereformeerde kring blijft deze zaak de aandacht vragen!

V.

J. H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen