DE LATSTE DINGEN.

(vervolg)

h. De wederherstelling aller dingen.

Stelde de conditionele onsterfelijkheid eeuwige zaligheid en rampzaligheid onder de conditie van 's mensen vrije keus tot geloof of ongeloof, en dus een conditionele zaligheid, en leerde het hypotetisch universalisme, een mogelijke zaligheid voor alle mensen, ook na het sterven en zelfs na de grote Oordeels-dag, het absolute universalisme gaat nog weer verder. Dit laatste leert een wederherstelling niet alleen van alle mensen, maar zelfs van de duivelen, en van alle dingen.

Volgens deze oude dwaling, zouden dus tenslotte aUe mensen nog zalig worden, en zou er dus een einde komen aan de eeuwige rampzaligheid. Alle schepselen, ja zelfs satan en de duivelen zouden weer met God verzoend en zalig worden. Deze dwaling met haar humanistische grondslag is van Heidense oorsprong en vond binnen de grenzen van het uiterlijk Christendom in de oudste tijd een verdediger in Origenes, die ook vrij wat andere dwalingen had. In de Middeleeuwen was Scorus Erigena er een voorstander van.

In de tijden van de Hervorming kwam zij voor bij vele Wederdopers, en later waren aanhangers er van Schwedenborg, Schleiermacher en anderen als ook Rationalisten en Humanisten. In onze dagen willen mannen als P. Althaus en E. Brunner, dat de Schrift ruimte zou bieden zowel voor een wederherstelling als voor een eeuwigheid van de straf. Ook Karl Barth cum suis heeft trekken in zijn leer, die in die richting gaan. Tegenover al deze dwaalgevoelens leert Zondag 4 van de Heid. Catechismus op grond der Schrift duidelijk genoeg dat er een eeuwige straf is voor de goddelozen, die onbekeerd de eeuwigheid ingaan.

De voorstanders van deze aloude ketterij beroepen zich ook al op de H. Schrift. En wel met name, hoewel geheel ten onrechte, op Hand. 3, 21: Welke de hemel moet ontvangen tot de tijden der wederoprichting aller dingen, die God gesproken heeft door de mond van al Zijn heilige profeten van alle eeuw. Zelfs ontleende men aan dit Schriftwoord de benaming „wederherstelhng aller dingen”.

Dit beroep op Hand. 3, 21 is echter al heel ongegrond. Immers, het gaat er daar over, dat de Heere Jezus van uit de hemel Zijn gezegend werk op aarde voortzet tot de tijden van de wederoprichting aller dingen. En dat is volgens de Kanttekening St. V. no. 34: Tot de dag van het algemene oordeel, waarop alle dingen, die nu om der zonden wil der ijdelheid onderworpen zijn, weder terecht zullen gebracht en hersteld worden (Rom. 8, 20; 2 Petr. 3, 13); of ook: totdat alles volkomen zal vervuld zijn, wat door de profeten is voorzegd geweest.

De wederoprichting aller dingen wil in dat Schriftwoord dus niet zeggen, dat elk individueel schepsel tot herstelde staat zal worden gebracht, maar dat er een vernieuwing van hemel en aarde zal plaatsgrijpen, zoals Petrus zegt in het aangehaalde Schriftwoord: Maar wij verwachten naar Zijne belofte een nieuwe hemel en een nieuwe aarde in dewelke gerechtigheid woont.

Trouwens, de wederoprichting aller dingen hier is van 's Heeren wege verkondigd door Zijn profeten van de vroegste tijden af. Maar als dit een wederherstelling aller dingen zou zijn, dan zouden die dat ook zo aangewezen hebben.

Maar nergens lezen we in de Bijbel, dat satan, evenals ook Kaïn en Judas, uiteindelijk nog bekeerd zullen worden. Integendeel, Daniël, bijv. spreekt van een eeuwige pijn, en de Heere Jezus zegt, dat hun worm niet zal sterven en hun vuur niet zal worden uitgeblust. En van Judas zegt de Heere Jezus zelfs uitdrukkelijk: Het ware hem goed, zo die mens niet geboren ware geweest.

Maar ook het verband waarin Hand. 3, 21 voorkomt, wijst de dwaling van de herstelling van alle dingen totaal af. Immers in vs. 23 wordt gezegd, dat ieder, die deze Profeet, dat is Christus, niet zal horen, uit het volk zal uitgeroeid worden. Eerst op Gods eigen last uitgeroeid worden uit het volk en daarna er weer ingebracht worden, en dat uit de plaats der eeuwige rampzaligheid, zou verandering in God stellen, wat absurd is. Ook zou er deze ongerijmdheid zijn, dat de verdiensten van de Heere Jezus zich dan zouden uitstrekken tot hen, die in de eeuwige rampzaligheid zijn. Maar waarom zouden zij dan nog eerst die zware straf moeten Ujden, als ze toch uiteindelijk nog door Hem behouden zouden worden. En dit zou dan ook nog zo moeten geschieden met de satan en zijn engelen.

Nu meent men wel, dat Paulus in 1 Cor. 15:15 - 28; Ef. 1, ' 10; FiUpp. 2:9-11 en CoU. 1, 20 een wederherstelling aller dingen leert, maar dit sluit in geen geval in, uit de rampzaligheid nog verlost worden van de gevallen engelen en goddelozen en heeft geen andere strekking dan die van Hand. 3, 21.

De voorstanders van de dwaling praten wel wat over de üefde Gods, maar zij doen hopeloos tekort aan de rechtvaardigheid des Heeren en ze verkleinen de ware aard der zonde en vergoeilijken de ongerechtigheid, die maar geen zwakheid is of gebrek, maar overtreding van de heUige Wet Gods en heiligschennis van de Majesteit Gods. En ze vergeten dat in de hel bij hen, die in de eeuwige rampzaligheid zijn, de lust tot zondigen niet gedood is. Waren ze maar in de gelegenheid, ze zouden alleen maar eeuwig willen blijven leven om eeuwig te kunnen zondigen. En zo is heel de dwaling van de wederherstelling aUer dingen al niet anders dan een pathei'stische voorstelling van een eeuwige kringloop van de dingen met een godsdienstig kleedje omhangen op humanistische grondslag.

Wel zullen er graden zijn van meer of minder straflijden in de hel, zoals er ook graden van meer of minder heerlijkheid zijn in de hemel. Maar aan deze zijde van het graf valt de grote beslissing. Het zal zijn een eeuwig wel of een eeuwig wee.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen