WALVISSEN kijken in een bootje op de Grote Oceaan

Door de eeuwen heen is er jacht gemaakt op walvissen. Ook nu nog zijn er enkele landen die zich daarmee bezighouden, ondanks alle verweer van milieubeschermers. Er zijn verschillende soorten walvissen die met uitsterven worden bedreigd. De geavanceerde vangstmethoden en ook het verontreinigde milieu vormen een grote bedreiging voor de grootste zoogdieren die er zijn.

Walvissen worden in verschillende groepen ingedeeld. De grijze walvis heeft een lengte van 13 tot 16 meter en kan een gewicht van 35.000 kg bereiken. Geen kleine jongens dus. Deze heb ik kunnen bewonderen. Er zijn echter nog wel grotere. De Sei walvis kan wel 20 tot 30 meter lang worden. Bij de geboorte is een jong al 5 meter lang.

De blauwe vinvis is wel de geweldigste, met een lengte van soms meer dan 30 meter en een gewicht van 125.000 kg. Het lichaam van een walvis is torpedovormig; op de kop zitten de neusgaten die het spuitgat vormen. Daar het zoogdieren met longen zijn, moeten ze van tijd tot tijd boven komen om te ademen en dan spuiten ze tevens een wolk van waterdamp en afgewerkte lucht uit. Zo'n spuitwolk is wel twee tot drie meter hoog. Een gemakkelijk oriëntatiepunt om te bepalen waar de walvis zich bevindt.

Lange tocht
Toen ik in Canada was, kreeg ik de uitnodiging om mee te gaan om de walvissen op hun jaarlijkse trek te zien. In het najaar trekken deze dieren van het hoge Noorden, Alaska en omgeving, naar zuidelijker wateren. In het voorjaar in omgekeerde richting. Ondanks alle sombere voorspellingen over hoge golven, zeeziekte, enz. enz. gingen we met de groep mee. Het werd vroeg opstaan; we hadden een rit van 500 km voor de boeg, plus een tocht met een veerboot.

Pas in de namiddag waren we op ons eindpunt, Tofino: een kleine plaats met een haventje. Het was ook letterlijk het eindpunt, want de weg houdt daar op. Na het avondeten zochten we ons motel op voor de nacht. De volgende morgen moesten we weer bijtijds uit bed om dan de oceaan op te gaan. Eerst naar het huis van de schipper, waar een kleine winkel en een magazijn bij waren, om onze uitrusting te halen. Iedereen kreeg een waterdicht pak aan, ook tegen de koude, want in oktober is het al behoorlijk fris op de oceaan. Het was een hele hijs om erin te komen, maar door elkaar te helpen lukte ook dat.

Zo waren we klaar om naar de kleine haven te gaan. Daar lagen aan de steiger twee rubberboten met zeer sterke buitenboordmotoren klaar. In iedere boot konden net elf mensen plus de stuurman plaatsnemen. Je kon precies met zijn drieën naast elkaar zitten, erg groot waren de boten niet. De motoren werden gestart en na een korte tijd varen werd de open zee bereikt. We voeren nu dus op de Grote Oceaan; een hele belevenis in zo'n opblaasbare boot.

Hoge golven
Steeds verder lieten we de kust achter ons; hoe verder we kwamen, hoe hoger de golven werden. Door de vrij hoge snelheid voeren we over de golftoppen en de boot schokte en stampte behoorlijk. Na een hele tijd gevaren te hebben kwamen we weer dichter onder de kust en zagen daar de eerste walvis spuiten.

De boot voer er zachtjes heen; we konden de walvis van vrij korte afstand zien. Steeds dook hij onder om na enige tijd weer boven te komen om te spuiten en adem te halen. Deze enorme dieren hebben heel wat voedsel, krill, nodig voor hun dagelijks maal. Krill bestaat uit allerlei kleine zeediertjes, garnalen en wat dies meer zij. Even daarna zagen we dezelfde walvis ergens anders bovenkomen; een dier van zo ongeveer 15 meter lang.

We voeren weer verder en kwamen langs verschillende grotere en kleinere rotseilandjes. Op deze eilandjes waren honderden zeeleeuwen te zien. We hoorden al van verre het waarschuwend gebrul van de enorm grote mannen. Die wegen al gauw zo'n 1500 kg. Toen we al te dicht naderden doken ze van de rotsen af in zee en kwamen met de koppen boven om nieuwsgierig te zien wat we daar deden. Een prachtig gezicht: ze keken ons met grote ogen aan.

Even later troffen we twee walvissen bij elkaar aan. Een indrukwekkend gezicht, twee van die enorme dieren zo dichtbij. Met een machtige beweging van de staart waren ze zo weer verdwenen. Verschillende malen hebben we kunnen genieten van dit onvergetelijke schouwspel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen