Reisindrukken

9

Een ander punt, dat de aandacht van de synode vroeg, was de naam van de kerken. Dit punt had eerder ook al de aandacht gevraagd. Begrijpelijk. Er zijn kerken, die Free Christian Reformed Churches heten en andere, die een andere naam dragen. Daar ligt een geschiedenis achter, maar een feit is, dat dit geen gewenste toestand is voor hetzelfde kerkverband. Men zoekt naar een gemeenschappelijke naam, die alien bevredigt. En dat is juist de moeilijkheid. De oplossing werd nog niet gevonden, maar lijkt wel dichterbij te komen. Mogelijk, dat een volgende synode tot een beslissing kan komen.

Nog een ander punt was van belang. In ons land is een eenheidsstreven aan de gang, dat alleen maar met grote zorg kan vervullen als een teken van de tijd. In de kerken aan de andere zijde van de oceaan is het anders. Daar voelt men de afstand, die er is tussen hen en andere kerken, die van nederlandse oorsprong zijn, zoals de Christian Reformed Churches. Men zoekt wel eenheid met kerken, waar men geestelijk banden mee heeft. Het ging op de synode in de eerste plaats om overeenstemming te verkrijgen met een kleine Presbyteriaanse gemeente in Toronto. Daar is predikant een zoon van Ds. Hamstra van Dundas. Deze heeft vroeger tot het kerkverband behoord, maar is later in genoemde gemeente te Toronto predikant geworden. Wederkerig gevoelt men behoefte aan aansluiting. Er zijn nog enkele hinderpalen, die uit de weg moeten worden geruimd. Besloten werd, dat Ds. Hamstra Jr. in de kerken het woord mag bedienen, wanneer wederkerig eigen predikanten mogen voorgaan in de kerk van Ds. Hamstra. Inmiddels is er al schot in deze zaak gekomen. Ds. Hamstra preekt al in de Canadese kerken. Hij was als gast aanwezig op de classis-vergadering van 22 oktober 1970.

De synode dacht echter niet alleen aan de kerk te Toronto. Het was bekend, dat er op het Prince Edward Island meer in het noord-oosten gelegen een aantal kleine gemeenten is, waarmee in geestelijk opzicht nauwe banden bestaan. Het besluit, dat de synode nam, was er ook op gericht om contakt met deze gemeenten te zoeken. Later vertelde Ds. Hamstra Sr. mij, dat daar godvrezende mensen wonen en dat er enige jaren geleden een geestelijke opleving is geweest.

Het is treffend te merken hoe de kerken daar een eigen plaats zoeken te behouden en gelijktijdig ook eenheid zoeken met hen, die op dezelfde grondslag staan. De kerken in het vaderland mogen wel een voorbeeld nemen aan de kerken in het nieuwe vaderland.

Het vraagstuk van de zending vroeg ook bijzondere aandacht. Tot hiertoe volstond men er mee de Christelijke Gereformeerde kerken in Nederland financieel te steunen in de zendingsarbeid. Daarnaast had de kerk te Grand Rapids een evangelist werkzaam in Spanje, waarvoor ook veel geofferd werd. Deze evangelist heeft echter de verbinding met de kerken verbroken. Daardoor kwam de vraag naar voren: wat nu?

Uit uitlatingen ook buiten de synodale vergadering kreeg ik de indruk, dat men graag een eigen zendingsterrein zou bezitten. De tegenwoordige regeling van financiele hulp bevredigt niet.

De predikanten Tamminga en Pronk werden aangewezen om een reis nar Zuid-Afrika te maken en plaatsehjk een onderzoek in te stellen naar de mogelijkheden, die er zijn. De kerk te Grand Rapids zou de kosten voor Ds. Tamminga voor haar rekening nemen. De kosten voor de andere predikant zouden ten laste komen van de zendingskas.

Kort na de synode zijn beide predikanten per vliegtuig naar Afrika gegaan. Op hun terugreis zijn ze in Nederland geweest en hebben zij een samenspreking gehad met de zendingsdeputaten hier. In de eigen kerken hebben zij van hun reis verslag uitgebracht onder vertoning van dia’s, die zij in Afrika gemaakt hadden.

Van een definitieve beslissing heb ik nog niet gehoord. Dat zal wel wachten op de volgende synode. Deze zal van invloed zijn voor de verdere ontplooiing van de zendings-activiteit.

Er kwamen natuurhjk nog meer zaken aan de i)rde. Ds. Jac. Overduin van Vineland werd benoemd tot afgevaardigde naar de generale synode van de Christelijke Gereformeerde kerken in Nederland, te houden in 1971. En zo was er het een en ander te regelen. Maar dat kunnen we voorbijgaan. Het was slechts onze bedoeling een algemene indruk te geven. Het was ons goed daar te zijn. Voor het einde van de vergadering heb ik nog een enkel woord gesproken om uitdrukking te geven aan mijn gevoelens.

Als je zo’n vergadering meemaakt bemerk jc wel, dat de kerk leeft in een wereld vol ongerechtigheid en dat het ook in de kerk niet volmaakt is, maar toch ook, dat de Heere nog wil bewaren bij de waarheid van Zijn Woord.

Het is daar een kleine groep en waakzaamheid is geboden, maar er wordt nog gevonden het besef, dat alleen in het oude spoor voor de kerk verwachting is.

Hiermee nemen we afscheid van de synode. Deze was in een dag afgelopen. De afgevaardigden konden nog bijtijds thuis komen. Behalve natuurlijk die uit de West en uit Grand Rapids en Clifton. Zij konden wel vertrekken, maar pas de volgende dag of later op hun bestemming aankomen.

Het is inmiddels al weer voorjaar geworden. Er zijn weer plannen gemaakt om D.V. ook dit jaar voor enkele weken naar Canada te gaan om de kinderen te bezoeken en gelijktijdig de kerken daar te dienen.

Zo gaat het leven door. Het is een reis door de woestijn. Een ogenblik is er rust en verkwikking, maar dan moet men weer verder trekken. Welgelukzalig is echter de mens, die door de Heere wordt geleid. Dat is het wonder van Gods genade in Christus. Dan kan men ook zijn reisindrukken weergeven. De grontoon daarvan zal dan zijn: de HEERE is onzer gedachtig geweest.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen