Het Communisme

III.

In de vorige artikelen, die over dit onderwerp handelden, hebben we geschreven, dat het Communisme de zekere waarborg ener mislukking in zich draagt. Op grond van 's Heeren getuigenis moeten wij ten stelligste ontkennen de mogelijkheid tot stichting van een heilstaat op aarde. Trouwens, elke poging, die in die richting werd ondernomen, bleek vergeefs en vruchteloos, zoals ook de geschiedenis de eeuwen door duidelijk heeft aangetoond.

Het ligt daarom ook in de bedoeling de verschillende vormen, waarin het communisme in de loop der eeuwen tot ons kwam, nader te behandelen. En dan moet allereerst worden opgemerkt, dat deze vormen bepaalde grondtrekken gemeen hebben. In 't kort komen deze hierop neer, dat de maatschappelijke orde dusdanig gewijzigd dient te worden, dat de gehele mensheid „gelukkig" wordt. Deze wijziging in de maatschappelijke verhoudingen diende radicaal te zijn. Uitgaande van de gedachte, dat alle mensen evenveel ••recht op bezit, op aards genot en aardse vreugde hebben, diende het privaat bezit vervangen te worden door communaal d.i. gemeenschappelijk bezit.

Gevolg hiervan zou zijn, dat de tegenstelling tussen rijk en arm, tussen weelde en gebrek verdwijnen zou en alzo 't vermeende te kort aan levensgeluk vanzelf zou zijn aangevuld. Zeker, de vormgeving van deze idee moge verschillen. Er moge verschil in nuance zijn, het wezen echter is bij alle verschijningsvormen van het Communisme hetzelfde. De Wederdopers mochten aan hun beweging een religieus tintje geven; het tegenwoordige Communisme moge gespeend zijn aan alle religie; bij beiden echter het wezen gelijk; de Esseeërs mochten hun ideeën willen toepassen in de bepaalde kring hunner secte; het tegenwoordige Communisme moge voorstaan een wereldomvattende be-

drijfsvereniging-van gelijkwaardige producenten en geüjkopdelende consumenten, in hun grondslagen komen beide overeen. In de verdere bespreking van het Communisme zal er gelegenheid zijn hierop nader terug te komen.

De eeuwen door

Laten we niet menen, dat het Communisme iets is, dat speciaal tot deze tijden behoort. Integendeel: het wezen der zaak is zo oud, als de wereld zelf oud is. Het Schriftverhaal van de Babylonische torenbouw wijst ons op de Communistische gezindheid der toenmalige bouwers. „Laat ons voor ons een stad bouwen en een toren, welks opperste in de hemel richt."

De Griekse wijsgeer Plato heeft een boek geschreven, dat de titel draagt van „De Staat." Uit dit boek blijkt, dat Plato aanhanger is van Communistische ideeën. Zo zegt hij: „Alle vrouwen moeten gemeenschappelijk aan alle mannen toebehoren en niemand mag met een enkele, als men zijn eigen vrouw samenwonen. De kinderen zullen gemeenschappelijk bezit zijn."

Is dit niet practisch toegepast in Rusland tijdens de Bolsjewistische revolutie, toen de vrouw verlaagd werd tot publiek bezit en het kind tot staatspupil ?

De Esseeërs

In het begin der Chr. jaartelling is reeds een betrekkelijk omlijnde vorm van een Communistische samenleving aan te wijzen in de secte der Esseeërs. Ze leefden nl. in een gemeenschap van goederen; het verdiende loon kwam in een gemeenschappelijke kas. Hun voornaamste bezigheden bepaalden zich tot landbouw, veeteelt en handwerk. Handel dreven ze niet, dat was verboden. Vlees aten ze niet en wijn dronken ze niet. Ze waren fanatiek en namen het met het zesde gebod niet zo heel nauw. En al is het waar, dat wat de Esseeërs bedoelden alleen gold en toegepast werd binnen de kring van hun secte, toch is het duidelijk, dat de afschaffing van het privaatbezit in deze kring wijst op Communistische tendenzen.

De eerste Christengemeentè te Jeruzalem.

Met een beroep op Hand. 2 : 44 heeft men meermalen getracht het Communistisch stelsel te rechtvaardigen. In de woorden, dat men in de eerste Christengemeente alle dingen gemeen had, meende men een duidelijke heenwijzing naar het communisme te zien.

De vraag is nu: Is er inderdaad in de Jeruzalemse gemeente sprake van Communisme? Deze vraag nu moet ten stelligste ontkend worden. En wel om meer dan één reden. Daar in de Jeruzalemse gemeente nl. was de wet des Heeren regel van dankbaarheid. Daar deed men geleid door de Geest van Boven met blijdschap afstand van de overvloed voor de broeder, die gebrek leed. Daar stond het geestelijk leven in het middelpunt. Verre van daar is het Communisme, dat het materiële, de zorg voor het aards bestaan in het centrum plaatst.

Bovendien is in de Jeruzalemse gemeente nooit sprake geweest van opheffing van het privaatbezit. Integendeel; duidelijk blijkt dit uit Hand. 5 : 4 in de geschiedenis van Ananias en Saffira. De mededeling der Heilige Schrift, dat zij alle dingen gemeen hadden, ziet enkel en alleen op 't gebruik der goederen. (Zie de kantt. in de Statenvertaling.)

Een beroep ter rechtvaardiging van de Communistische idee op Gods Woord gaat niet op.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen