BLINKEN OF VERZINKEN?

De cultuur waarin wij vandaag de dag ons leven leiden, stelt ons aan net zoveel uitdagingen als verleidingen bloot. Wat onze leefwereld in de afgelopen vijftig jaar aan comfort en gemak heeft opgeleverd laat zich nauwelijks bedenken, laat staan dat we dat alles zouden willen missen. Echter, het valt niet te ontkennen dat met name vele ouders zich zorgen maken over de toekomst van hun nageslacht. En dat natuurlijk niet alleen vanwege de belabberde economische vooruitzichten. Het tempo waarin onze samenleving verandert van stijl, van moraal en van levensvisie(s) legt een geweldige druk op het individu, op jonge mensen in het bijzonder: zij moeten het immers zien te redden in die wereld vol veranderingen. Waar zullen ze hun plek vinden? Wie ziet hen daar staan? Worden ze straks erkend in wie ze zijn? ‘Hoe maak ik mezelf zichtbaar?’

Dat we in een egocultuur leven is geen nieuws. Volgens dr. Hanneke Schaap (docent godsdienstpsychologie aan de Rijksuniversiteit Groningen) is dat sinds de Verlichting al een paar eeuwen aan de gang; maar we maken er steeds meer een uitblinkcultuur van. ‘Als we niet twitteren of op Facebook aan ons imago sleutelen, zijn we wel op weg naar de plastisch chirurg of de sportschool’, schrijft ze met een licht cynische ondertoon. ‘Voortdurend vragen we ons af hoe we op anderen overkomen en doen we ons best te lijken op een ideaalbeeld… En als we doorkrijgen dat we dat niet bereiken, liggen burn-out en depressie op de loer.’ De recente stap van Maxim Verhagen om af te zien van het partijleiderschap kreeg van hem als verklaring mee dat ‘z’n imago hem in de weg stond’!

Dat voortdurend zoeken naar erkenning, het bewijzen van jouw unieke kwaliteiten en de jacht op waardering, wat doet dat met ons? En vooral, wat doet dat met de jonge generatie? Die vraag komt bij mij naar boven als ik denk aan die jongeren die van huis uit en ‘s zondags in de kerk met ‘een mensbeeld’ te maken krijgen dat getekend is door woorden als ‘geneigd tot alle kwaad’ en ‘er is geen mens die goed doet’ (Ps. 14), maar ook door oproepen als ‘doet dan aan. innerlijke ontferming…nederigheid, zachtmoedigheid en geduld.’ (Kol. 3:12). Om nog maar te zwijgen van de apostolische vermaning om de ander uitnemender te achten dan jezelf! (Fil. 2:3) In wat voor geestelijke/mentale spagaat moet je wel terechtkomen als je vanuit deze Bijbelse noties wilt leven en tegelijkertijd jezelf moet bewijzen de bétere, zo niet de beste kandidaat te zijn in de sollicitatiestrijd waaraan je deelneemt? Of als je op Facebook de kwaliteiten van jouw persoonlijkheid wilt laten zien?

Tot diep in de negentiende eeuw ondertekenden briefschrijvers hun correspondentie met woorden als ‘..uw toegenegen, dienstwillige dienaar..’. Op zulke frasen zitten we nu ook weer niet te wachten. Maar hoe dan wel? Hoe vinden wij en met name de huidige generatie christenjongeren een verantwoord evenwicht tussen prestatiedrift en zelfontplooiing enerzijds en belangeloze dienstbaarheid anderzijds?

Een aandachtspunt voor de TUA wellicht?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen