Hiep hiep hoera

We hadden de eerste rolstoel voor Floris gekregen. Een rood metallic stoeltje, met hippe krokodillen op de wielbeschermers en een knalblauw kussentje. Donderdag zouden we een dagje op stap gaan, voor het eerst met de rolstoel, maar het was nog geen donderdag, het was pas maandag. Verlangend keek Floris naar zijn nog glimmende gloednieuwe rolstoel.

Op dat moment belde er een vriendje bij ons aan. „Of Floris zin had om buiten te spelen.” Dat wilde hij maar eerst moest hij de nieuwe rolstoel laten zien. Uitgebreid bekeken de jongens samen de rolstoel. Hans voelde aan het kussentje. „Lekker zacht, joh.” „Zullen we een stukje gaan lopen? Jij in de rolstoel en ik duwen.” Floris vond het een geweldig plan. Kon hij de rolstoel meteen uitproberen en aan iedereen laten zien. Ik gaf Hans, die een kop groter was dan Floris, maar wel net zo oud, duidelijke instructies over het omgaan en duwen van een rolstoel. Alles was duidelijk en ze vertrokken. Af en toe keek ik uit het raam. Soms zag ik de heren gaan. Floris zat lachend in de stoel en Hans leek er ook veel plezier in te hebben. Halverwege de middag liet ik even de honden uit. Een buurvrouw lachte naar me en riep: „Gefeliciteerd met Floris, hè.” Het verbaasde me een beetje. Natuurlijk waren we erg blij met de rolstoel, maar een felicitatie vond ik het toch echt niet waard. Ik knikte wat onzeker en liep door.
De middag vloog voorbij. Mijn man kwam thuis en Floris en Hans volgden hem. De jongens hadden rode wangen van de inspannende middag. Ze spraken niet veel. Hans ging naar huis en wij gingen eten. Floris had echt geen trek. „Heb je zo veel gesnoept bij de buren?” vroeg ik. „Best wel”, antwoordde hij. Hij zat naast me en leunde op de tafel. „Tja joh, je bent ook wel de hele middag op stap geweest met je nieuwe rolstoel”, zei ik en wreef over zijn rug. Er stak iets uit zijn broekzak. „Wat zit daar in je broekzak?” vroeg ik. „Oh, van Mies”, antwoordde Floris. Mies, de buurvrouw die me feliciteerde. Hij haalde een briefje van tien euro uit zijn broekzak. Er floepte er eentje van vijf achteraan. Hoeveel geld heb jij in je broekzak? Hij stak zijn handen in zijn zakken en haalde er een aantal briefjes van vijf uit en ook nog wat losse euro’s. „Hoe kom je daaraan?” vroeg ik. „Nou, we wilden bij Mies de rolstoel laten zien, maar dat durfden we niet goed. Toen zei Hans: We zeggen gewoon dat je jarig bent, Floris. Dat deden we, maar toen kregen we wat te drinken en een snoepje en ook nog geld voor mijn verjaardag. Toen zijn we bij alle huizen in de straat langs geweest.” „Heeft Hans ook geld in zijn broekzakken?” vroeg ik geschrokken. „Nee, ik was toch jarig.” Na het eten belde ik de moeder van Hans. Hij was thuisgekomen en meteen op de bank in slaap gevallen. Moe van het duwen van de rolstoel waarin z’n ‘jarige’ vriend zat.
’s Avonds liep ik met het geld langs de buren. Lachend legde ik de situatie uit en de buren hadden natuurlijk alle begrip. Ze waren even sprakeloos geweest door de confrontatie met Floris in een rolstoel, maar toen de jongens zeiden dat Floris jarig was, brak het ijs en konden ze met een snoepje, een drankje en een ‘aardigheidje’ voor zijn verjaardag de situatie een ontspannen wending geven. Niemand wilde het geld terug en wij besloten in overleg met Floris het geld naar een stichting voor spierziekten over te maken.

Marian Plak-de Vries, lerares Nederlands, schrijft over haar zoon Floris, die een spierziekte heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen