Onze verbouwing

Zal er ooit een zaterdag komen waarop we de kwast neerleggen en zeggen: "Nu is alles geverfd"? Of een vrijdagavond waarop we de gerecdschapkist aan een haak in het plafond hangen naast onduidelijke je-weet-maar-nooit-spullen, omdat we hem de komende vijf jaar niet nodig hebben? Worden we ooit wakker in een blanco zaterdag die zich lui en lang voor ons uitstrekt? Een zaterdag waarop we op ons gemakje de zaterdagbijlagen spellen zonder dat we de voordeur horen smeken om een verfje, het achterraam om een gordijn en de postbode om een nieuw naamplaatje?

Ik geloof niet dat echtgenoot en ik die zaterdag ooit beleven. Ten eerste omdat we in het rijke bezit zijn van een geweldig leuke en ondernemende dochter die ons werk onder onze handen afbreekt.
Zo was haar kamertje, dat als eerste geverfd, behangen en schoon was, al aan een opknapbeurt toe toen de ouderslaapkamer zich nog 'in oorspronkelijke staat' bevond. In een onbewaakt ogenblik hadden haar kleine garnelenvingertjes een beginnetje gevonden van het groenestippeltjesbehang. Een tweede oorzaak is dat we steeds onze doelen verleggen. (En dat is een heel gevaarlijke.) Toen we aan de verbouwing begonnen, bedacht ik dat er geen gelukkiger mens op aarde zou rondwandelen dan ik, als die vloer er maar weer in zou liggen. Toen die vloer er na drie weken zweten lag, was ik blij. Maar dat vloertje wende snel en écht opgelucht zou ik pas zijn als de tweede verdieping voorzien zou zijn van een mooie plafondje. En na het getimmerde plafond (heus erg mooi) verzette ik mijn bakens naar de verhuizing: Als we nu maar eerst óver zijn naar het nieuwe huis.
Een derde oorzaak is dat we ons optrekje waarschijnlijk net niet belangrijk genoeg vinden om er andere leuken dingen voor te laten schieten. Gereedschappen laten we acuut uit onze handen vallen als zich andere zaken aandienen als etentjes, leuke uitstapjes of verjaardagsfeestjes. En onze adem niet lang genoeg is om klussen helemaal af te maken.
Een situatie dat Alles Af is, zit er bij ons daarom waarschijnlijk niet in. Die gedachte geeft rust. Om te genieten van dat akelige klusje dat eindelijk af is. Van dat mooi geworden overloopje. Van het licht dat is avonds zo gaaf op de bomen aan de overkant van de weg valt. Van die bosviooltjes die zich op eigen houtje een plekje hebben gekozen in een kapotte terracotta pot en nieuwsgierig ons gestress bezien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen