God hoort ook der kleine kinderen gebed.

Daarvan wil ik u twee belangrijke voorbeelden geven.
Den 5den Mei 1842 brak er in Hamburg een brand uit, die drie dagen achtereen woedde, waarbij een groot gedeelte der stad door de vlammen verteerd werd. De brand is niet door menschen handen gebluscht, maar door den wind Gods, die de vlammen in het wijde water, de Alster geheeten, samenjoeg, Toen de brand in den derden. nacht daarheen trok was de overige stad gered, maar de oude rij huizen, die op de kaai aan de Alster stond, scheen gewis verloren. In deze straat stond een ond gebouw, dat tot eene bewaarschool was ingericht, en de vrije plaats daarnevens, door jonge lindenboomen beschaduwd, bood der vroolijke kinderschaar ruimte aan om te spelen. Een klein meisje, dat daar ook school ging. had van het gevaar gehoord en zoo dikwerf zij in den nacht wakker werd, vroeg zij aan hare moeder : «Staat de school nog?» «Ja,» was het antwoord telkens : «maar het vuur komt al nader en nader.. «Is het nog niet ujt ?» zeide de kleine eindelijk, «dan moet ik den Heere wel voor de derde maal voor de school bidden; tweemaal heb ik het reeds gedaan.»
Overal in het ronde zonk alles in stof en asch ; maar het huis, waarvoor het lieve kind driemaal gebeden had, staat heden nog, en de jonge linden zijn flinke boomen geworden.
Zulk eene macht, zegt Psalm 8, openbaart God uit den mond der kleine kinderen om zijner tegenpartijen wil. Dat hebben de diakonessen in Smyrna op den 27sten Augustus 1860 ondervonden. Zij besturen daar eene groote school en opvoedingsinstituut. Juist was het aangrenzende huis gekocht en zou het ook door de kinderen betrokken worden, toen het door een vreeselijken brand werd verwoest. Toen dit in het naburige Burnabat bekend werd, waar zich juist vele der scholiersters bij hare ouders ophielden, gaf dit bij enkele vijanden van het Evangelie groote vreugde. Een Grieksch priester klapte in de handen, en riep : «Dat is kostelijk; nu gaat het groote huis er ook aan» ; zoodat een man van zijne eigene gemeente hem toevoegde : « Wacht eerst af; in dit huis wordt waarlijk gebeden. Daar woont God, die zal het wel bewaren!»
En de kleine scholiersters — van menigeen was het eigen huis in Smyrna afgebrand — hielden niet op voor hare school te bidden. Eenigen werd van verscheidene zijde verzekerd: «de school is reeds geheel verwoest;» maar zij bleven er bij; «Neen, dat kan niet zijn. God zal ons schoolhuis, waar wij Hem hebben leeren kennen en liefhebben, niet ten gronde laten gaan.»
De kinderen hebben de overwinning behaald, de vijanden hebben zich moeten schamen. Een jaar daarna stond op de plaats waar de brand was geweest, oen nieuw huis naast het oude, en in de lente van 1866 is er een derde bijgekomen, waarin twintig meisjes zijn opgenomen, opdat zij even als de tweehonderd schoolkinderen God zonden leeren kennen en liefhebben, die alzoo gebeden verhoort.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen