Jezus' komst tot Thomas

,,En na acht dagen waren Zijn discipelen wederom binnen, en Thomas met hen''. Acht dagen na de Opstanding, de eerste dag van de nieuwe week. Een trieste, ellendige week moet daar voor Thomas aan voorafgegaan zijn. Voor de anderen was het Pasen geweest, voor Thomas niet. Ondanks het blijde getuigenis van de anderen, dat de Heere waarlijk was opgestaan, kon Thomas door de liefdessmart het wonder niet geloven. Dat spreken van de anderen over de opstanding van zijn Heere, haalde in zijn gekwelde ziel de wond van het gemis nog verder open.
Daar klonk tegenover het juichend geloofsgetuigenis van de discipelen op Pasen het pijnlijk ongeloofsgetuigenis van Thomas: Ik zal geenszins geloven (vs. 25). O, wat hebben de discipelen een blijde week achter zich. Maar wat heeft Thomas een ellendige week achter zich. En dat door eigen schuld. Hij had zijn plaats leeggelaten in de samenkomst op die gezegende eerste dag der week, toen Christus hun verscheen. Nu hebben zij een Paaszegen ontvangen en Thomas niet.
En toch, wat is het goed dat hij weer tot de gemeente is teruggekeerd. Daar is toch zijn plaats. Hij kan in zijn ellende blijkbaar de gemeenschap der heiligen niet missen. Ja, we zien het wel vaker dat een kind des Heeren in kleingelovigheid of zwakheid, in duisternis of dwaling een verkeerde weg kan gaan en wel eens als een schaap van de kudde verstrooid worden en in moedeloosheid zich terugtrekken. Maar de Grote Herder der schapen zorgt ervoor dat op Zijn tijd het schaap weer terechtkomt. Is het niet de Heere Zelf, Die ervoor zorgt dat Thomas met al zijn droefheid er nu weer bij is? 

,,En Jezus kwam." Blijkbaar komt Hij ditmaal speciaal voor Thomas,
maar. . . Hij komt tot hem in het midden der gemeente. Dat is de plaats waar Hij Zich zo in het bijzonder wil openbaren door Zijn Woord en Geest en op Zijn tijd! En ook in het midden der gemeente weet Hij wel, wie daar zo in het bijzonder om Hem verlegen zit. Hoor:,,Vrede zij ulieden!" Hij zegent de gemeente. Hij verschijnt niet aan Thomas alleen, maar aan Thomas in de gemeente. En in de gemeente heeft Hij nu een zegen, ook voor Thomas en voor allen die zich zo in deze Thomas herkennen. O,' t was recht geweest als de Heere Jezus was gekomen en had gezegd: Thomas, u had Mijn Woord blindelings moeten geloven, onvoorwaardelijk. U wilt eerst voorwaarden stellen en tekenen zien, maar nu laat Ik diejuist niet zien. Ik kom hier om u ten aanhoren van de anderen eens ernstig te bestraffen vanwege uw ongelovigheid. Maar neen, Thomas krijgt geen bestraffing, geen scheldwoorden. Hij krijgt slechts een stil verwijt, waar de Heere hier zomaar ingaat op de voorwaarden die hij niet had mogen stellen.' t Is tot beschaming voor Thomas. Maar tegelijk mag' t hem ook tot troost zijn. Waar de Heere hem kent, daar kan veel zijn waar hij zich voor moet schamen, maar daar weet de Heere ook hoe het hem door alle twijfelmoedigheid heen toch in zijn hart te doen was om Jezus alleen. Ook hij mag wel zeggen:,,Heere, Gij weet toch alle dingen, Gij weet dat ik U liefheb!'' Het komen van Jezus is hem een bewijs van Zijn opzoekende liefde en neerbuigende genade. De Heere ziet toch dwars door die vuilnishoop van twijfel en ongelovigheid heen dat vonkje van oprechte liefde en geloof. Hoe klein, hoe zwak ook, de Heere versmaadt het niet.

Misschien kent u ook wel die oprechte begeerte naar de Zaligmaker, maar ach, 't ligt zo bedolven onder ongeloof en twijfel. Zelfs Gods kind moet wel eens vragen: Waar is toch mijn hoop, mijn moed gebleven? Och, dat de Heere Zich nog eens levend openbaarde aan mijn ziel! 't Kan zo donker zijn, zo dor, als de wereld en haar begeerlijkheden een tijdlang de overhand verkregen. Als het zaad van Gods Woord en genade en geloof schijnen verstikt te worden door de zorgvuldigheden des levens. Als moedeloosheid en twijfel de overhand hebben. Als het maar geen Pasen wil worden in uw leven. En toch, de Heere ziet het hart aan en weet of er dwars door alles heen nog zo'n kruimeltje is van die liefde die Hem niet kan missen. ,,En Jezus kwam!" Voor Thomas! Hier wordt hij opgevangen door Gods genade. Die dood was, leeft, en wil in gunst aan Zijn ellendigen gedenken. En zie, daar vallen in één ogenblik zijn voorwaarden en bedenkingen weg. En hoor, met onweerstaanbare kracht welt daar in zijn boezem de belijdenis aller eeuwen op: ,,Mijn Heere en mijn God!" Daar breekt in zijn ziel door het geloof in de levende, opgestane Zaligmaker, Die ook uit zijn hart de dood en de donkerheid weet uit te bannen. ,,Mijn Heere en mijn God!" 

Een paar woorden maar. Maar deze machtige belijdenis is bij Thomas een bewijs dat de vonk van het ware geloof in hem niet uitgedoofd was. Hier laait bij Thomas de vlam weer op: Mijn Heere en mijn God. Hoe machtig klinkt deze belijdenis! En ontelbare christenen hebben het in de loop der eeuwen Thomas mogen nazeggen. De wankeling van Thomas en de opzoekende genade Gods mogen andere wankelmoedigen tot bemoediging zijn. Bekommerd volk des Heeren, put daar troost uit. Als er in uw hart mag zijn die liefde van Thomas, die de Heere niet kon missen, bidt of Hij u de ogen opent voor Zijn lijden. Kruis en bloedstorting, om in te blikken in Zijn wonden en daar allerlei vertroosting in te vinden. Smeekt om het Paulus te mogen nazeggen: Hij is overgeleverd om onze zonden en opgewekt om onze rechtvaardigmaking. Of met Thomas: Mijn Heere en mijn God!
,,En Jezus kwam!" Onbekeerden, bidt:,,Heere, kom ook tot mij!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen