In memoriam Ds. Jac. Overduin (X)

„Uw ogen zullen de Koning zien in Zijn schoonheid". Welk een rijke belofte voor een blind volk. Zal de Heere waarlijk de ogen der blinden openen? Zal de geestelijke nacht eens wijken voor het verlossende licht van de Zon der gerechtigheid? Is het mogelijk, dat een 'blindgeborene als ik ooit het licht aanschouwen zal? Hoe zwaar is mijn schuld. Hoe groot is mijn zonde. Hoe diep is mijn val.

Uw ogen zullen zien. Het is de belofte van Gods trouw jegens Zijn , blind volk. Hij doet de schellen van de ogen vallen. Jezus spreekt Zijn machtwoord: „Wordt ziende!" Dan wijkt de nacht des doods en der zonde. De Zon der gerechtigheid gaat op. O, die heerlijkheid van Gods liefde te mogen ervaren. Niemand op aarde kan dat ontnemen. Ja, wel misgunnen en verdenken, maar geen mens kan het wegnemen.

Wat ziet een zondaar", wiens ogen daarvoor geopend zijn? De Koning in Zijn schoonheid. Dit was de rijke ervaring van Jacobus Overduin, de zoon van de 'bekende oefenaar Overduin te Boskoop. Het was in het jaar 1895. Reeds op achtjarige leeftijd mocht Hij de Heere kennen door Zijn Woord. Reeds in de dagen van zijn jeugd werd hij waarlijk overtuigd van zonde en schuld. Ouders, 'dat wij toch^veel onze kinderen mochten wijzen op de grootheid van het zalig worden. Laten wij als predikanten ook in de preek de jeugd der gemeente niet vergeten. De boodschap des heils komt ook tot de kinderen. De algemene roeping komt ook tot de kinderen.

Jacobus Overduin was heel ernstig ziek, maar hij mocht getuigen van de liefde Gods in Christus. Als de kinderen Gods hem kwamen bezoeken, waren velen van hen jaloers als ze hem hoorden getuigen van de liefde Gods. Een ouderling der gemeente kwam hem ook bezoeken en stelde hem de vraag, of hij niet liever op de aarde wilde blijven. Hierop antwoordde hij: „Ja, dat is waar, wij kunnen ook hier de Heere wel grootmaken, maar toch niet zoals in de 'hemel".

Het werd zondag en vóór de preek ging vader Overduin hem even begroeten. Hij vroeg hem hoe het was, waar­op hij dit antwoord kreeg: „Mijn ziel bezwijkt van sterk verlangen om bij de Heere te zijn". En verder sprak hij: „Ach pa, gij moogt wel bidden voor mij in de kerk, maar ach, toch niet om beter te worden". Dat viel voor vader Overduin niet mee. Hij zeide: „Jongen, ik wil je toch zo graag hier houden". Maar Jacobus zeide: „Ach, ik heb zo'n verlangen om ontbonden te zijn".

Er kwam veel bezoek. Zo ook een vriend K. uit Gouda. Toen oefenaar Overduin hem wegbracht naar de boot, zeide deze, dat hij graag straks op de begrafenis wilde komen. Thuis gekomen, vertelde hij het aan Jacobus. Deze was zeer verblijd en vroeg toen aan zijn vader, of ze op de begrafenis veel wilden zingen. Maar zó hard zult gij toch niet kunnen zingen op mijn begrafenis, of ik zal nog harder zingen in de hemel van Gods eeuwige liefde". Ze moesten vooral zingen Psalm 86 : 6:

Leer mij naar Uw wil te hand'len,
'k Zal dan in Uw waarheid wand'len;
Neig mijn hart en voeg het saam
Tot de vreez' van Uwe Naam.
Heer', mijn God, ik zal U loven.
Heffen 't ganse hart naar boven;
'k Zal Uw Naam en majesteit
Eren tot in eeuwigheid.

Het werd weer zondag. Gods heilige dag had hij zo lief. U ook, lezer? Het werd de laatste zondag op aarde voor Jacobus. Hij had afscheid genomen van vader en moeder en ook van zijn broers en zusters. Wat vermaande hij hen! Hij lag maar uit te zien en te verlangen, dat de Heere Jezus komen zou. Zodra de sabbat voorbij was, werd het voor onze vriend eeuwig sabbat. Nu was hij eeuwig bij zijn koning. En vader Overduin was zo zalig gesteld, dat hij geen harde gedachten van de hemel kon hebben. Hij wilde wel mee. O, wat was dat een zalig sterven. Het was hem of hij zijn zoon zag opvaren naar de hemel, om zo voor eeuwig in de armen van Jezus te vallen. Die hem had gekocht met Zijn bloed. Hij moest steeds uitroepen: „Zij rusten op hun slaapsteden, allen, die in de Heere mogen sterven". De Heere heeft de begeerte van Jacobus waar gemaakt. Het huis was vol met mensen op de dag van zijn begrafenis. Gods kinderen waren van heinde en ver gekomen. En wat hebben ze gezongen! Ds. Schok van Amerongen was ook in hun midden. Die sprak naar aanleiding van de woorden, welke wij lezen in Openbaring

14 ; 13: „Zalig zijn de doden, die in de Heere sterven". En toen hebben ze weer gezongen. Ja, ook Psalm 86 : 2 en Psalm 68 : 2.

De Heere gaf ondersteuning. Eerst was er blijdschap, maar het is zo niet gebleven. Vader en moeder Overduin moesten nog meer de diepte in. Gods weg gaat door de zee. Het gemis kwam weer en zelfs voor de tweede maal moesten ze naar het kerkhof, om hun oudste dochter van 16 jaar grafwaarts te dragen. Doch welk een weldaad was het, dat zij mochten geloven dat Jacobus thuis was.

Als wij horen van een sterfgeval, zeggen - wij wel eens: „Heeft hij of zij nog wat gezegd? " De grootste weldaad is en blijft echter: „Is het leven vervuld geweest van de kinderlijke vreze Gods? " Als dat zo mag zijn, is het niet meer de belangrijkste vraag, welke de laatste woorden geweest zijn.

Jacobus Overduin Jr. heeft mogen getuigen in zijn leven. En op zijn sterfbed mochten ze het vernemen:

Maar (blij vooruitzidht, dat mij streelt!) .
Ik zal, ontwaakt. Uw lof ontvouwen,
U in gerechtigheid aanschouwen.
Verzadigd met Uw Godd'lijk beeld.

De Heere geve ons allen, dat wij onszelf onderzoeken mochten, daar wij op reis zijn naar de grote eeuwigheid. Hij geve ons een heilige jaloersheid naar het waarachtige leven der genade. Wij zijn nog in het heden der genade en kunnen nog. tot God bekeerd worden.

Genemuiden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen