Goud en koper

2 Kronieken 12

Toen Salomo overleden was, was er niet een koning dood, neen, de koning was dood. Als straf op z'n zonde had Salomo moeten horen, dat z'n zoon niet meer in die zin de gezalfde des Heeren zou zijn, als hij het was geweest. Ten teken van deze degradatie zou het rijk uiteenvallen in twee delen.
Tussen de omfloerste zuilen van het witte paleis staat Salomo opgebaard en straks wordt hij met verblindende statie begraven. Maar geen profeet heeft zich gemeld om de kroonprins te zalven. Deze kroonprins was Rehabeam. Met strijd is zijn regering begonnen en het zou voortdurend strijd blijven.
Hij wilde het Noorden( het andere deel van het rijk van z'n vader weer gaan veroveren, maar dit werd hem van Godswege verhinderd. Wel gaat hij z'n rijk versterken en het lijkt toch nog wat te worden in het kleine Juda. Er waren nog goede dingen in Juda en in Jeruzalem.
Evenwel dwaalde Rehabeam van God en Zijn heilige wet af en het wordt hoe langer hoe duidelijker, Wie z'n ware tegenstander is. God wil Rehabeam op z'n plaats hebben, opdat hij in de Heere z'n sterkte zou vinden.
God is het, Die Farao Sisak zendt. De profeet zegt: Zo zegt de Heere: Gij hebt mij verlaten, daarom heb Ik u verlaten. Rehabeams generaals en gouverneurs belijden; De Heere is rechtvaardig. Doch de straf moeten ze dragen.
Zegevierend trekt het leger van Farao Sisak Jeruzalem binnen. En als er dan gesproken wordt over de oorlogsschatting, laat Sisak z'n begerige ogen vallen op de gouden schilden.
Dat moet vroeger een schitterend gezicht geweest zijn, wanneer de koning optoog naar de tempel. Hij werd dan omringd door een lijfwacht en hoogwaardigheidsbekleders en trok in een stoet op naar het heiligdom. Soldaten liepen voor hem uit met gouden schilden, die schitterden in de felle stralen van de Oosterse zon. Wat een luister! Wat een schittering! Dat was de band aan een luisterrijk verleden.
Koning Sisak nam ze mee. Rehabeams hart kromp ineen van pijn. 's Lands glorie gaat over de grenzen. De symbolen uit de gouden tijd verdwijnen. Een lange trein van wagens ratelde weg. Nooit zou 't volk de schilden meer bewonderen met open mond en blinkende ogen.
Nu komt er iets, dat Rehabeam helemaal typeert. God zegt: Verneder u onder Mijn hand, o koning. Neen, zegt Rehabeam, dat is te erg. Met soldaten op te trekken zonder de schilden, dat is te vernederend. Dus nieuwe gouden schilden? Dat kan niet, er is geen geld voor en bovendien de verbinding met Ezeon Geber is verbroken en daarmee is de hoofdbron van de goudtoevoer gestopt.
Toen kwam hij er toe om aan imitatie te denken. Zo lezen we, dat nu in het vervolg de soldaten voor het aangezicht van de koning liepen, dragende koperen schilden (vers 11). De koperen pracht glom en blonk ook. Al was het geen goud, het leek toch goud. Ze leken wel wat al waren ze niets.
Hoe is het goud zo verdonkerd! Geldt dit ook niet van het goud der reformatie? De gouden schilden zijn weg en zijn door koperen vervangen. De oude waarheid, rijk als het echte goud des hemels, de prediking dat een goddeloze gerechtvaardigd wordt door het geloof, om niet, wordt niet meer verstaan. Die leer zou maar goddeloze en zorgeloze mensen maken! Waar blijft de bekering dan en waar blijven de werken?
Officieel zijn we Rome ontgroeid, maar officieus zijn we bij Rome terechtgekomen. Hoe is deze leer, deze vrolijke en blijde leer toegepast op het leven in staat en kerk! Die genade, die men zelf ervaren had, gunde men aan allen en een ieder. „God moest van een ieder geëerd en gediend worden, gelijk Hij in Zijn Woord gebiedt". Dat is de ware vrijheid voor een geheel volk. Dit is weg, maar er is nog koper in de wereld. Christelijk zijn we toch, wat schijnt de zon op al die schilden! „Alles is christelijk in Nederland, behalve het volk". Maar vraagt u naar de innerlijke kracht — och, de gouden schilden zijn weg.
Het erge is, dat we net doen alsof dit alles goud is. Rehabeams ellende was, dat hij net deed alsof alles nog zo was als vroeger. Wat zou Rehabeam groot geweest zijn als hij diep in de rouw naar de tempel was gegaan met de lijfwacht en de kamerheren en gezegd had: „Heere, hier zijn we, berooid en geschonden, ze hebben ons alles afgenomen, maar U en Uw genade kan ons niemand afnemen, ons schild is bij U".
Mochten wij allen maar iets ervaren van dat gemis, van die ledigheid! We zijn zover van het fundament dei- Hervorming afgeweken! Zich Hervormd of Gereformeerd noemen, dat gaat gemakkelijk, maar Gereformeerd zijn, dat is wat anders. Velen theologiseren dat het een aard heeft en zijn nooit verbroken voor Gods heilige wet, wat hebben we er vaak weinig begrip van ons te laten gezeggen door Gods Woord. Velen zien dan in vijanden van het ware geloof, geloofsgenoten. Zo redeneren velen: De roomsen zijn ook christenen cn moeten dus tot de gelovigen worden gerekend. Wie zichzelf ziet als een vijand van God, als een goddeloze heeft leren kennen, die kan in Rome onmogelijk een gevaarlijker vijand zien. En onze kracht? Die ligt alleen in Gods Woord. Dat alleen is beproefd gebleken in de strijd tegen het pausdom. Zouden we geen rouw dragen voor Zijn heilig aangezicht, dat we zover van dat Woord zijn afgeweken en zou dat in Gods ogen geen sieraad zijn, dat boven goud uitblinkt?
Intussen: de gouden schilden zijn naar Egypte en ze doen hun kracht waar wij het niet zullen hebben verwacht.

O Vorst, rijd zegenrijk in Uwe heerlijkheid
Op 't zuivere Woord der waarheid,
Rijd voorspoedig
En heers alom rechtvaardig en zachtmoedig!

Scheveningen,
A. J. de Jong

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen