Belijdenisgeschriften: van blijvende waarde

Ontstaan en gezag

Belijdenisgeschriften zijn ontstaan in periodes dat het geloof in God en de inhoud van het Woord van God werden aangevallen. Belijdenisgeschriften zijn dus geen geschriften die iets willen toevoegen aan Gods Woord, maar die juist ter verdediging van het Woord van God zijn opgesteld.

Belijdenisgeschriften laten het Woord aan het woord en bestrijden daarmee de dwaling. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de grote rij tekstverwijzingen die bij de Heidelbergse Catechismus zijn opgeschreven. Geen zin staat er in, of deze is gebaseerd op het Woord.

Formulieren van enigheid

De belijdenisgeschriften bevorderen de eenheid van Gods kerk. Vaak zijn ze ook ontstaan in een tijd dat de eenheid ernstig door dwalingen werd bedreigd. Reeds in 1621 – twee jaar na de Dordtse synode - werd door de synode te Gorinchem gesproken over de noodzaak tot ondertekening van de ‘formulieren van eenichheyt’.

Allen die belijdenis hebben afgelegd, hebben daarmee de inhoud van de Belijdenis onderschreven. Als iemand ambtsdrager wordt, moet hij zelfs ook nog een keer zijn handtekening zetten onder deze belijdenisgeschriften. Op deze wijze wordt de eenheid in de gemeente bevorderd, en veelvuldige en herhaalde dwaling voorkomen.

Het aspect van eenheid geldt in onze tijd van kerkelijke verdeeldheid ook over kerkmuren heen. Wanneer met hen die buiten ons zijn soms de hartelijke verbondenheid aan de leer der waarheid wordt gevonden, toont dat iets van de eenheid van Gods kerk en biedt dat soms ook een basis voor samenwerking.

Een zaak van het hart

Belijdenisgeschriften zijn ook van groot belang met het oog op toekomende generaties. Door middel van prediking en catechese wordt de leer van de kerk doorgegeven aan volgende generaties. Door middel van prediking en catechese laten ambtsdragers horen dat het belijden van Gods Woord – ook in de belijdenisgeschriften – een zaak van het hart is. Een zaak van eeuwigheidsbelang.

Om deze zaken riskeerde ons voorgeslacht vervolging en verdrukking, en soms zelfs de dood op brandstapel of schavot. En zij konden niet anders. Het ging immers in dit belijden om – en nu gebruik ik de eerste woorden van de Heidelbergse Catechismus – de enige troost in leven en sterven. Het ging en gaat om de ‘religie van de belijdenis’.

Aan professor J. Severijn (1883–1966) werd eens tijdens een kerkelijke discussie gevraagd naar wat hij bedoelde met de uitdrukking ‘de religie van de belijdenis’. Toen zei hij, met zijn vuist kloppend op zijn hart: “Dat zit hier!” Kijk, daar gaat het om in het belijden van de leer der waarheid! Misschien kunnen we niet beter dan met deze uitdrukking het belang van onze kostbare belijdenisgeschriften weergeven.

Dichter bij Dordt

De Heidelbergse Catechismus en de Nederlandse Geloofsbelijdenis hebben binnen onze kerken een plaats in prediking en catechese. Dat geldt minder van de Dordtse Leerregels. Daarom willen we in deze serie artikelen onder de rubriekstitel “Dichter bij Dordt” artikel voor artikel met elkaar lezen en bespreken. Gods Geest leide ons bij deze overdenkingen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen