JOHN G. PATON

Het eiland Jappen, waar Tanamal nu heen moest, is langgerekt en smal. De lengte bedraagt ruim 150 km en het ligt aan de ingang van de Geelvinkbaai, ten oosten van de Vogelkop van Nieuw-Gumea.

Toen goeroe Tanamal de 6e April 1922 z 5 ch inscheepte in een prauw, die hem naar Jappen zou brengen, was bijna de hele gemeente Pakriki op het strand aanwezig. De verzamelde mensen schreiden en wensten de goeroe en de njora een goede reis. 't Was een droevig afscheid. Tanamal merkte wel, dat hij niet tevergeefs op Noemfoor was geweest.

Nu was Seroei, in het midden van de zuidkust van Jappen, het einddoel van de reis. In deze plaats woonden slechts enkele christenen: enige politiemannen van Ambon en een bestuursassistent. De verdere bevolking van Seroei bestond uit Chinese handelaars en een groep Mohammedanen. De inlanders woonden in de bergen rondom Seroei.

Niemand heette Tanamal en zijn vrouw welkom, toen de prauw op het strand werd getrokken. Is het wonder, dat beide mensen gingen schreien, toen hun gedachten terug gingen naar Pakriki?

Maar zie, wat doen de goeroe en de njora? Ze knielen neer op het strand. Hoor eens naar de woorden, die Tanamal hardop uitspreekt. „O Heere, " bidt hij, „die hemel en aarde in Uw macht heeft, Gij hebt mij geroepen zoals eens de apostel Paulus. Deze kreeg een gezicht in Troas. waar hij de Macedonische man zag, die hem riep. Maar het was niet de Macedoniër, maar Jezus zelf die hem riep, om de mensen te verlossen uit de macht der duisternis. En Heere, zo ging het ook mij. Toen ik nog op Noemfoor was, zag ik een heiden die me hierheen bracht in een droom, en ik weet nu, dat Gij het zijt geweest, die mij hebt geroepen. Help mij om hen tot U te brengen."

En wat gebeurt? Er komt een Ambonese handelaar op de twee mensen toe. „Ga met me mee, " spreekt de man. De aangesprokenen volgen de Ambonees naar diens huis en tot hun grote verwondering mogen ze dat huis betrekken. De handelsman gaat in een andere woning.

Het begin liep dus aardig. In het huis van de Ambonees werd nu 's Zondags kerk gehouden. Slechts Ambonezen woonden de godsdienstoefening bij. Van de eigenlijke bewoners van Nieuw-Guinea verscheen er niet een. En daar was het juist om begonnen. Wat moest Tanamal doen? Geduldig zijn en bidden. Door dit laatste kwam er wel een beetje hoop in het hart van de goeroe, dat het misschien wel zou gaan. Hij zocht de mensen op in hun huizen, die op de berghellingen stonden en begon heel voorzichting te spreken over zijn godsdienst en over een school. Ze moesten Zondag maar

eens komen, dan konden ze zich overtuigen, wat er eigenlijk gebeurde. Maar op die Zondag kwam niemand. Tanamal gaf echter de moed niet op. Hij bleef de mensen bezoeken en zowaar, de vierde week verschenen enkele mannen. Zo langzamerhand vermeerderde het aantal. Na de dienst werd over de school gesproken, met het gevolg, dat 1 Juni 1922 begonnen kon worden. Omdat er geen gebouw was, werd school in Tanamals huis gehouden. Na drie maanden waren er al zestig leerlingen, zodat omgezien moest worden naar een gebouw voor school en kerk.

Door bemiddeling van de gouverneur kon in September van datzelfde jaar aan de bouw worden begonnen en zo gebeurde het, dat het Kerstfeest al in het nieuwe gebouw gevierd kon worden.

Op Nieuwjaarsdag 1923, juist toen de godsdienstoefening was afgelopen, kwam een K.F.M.-boot de baai van Seroei binnen. Wie was er aan boord? De zendeling voor Seroei, Bout geheten.

Bout was zeer tevreden over de resultaten die hü zag. De mensen van de bergen werden aangespooi'd om een nieuw dorp te bouwen, dicht bij Seroei. Dan waren de kinderen vlak bij school en kerk. Aan die aansporing werd gehoor gegeven en het gevolg was, dat de school in groei toenam. Ook de kerkdiensten werden goed bezocht. Door de ijver van Tanamal l»wam er ook een zendingshuis. In enkele jaren was er heel wat tot stand gebracht. Goeroe Tanamal had prachtig pionierswerk verricht!

Juli 1924 werd Tanamal op last van zendeling Bout overgeplaatst naar Marjadei, drie kwartier gaans van Seroei gelegen. Ook daar moesten school en gemeente geheel opgebouwd. IJverig zette de goeroe de schouders onder het werk en toen de zaak aardig op poten stond, ging hij met zijn vrouw met verlof naar Ambon. Na drie maanden gingen ze weer aan boord om naar Marjadei terug te keren. Maar het liep anders. Toen de boot de plaats Woi, in het westen van het eiland Jappen, aandeed, verscheen plotseling zendeling Bout.

, , Ik zou graag willen, dat jullie hier van boord gingen, " sprak hij. „Ik wens vurig, dat jullie het dorp Maraoe als zendingspost openen."

De twee mensen stonden beteuterd te kijken. Nu hadden ze al meer dan eens moeten beginnen van de grond af, en nu zou datzelfde werk weer voor hen gereed liggen. Was er dan nergens een blijvende plaats? Tanamal legde zich er nogal spoedig bij neer, maar zijn vrouw sputterde erg tegen, en sprak heus geen vriendelijke woorden tegen zendeling Bout.

„Wees niet boos, vrouw, " zei Tanamal op zachte toon. „Wanneer dit mensenwerk was of het werk van de zendeling, dan zouden we boos mogen zijn, maar dit is immers Gods werk. In dit geval is het niet de zendeling, maar God, die ons zendt. Laat ons daarom gehoorzamen en hier aan land gaan. Als wij het niet deden, zouden we geen getrouwe dienstknechten zijn, maar alleen loondienaars."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen