ONS WERK IN INDIA

Prof. Pulikunnel schrijft:

Ik dank de Heere dat Hij u nog steeds een goede gezondheid geeft, zodat u zich niet hoeft terug te trekken uit Zijn dienst, alhoewel u de 65 gepasseerd bent. (Zelfben ik op 14 april 49 geworden).

De vertaling van de Bijbel in het Malayalam maakt goede vorderingen. We zijn de verschijning ervan al aan het aankondigen in de pers.

Ook de R.-K. Kerk maakt nu haast met hun Bijbelvertaling. Ze hebben de verschijning daarvan in 1982 gesteld. Ze willen er 50 rupies voor vragen.

Wij willen echter de verkoop vaststellen op 25 rupies. We menen dat we met die prijs de onkosten van onze Bijbelvertaling kunnen dekken. We doen dat niet vanuit een steer van concurrentie met de R.-K. Kerk. Integendeel, we geven gehoor aan de oproep van Paulus om ons te verblijden, wanneer Christus verkondigd wordt. Wél verdriet het ons dat de heerlijkheid van Christus als enige en volkomen Zaligmaker verduisterd wordt door de kanttekeningen in die R.K.vertaling.

De R.-K. Kerk is begonnen met een advertentiecampagne voor hun Bijbelvertaling. Toen wij echter ook advertenties aan die bladen aanboden, werd óns dat geweigerd. We denken er nu over om folders te laten drukken, waarin we onze Bijbelvertaling aanbieden.

Wij hebben een congres belegd voor r.-k leken met als thema: „De bijbelse grondslag voor een reformatie van de kerk". De onkosten bedragen 25.000 rupies, die betaald worden, voor het grootste gedeelte, door de deelnemers, maar we hebben nog een tekort van 5000 rupies. Zou IRS ons kunnen steunen met dat bedrag (ƒ 1.500,-)?

(N.B. van HJH: Lezers hebben ons verzocht om steeds het gironummer van IRS te vermelden bij de artikelen, waarin om steun wordt gevraagd. Welnu: giro 901.000 van IRS te Velp, met vermelding: „India").

WAS DIE OPENHEID ER ALLEEN VOOR HET BEGIN?

Toen ik zestien was, deed ik belijdenis van mijn geloof. Ik meende dat heel serieus en probeerde ook daarnaar te leven.

En toch heb ik altijd iets gemist in onze kerken. Dat „iets" proefde je soms bij een bepaalde dominee. Soms straalde er „iets" bij een broeder of zuster, maar meestal niet. Mijn omgang met de Heere bleef vlak, niet koud noch heet.

Door grote financiële moeilijkheden werden we tot de Heere gedreven. Toen heb ik heel eenvoudig, maar ook heel bewust aan de Heere Jezus gevraagd of Hij in mij wilde komen wonen, zodat ik Gods wil zou leren kennen.

Toen heb ik ervaren dat de Heilige Geest de bron is van onuitsprekelijke vreugde. Ik begreep dat het leven van uit God het allerbelangrijkste is hier op aarde.

Ik wilde die vreugde daarna zo graag kwijt in onze gemeente. Maar dat bleek (en blijkt) heel moeilijk te zijn. De gangbare houding is: ,Je weet toch dat Christus voor ons gestorven is en dat je een kind van het Verbond bent. Dan is het toch goed. Wat wil je nog meer?".

Maar God wil het anders. De Bijbel zegt dat wij elkaar moeten (en mogen) vertroosten, bemoedigen en vermanen. Maar wanneer krijg je daartoe de gelegenheid? Op de vrouwenvereniging? Daar gebeurt het niet. Waar dan wél? Of verlang ik te veel? Is het niet juist, wanneer wij aan elkaar doorgeven de zegeningen die we de afgelopen dagen hebben ondervonden, opdat ook de anderen zich met ons verblijden en God loven? Als ik het Nieuwe Testament lees, dan bemerk ik dat de eerste gelovigen wél deze onderlinge, open gemeenschap met elkaar hadden. Is dat dan niet meer voor onze tijd? Moet het in ónze kerken kil en star er aan toegaan?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen