Aangenaam, vanuit Frankrijk

Het is alweer een hele poos geleden dat ik achter mijn oude schrijfmachientje ben gekropen, om een prachtig wit vel vol te tikken met echte Hollandse zinnen. De bedoeling was om gisteren te beginnen, maar toen bleek het inktlint uitgedroogd te zijn. Niet eens zo verwonderlijk, gezien de drieëntwintigjarige leeftijd van mijn apparaat. Zodoende moest ik dus in allerijl naar Avranches, met in mijn tas de twee lintspoelen. Ik had al zo'n vaag vermoeden dat het wel eens tegen kon vallen om zulke "gevallen" te vinden. Enfin, al met al mag ik toch nog van geluk spreken, want in de derde en tevens laatste kantoorboekhandel heeft een mevrouw, na lang zoeken in een donker magazijn, me dan toch de goede spoeltjes kunnen overhandigen. Het waren wel de laatste, liet ze me weten. Maar tegen de tijd dat dit mooie inktlint weer leeg is, ben ik misschien wel in het bezit van een tweedehandscomputer, nietwaar? Maar laat ik nu eerst, aan het begin van een gloednieuw jaar, iedereen een goed en vooral gezond jaar wensen vanuit Frankrijk. Om precies te zijn, vanuit Normandië, daar waar een klein dorp tegen de heuvel en dus ook tegen Avranches aanligt: Le Val Saint Père. Daar woon ik dus, samen met mijn man Philippe en onze twee kindertjes, David, 9 jaar, en Florence, 7 jaar. Ons huisje is nog bijna nieuw, want deze afgelopen zomer zijn we er pas ingetrokken, en ligt ongeveer halverwege de heuvel van Avranches, in een straatje dat maar liefst met 18% stijgt. Of daalt, dat hangt er dus een beetje van af welke kant je op wilt gaan. Gaan we naar beneden, dan komen we dus na een paar kilometers aan de oevers van de baai van de Mont Saint Michel uit. Hier noemen ze dat "les grèves", in het Hollands zandoevers.
Zandoevers, maar van een diepe grijze kleur, met veel modder en water. Maar geen trieste grijze kleur, nee, een hele schakering van grijze kleuren door elkaar. En moet je daar de zon eens op zien schijnen! Nooit zullen we grijs meer triest durven noemen. Het schijnt een beetje op de Hollandse wadden te lijken, maar tot mijn grote spijt moet ik bekennen dat ik die nog nooit gezien heb. En langs die oevers groeit dus zilt gras, waaraan duizenden schapen zich te goed doen. Ze lopen daar zomaar zonder omheining of andere afbakening. Natuurlijk komt er wel eens één in het drijfzand terecht, wat hij of zij meestal met de dood moet bekopen. Maar over al deze dingetjes zullen we het nog wel eens uitgebreider hebben, laten we eerst nog even naar boven gaan via ons stijle straatje. In Avranches komen we dan terecht, een stadje van ongeveer 10.000 inwoners, met een geweldige botanische tuin, waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt over de baai van de Mont Saint Michel. Het centrum is vrij "modern", want deze stad heeft ernstig onder de bombardementen van de bevrijdingslegers geleden. Maar gelukkig zijn er nog oude stukjes stad te vinden, met kleine, smalle steegjes, oude huizen en muren van graniet gebouwd. Een beetje verder in het binnenland vinden we dus de "bocages", prachtige groene, glooiende landschappen, met allerlei bosjes. En over dat Normandië, dat ik zo heb leren waarderen, wil ik graag schrijven. Over de eet- en leefgewoonten, over de specialiteiten en speciale feesten, natuurlijk over de Mont Saint Michel, een van de meest bezichtigde monumenten ter wereld, met zijn baai en zijn grote getijdenverschillen. Tot de volgende keer dus maar?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen