IHet kleinste vogeltje

„Za lik mijn spreekbeurt even voor jullie houden?' vraagt Esther, „dan weet ik meteen of ik hem ken." „Nou nee, liever niet", isjelles droge commentaar., ,Huur maar een zaaltje en kijk maar wie er komen wil" Ik schiet in de lach om deze reactie. Het is namelijk precies wat ik had willen zeggen als ik het had kunnen bedenken. Esther schijnt er niet erg van onder de indruk te zijn. „Hm, flauw hoor", zegt ze, terwijl ze de pianokruk naar het midden van de kamer sleept. „ Uluistert wel, hè mam?" De blaadjes met aantekeningen worden zorgvuldig uitgespreid óp de kruk en zelf neemt ze als een volleerd spreekster plaats achter de kruk. „Anne-Ruth, wil jij even naast mama gaan zitten, dan lijkt het net of het een hele klas is. "En voordat een van ons beiden kan protesteren is ze al begonnen: „ Ik houd mijn spreekbeurt over de kolibrie. Zoals de meesten van jullie wel zullen weten is de kolibrie het kleinste vogeltje ter wereld. De dwergkolibrie weegt maar 2 gram en zijn lijfje, zonder kop en staart gemeten, is maar 3 cm lang. Een flinke hommel is nog groter." Er volgt nog een heel verhaal over het voedsel van de kolibrie, de woonplaats èn het nestje, dat nog kleiner is dan een halve walnoot „...De kolibrie wordt ook wel helikoptertje genoemd." Esther spreidt haar armen wijd uit en wappert ermee naar voren en naar achteren, om aan te geven wat een kolibrie allemaal kan. Zo te zien heeft ze er zelf nogal plezier in. „Durf je dat voor de klas ook?", vraag ik nieuwsgierig. „Ja", zegt Esther, „ dit hoort er allemaal bij. '' Opnieuw verbaas ik me over deze jongste dochter. Dit vaatje vol verrassingen. Wie vindt het nu leuk om een spreekbeurt te houden! Haar één jaar oudere zusje Anne-Ruth in ieder geval niet. Een paar weken geleden heeft die dagenlang met een spierwit gezicht door het huis gelopen vanwege een spreekbeurt Nederlands. Toen het duidelijk was dat ze er echt niet onderuit kon, kwamen de tranen. „Ik ben zo bang dat ik 'het'krijg mam ", snufte ze. Het' krijgen is in haar geval duizelig en misselijk worden en geen woord meer uit kunnen brengen van de zenuwen. „Arretje", probeerde ik haar op te beuren, „in het ergste geval val je flauw, dan dragen ze je weg en daarna is iedereen erg lief voor je. "Aan haar geschokte gezicht zag ik dat ik de plank volkomen misgeslagen had. Flauwvallen vlak voor de ogen van je klasgenoten, begreep ik, is erger dan stotteren en in je woorden blijven steken. Wat had ik een medelijden met dit verdrietige kind. Niets kon ik voor haar doen, behalve hopen en bidden dat ze er goed doorheen mocht komen. „Anne-Ruth", vroeg ik, „zal ik met je bidden voor je spreekbeurt?" AnneRuth knikte: „Ja, graag mam." Groot was mijn dankbaarheid toen Anne-Ruth een dag later stralend uit school kwam. „Raadt u eens wat ik had? Een 7'/2. Het ging goed en ik heb alles kunnen zeggen wat ik had voorbereid. "Ik drukte haar stevig tegen mee aan en kuste haar bolle wangen bijna plat van blijdschap en opluchting. Wat voor cijfer Esther ook mee naar huis brengt -en het zit er dik in dat het een goed cijfer is -, het zal deze keer verbleken bij de 7,5 van Anne-Ruth!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen