Rugzak of schoudertas?

„ Geef die tas maar hier, dan doe ik dat even voor je." Met een handige zwaai neemt Jelle de zware schooltas van Anne-Ruth over en bindt hem zorgvuldig achter op haar fiets. „ Wees voorzichtig en kijk goed uit", zegt hij dan. Anne-Ruth staat braaf "ja" te knikken en lacht nog even naar mij als teken van groet. Daarna stapt ze op haar fiets en wil ze wegrijden. ,,Ho ", roept Jelle nu, „stop eens even. Je rugzak moet nog om." Vanaf mijn plekje aan de ontbijttafel zie ik de lach op haar bolle toet veranderen in een grijns. Wéér kijkt ze naar mij en ik grijns terug. „Nee,pap", hikt Anne-Ruth,,, die moet niet om, dat hóórt zot" En dan maaktze vlug dat ze wegkomt. Haar rugzak, metgymspullen, bungelt aan één kant over haar schouder. Stomverbaasd komt Jelle binnen. Als hij mij ziet lachen zegt hij verontwaardigd: „ Wist jij dat ze die tassen zó dragen?", Ja", knik ik, ,,zó hoort dat." „Nu snap ik waarom ze allemaalz 'n tas wilden hebben. Ik kon al niet begrijpen dat ze zoiets mooi vonden. Zo 'n ouderwetse rugzak. Ik zou er niet mee willen lopen." Met "ze" worden Rebekka, Anne-Ruth en Esther bedoeld, die het afgelopen jaar alle drie een rugzak voor hun verjaardag hebben gevraagd. „Levensgevaarlijk, die dingen", bromt Jelle. „ Wie verzint nu zoiets?", wil hij van mij weten. Nog steeds grinnikend haal ik mijn schouders op. „'k Weet niet." Eén ding weet ik wel. Als de meisjes verplicht worden de rugzak echt op hun rug te dragen dan liggen er vanaf morgen drie lege rugzakken in de daarvoor bestemde bak. Want twee armen erdoor hoort niet, dus doe je dat ook niet. 's Middags vraag ik aan Jelle of hij tijd en zin heeft om een nieuwe zomerbroek te kopen. „ Goed", grinnikt hij nu op zijn beurt, „als we ook ergens een kop koffie gaan drinken." „Ja, leuk ", zeg ik verrast „Rebekka is al thuis uit school en kan om half vier Stefan opvangen. Dat komt mooi uit." Als twee spijbelende kinderen fietsen we een minuut later weg. Aan het eind van de straat zien we Anne-Ruth met ons buurmeisje aankomen. Allebei hebben ze een rugzak achteloos over één schouder. Al zwaaiend roep ik: „ We doen even een boodschap, Rebekka is thuis." Een paar seconden later horen we een klap. Ik kijk achterom en gil dan: „Het is Anne-Ruth. Ze isgevallenl" Vlug keren we om en als we bij de onheilsplek aankomen, is Anne-Ruth net bezig uit een doornhaag overeind te krabbelen. ,,Reed je tegen de stoeprand op?", informeer ik bezorgd. „Nee", schudt Anne-Ruth met een krijtwit gezicht Ze staat te trillen op haar henen. Haar ene knie heeft een enorme schaafwond Voorzichtig pluk ik twee grote doorns uit haar arm. „Nee, ik botste tegen Hilda's rugtas en toen verloor ik mijn evenwicht."Jelle en ik kijken elkaar aan. Geen van ons beiden heeft behoefte om commentaar te geven. Het enige wat nu telt is troost en goede raad. ,,Zalik meegaan naar huis?" „Nee", zegt ze nog een beetje bibberig ,., het gaat alweer." En de kleine afstand naar ons huis wordt verder te voet afgelegd. Zwijgend rijden Jelle en ik opnieuw richting winkelcentrum. De eerste de beste broek die ons wat lijkt wordt gepast, betaald en ingepakt. Niks samen koffie drinken. Niks gezellig de stad in. Naar huis en wel zo gauw mogelijk. Rugzakket?? Levensgevaarlijk!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen