De Christinnereis [7]

Na het onderwijs in de tuin brengt Uitlegger hen naar de akker. Voor het oog leek er rogge en tarwe te groeien, maar toen ze het goed konden bezien, was het alleen maar stro. Uitlegger zegt: ‘Deze grond is bemest, geploegd en bezaaid’. Met andere woorden: Er is genoeg aan deze grond gedaan, maar het heeft niets opgeleverd.

We vinden hetzelfde onderwijs in Jesaja 5, waar we het lied vinden van de wijngaard en de Heere vraagt: ‘Wat is er meer te doen aan Mijn wijngaard, hetwelk Ik aan hem niet gedaan heb?’ In onze kanttekening lezen we daar: ‘Alsof God zeide: Dewijl Ik Mijn volk zovele weldaden bewezen heb, en zij zo ondankbaar zijn geweest, zo oordeelt gij zelven wat er in het toekomende anders te doen is dan dat Ik Mijn ondeugenden wijngaard verwoest?’ Het gezelschap wordt onderwezen in de vele voorrechten en de grote verantwoordelijkheid, die ieder heeft als hij onder het zuiver geklank van het Woord Gods mag verkeren.

Geliefde lezer(es) onder jong en oud, wat heeft de Heere al veel ten koste gelegd aan onze zielen. Hoeveel preken hebben wij al gehoord? Hoeveel uitreddingen al gezien of persoonlijk beleefd? Hoeveel roepstemmen al gehad? En waar heeft het ons gebracht? De Heere zoekt naar de vrucht in ons leven. En wat aangrijpend: wij kunnen niet anders voortbrengen dan stinkende vruchten. Dat mocht de nood van ons leven eens zijn of worden.

Een beoordeelde akker

Uitlegger vraagt naar het oordeel van zijn luisteraars: ‘Wat kunnen we met deze oogst doen?’ Christinne is duidelijk in haar oordeel: ‘Gedeeltelijk verbranden en de rest als mest gebruiken’. Daarin geeft Christinne een Bijbels antwoord. Immers, op de dag van het oordeel zal de grote scheiding plaatsvinden. Johannes de Doper heeft daarvan geprofeteerd: ‘Wiens wan in Zijn hand is, en Hij zal Zijn dorsvloer doorzuiveren en Zijn tarwe in Zijn schuur samenbrengen, en zal het kaf met onuitblusselijk vuur verbranden’ (Matth. 3:12). De hemelse Landman zal dus het kaf met onuitblusselijk vuur verbranden. Allen die zonder Borg en daarom zonder vrucht bevonden zullen worden, zal Hij zenden naar de plaats van de eeuwige rampzaligheid. Maar dan zal Hij ook Zijn tarwe samenbrengen in Zijn schuur. Zijn tarwe! Verkoren door de Vader, gekocht door de Zoon en geplant door de Heilige Geest. Daarom zal het vruchten voortbrengen van geloof en bekering waardig. Dat is het werk van de Heilige Geest in het hart van een verloren mens. Hij zal het uit Christus nemen en toepassen in de harten van de Zijnen. Daarom is het ook alleen genade als er vruchten gevonden worden.

Uitlegger zegt daarom ook: ‘U ziet dat het aankomt op de vrucht’. Een mens kan zoveel mooie woorden gebruiken, maar het komt aan op de vruchten in ons leven. Eigenlijk wordt Christinne hier gewaarschuwd voor de Mondchristen, die wel een mooie belijdenis kende met de mond, maar uit wiens leven bleek dat hij de praktijk der godzaligheid miste. Wat zijn er velen in onze dagen die zichzelf christen noemen maar waar de vruchten van het wedergeboren leven gemist worden en ze de wereld zo gelijkvormig zijn.

Een veroordeelde akker

Maar voordat we nu onszelf voorbijgaan, doet Uitlegger een opmerkelijke uitspraak. Christinne sprak zelf het oordeel van ‘verbranding en vertrapping’ uit over die mislukte oogst. En dat is waar. ‘Hoed u ervoor dat u hierin niet u zelf veroordeelt’, zo geeft Uitlegger haar mee. Het is als het ware de persoonlijke toepassing van de les die ze voor haar ogen gezien heeft. Want het komt ook in haar leven aan op de vrucht.
Christinne zal twee dingen bevindelijk moeten leren. De ene les is: ‘Uit u geen vrucht meer in der eeuwigheid ‘. Deze les zal haar diep verootmoedigen en doen leren dat God naar Zijn heilig recht ook haar voor eeuwig kan verdoemen. De andere les is: ‘Uw vrucht wordt uit Mij gevonden’. Deze les zal haar diep verwonderen en doen leren dat God naar Zijn eeuwig welbehagen lust aan haar gehad heeft en daarom Zichzelf in haar leven zal verheerlijken.

Johannes de Doper heeft daarvan geprofeteerd: ‘Wiens wan in Zijn hand is, en Hij zal Zijn dorsvloer doorzuiveren en Zijn tarwe in Zijn schuur samenbrengen, en zal het kaf met onuitblusselijk vuur verbranden’ (Matth. 3:12)

Geliefde lezer(es), wat een eeuwig onderscheid: het kaf of Zijn tarwe. Dat mag ons wel brengen tot een nauw onderzoek van onszelf. Wat zal het voor Gods kinderen tot eeuwige verwondering zijn als ze eens ‘gelijk de korenhoop te zijner tijd opgevoerd mogen worden’, zoals een zeker dichter verwoordde:

Opgevoerd gelijk dat koren,
opgevoerd uit druk en kruis,
uit een wereld vol ellende
haalt God eens Zijn kinderen thuis.

(wordt vervolgd)

ds. B.J. van Boven, De Valk-Wekerom

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen