Jouw vragen

Wij zijn 2 meiden van 13 jaar. Wij zitten met een probleem. Wij voelen ons de zondebok van deklas. Wij zien het niet meer zitten! We durven het tegen niemand te zeggen, maar nu zullen we ons van onze gedachten vrijmaken en zeggen dat we menigmaal gedacht hebben om ons van het leven te ontdoen. Uzult misschien wel schrikken maar we kunnen er niks aan doen. We willen het graag tegen bijv. een leraar zeggen. Maar als wij iets zeggen in de klas dan denken we gelijk dat we ons aanstellen ofte veel hebben gezegd. Vooral als we nu met de klas ruzie hebben. We denken wel eens waarom moeten we altijd de mindere zijn? Waarom kunnen wij ook niet gezellig praten?! Waarom worden wij altijd van elkaar afgehaald zodat we geen vriendin m.eer kunnen zijn? Kunt u ons helpen doormiddel van bericht in Terdege? Wij hopen het vurig!!! Wij zouden wel altijd kunnen huilen!!

2 meisjes van een reformatorische school


Het is niet eenvoudig om jullie brief te beantwoorden. Om dat te kunnen zou ik minstens een klasgenoot of een leraar van jullie moeten zijn. Dan zou ik eens op kunnen letten hoe jullie gedrag in de klas is. Er zijn immers twee mogelijkheden: de ene is dat jullie het aan jezelf te wijten hebben en de andere dat de klas zich tegen jullie gekeerd heeft. Om met het laatste te beginnen: het gaat in een klas net als in de dierenwereld. Aan het begin van een leerjaar is er een meer of minder bewuste strijd om het leiderschap.
Dit gebeurt zowel aan de kant van de meisjes als aan die van de jongens. Niet weinig komt het voor, dat kinderen die strijd in hun voordeel proberen te beslechten door leuk te zijn ten koste van de zwakkeren in de groep.
Een vlottere leerling tracht dan bij voorbeeld populair te worden ten koste van een stijvere leerling. Hij of zij doet dit door die ander voor gek te zetten. Slaat dit aan, dan kan zo'n persoon het mikpunt van meerderen of zelfs van een hele klas worden. Ik vind dat een afgrijselijk gebeuren, wat voor degene die het mikpunt is heel verdrietige en frustrerende consequenties kan hebben, die een levenlang meegedragen kunnen worden.

Eigen positie
Het tragische is namelijk dat degene die het mikpunt is, niet door heeft waar het om gaat. In wezen wil de sterkere de zwakkere niet vernederen omdat die zo'n waardeloos figuur zou zijn. Hij is eigenlijk alleen met zijn eigen positie bezig. In die zin had hij iedere andere leerling uit kunnen kiezen. Het slachtoffer ervaart het proces echter als iets wat wel heel direct tegen zijn of haar persoon gericht is. En zo kan er heel wat leed uit voortvloeien. Iemand kan zich waardeloos gaan voelen. Er kan een gevoel van eenzaamheid en isolement ontstaan. Gaandeweg ontstaat er een situatie die bijna niet meer te doorbreken valt. En zeker bij pubers kan dat met heftige emoties gepaard gaan, met pieken naar boven en pieken naar beneden. De ene keer leeft in machteloze woede de wens om de 'pestkop' aan te vallen en in elkaar te beuken en de andere keer in een diep moedeloze bui de gedachte „was ik maar dood." Hier komt nog eens bij, dat als je dit treft, je niet snel thuis zult vertellen dat ze je in de klas niet mogen. Enerzijds ben je bang thuis ook je respect te verliezen en anderzijds ben je bang dat als je ouders erop in zullen springen, het effect alleen maar averechts zal zijn.

Taak voor ouders
Wat nu te doen aan dit natuurlijke verschijnsel? Hier ligt allereerst een taak voor de ouders. Als aan tafel de verhalen van de dag verteld worden en een van de kinderen vertelt laatdunkend of stoer over een medeleerling, dan moeten wij als ouders hier verder op ingaan. Is hier zo'n proces aan de gang? Wij hebben dan duidelijk te maken aan onze kinderen hoeveel verdriet wij een ander kunnen aandoen. Duidelijk te maken dat iedereen z'n goede en z'n zwakke punten heeft. Heel concreet kunnen wij dan nare eigenschappen van onze kinderen zelf noemen: „Stel dat zij daar in de klas bij jou alleen maar op zouden letten en allen zich tegen jou zouden keren? Weet je wel wat er dan gebeurt? Je kunt nooit meer iets goed doen. Niemand vindt het leuk om met je om te gaan en je komt helemaal alleen te staan." Ik ga er dan wel vanuit dat wij zelf als ouders ook niet negatief spreken over anderen. Hoe vaak wordt iemand uit de kerk, van de zaak, van een vereniging niet op één kant beoordeeld en afgeschreven? Het is onze taak om als wij iets naars bij iemand ontdekken, ons ook af te vragen of er geen positieve kanten zijn. Wij zijn maar zo kort op de wereld. Waarom moeten wij eikaars leven nog vergallen?

Zonde
Dit is zomaar menselijk gesproken. Geestelijk hebben wij onze kinderen duidelijk te maken, dat het een uiting is van ongeloof en zonde. Is Gods bevel niet om Hem lief te hebben boven alles en onze naaste als onszelf? Het doet de Heere verdriet als wij zo als mensen met elkaar omgaan, zoals het mij in mijn gezin ook verdriet doet als de een koud of hard over de ander praat. Het is ook niet het beeld van Christus. Hoe heeft Hij geleefd op onze aarde? Zijn liefdevol erbarmen ging tot allen uit. Hij had oog voor degenen die eenzaam en verlaten waren. Hij zocht juist een man op die na achtendertig jaar moest klagen: „Ik heb niemand."

Klasseleraar
In de tweede plaats ligt hier een taak voor de onderwijsgevenden en dan met name voor de klasseleraar. Bij het voortgezet onderwijs is het probleem dat de leraren steeds weer een andere klas voor zich hebben. Het zijn slechts momentopnamen. Het is dan niet mogelijk om alle verhoudingen in alle klassen goed te peilen. Daarom spreek ik met name van de klasseleraar of-lerares. Deze functie dient meer dan formeel te zijn. Een klasseleraar dient zijn functie als een pastorale op te vatten en dat houdt meer in dan alleen gericht zijn op leerresultaten. Binnen de scholen moet er ook een duidelijke omschrijving zijn van wat er van een klasseleraar verwacht wordt. Ik denk dat er minstens eenmaal per jaar met iedere leerling een gesprek dient te zijn, waarbij verschillende aspecten aan de orde gesteld moeten worden: het zich al dan niet welbevinden in de klas, eventuele zorgen thuis, persoonlijk gebed en Bijbellezen, studieresultaten, enz. Op deze wijze zouden wellicht heel wat problemen opgespoord en verholpen kunnen worden. Uiteraard is het van het grootste belang dat de docent een pastorale houding heeft en zich ook op deze ontmoetingen biddend voorbereid. In de derde plaats ligt hier ook een taak van de leerlingen zelf Jullie moeten elkaar bij dit soort vervelende en pijnlijke ontwikkelingen binnen een klas corrigeren en tot de orde roepen. Let niet alleen op leuke en minder leuke leerlingen. Probeer bij elkaar de mens te ontdekken. Heb oog voor elkaar en neem het op voor de zwakken.

Eigen schuld?
Dit was de ene lijn. Er is ook nog een andere, namelijk dat de briefschrijfsters het aan zichzelf te wijten hebben, dat de klas zo op hen reageert. Ik acht dit niet helemaal uitgesloten en ik zal zeggen waarom ik dat denk. Ik heb het gevoel dat jullie heel sterk samen verbonden zijn tegenover de klas en dat jullie zo ook samen heel wat met elkaar praten en misschien ook wel fantaseren. Hoezo? Jullie schrijven: „We willen het graag tegen bijv. een leraar zeggen. Maar als wij iets zeggen in de klas dan denken wij gelijk dat wij ons aanstellen." Twee dingen: als het echt een probleem is en je praat er met je leraar over, dan heeft dat toch niets met een klas te maken die vindt dat jullie je aanstellen? Ik krijg de indruk, dat jullie aan de mogelijkheid denken om het tijdens een les tegen de leraar te zeggen. Dat zou beslist niet goed zijn. Een leraar moet dan op staande voet reageren en wordt eigenlijk gedwongen partij te kiezen. Hij krijgt niet de mogelijkheid nog wat meer vragen te stellen. Dat zou ik niet zo wijs vinden. Daarbij schrijven jullie: „Maar als wij iets zeggen in de klas dan denken wij dat wij ons aanstellen." Denken jullie dat of zegt de klas dat? En waarom springen jullie vervolgens direct over naar een situatie van ruzie? En dan: „Waarom worden wij altijd van elkaar afgehaald, zodat wij geen vriendin meer kunnen zijn?" Is er soms sprake van een heel sterke jaloezie ten opzichte van elkaar? Reageren jullie vervelend als door anderen aan een van beiden wat meer aandacht wordt besteed? Zijn jullie dan bang elkaar kwijt te raken?

Vraag het eens
Het zijn zomaar wat vragen. De eerste mogelijkheid laat ik open. Omdat ik weet dat het voorkomt dat kinderen werkelijk het mikpunt van een klas zijn en ik dat heel verdrietig vind, heb ik eerst aan die mogelijkheid veel aandacht besteed. Maar de tweede is ook niet uitgesloten, maar daar kan ik op afstand niet over oordelen. Ik kan je niets beters aanraden dan met je klasseleraar hierover te spreken en daarbij ook de mogelijkheid niet uit te sluiten dat het aan jullie eigen gedrag ligt. Mogelijk kan hij/zij daar wat licht over laten schijnen. Vraag het anders eens aan een meisje in de klas waar jullie misschien niet zoveel contact mee hebben, maar dat jullie wel sympathiek vinden. Vraag maar hoe jullie gedrag overkomt en neem datgene wat zij antwoordt ter harte. Of het nu om de eerste of om de tweede mogelijkheid gaat, ik hoop van harte dat de situatie ten goede mag veranderen.




Mijn naam is Grietje en ik ben 14 jaar oud. Ik ga elke avond eropuit en moet elke avond om half elf binnen zijn. Als ik iets later thuis ben, krijg ik van m 'n moeder slaag (figuurlijk dan). Waarom mag dat niet wat later? Dat is toch normaal. En dan het volgende: ik houd van een jongen bij ons op 't dorp. Zijn ouders zijn me alleen van gezicht bekend. Ik ga dus net zoveel met maatjes als met vriendinnen om. En nou mag ik van huis geen verkering met hem. Hij weet dat en dat vind ik niks leuk staan. Als je verkering hebt is toch niets ergs. 't Is toch normaal. Het is een jongen uit de kerk, dus daar zit het niet op vast. Wilt u mij alstublieft antwoord geven. Gister was 't ook kwart over elfen moe was heel kwaad. Nu zit ik me af te vragen wat daarvoor een ergs aan is. Als u me wilt antwoorden wilu dan alleen m 'n voornaam erin zetten? of niks? Ik dank u alvast hartelijk en hoop dat het goed komt.

                                                                                                Grietje

P.S. Hij mag het van thuis wel, maar hij is 16 jaar.


Beste jongedame,
Ik krijg het gevoel dat je nog aardig boos was op je moeder toen je de briefschreef Eigenlijk had je ook aardig medelijden met jezelf dat jij van je moeder zo weinig mag. Maar weet je wat ik je zou willen antwoorden? Ik vind, dat je van je moeder veel te veel mag! ledere avond weg en pas om half elf thuis. Ik vind dat nogal wat. Ik ben ervan overtuigd, dat dat niet goed is. Er mag iedere dag best even tijd ingeruimd worden voor ontspanning, maar daarnaast zal er toch ook een zinnige besteding van onze tijd dienen te zijn. Ook jouw levenstijd is genadetijd. Daarnaast hebben wij onze tijd ook te besteden met het oog op onze toekomst. Moet jij geen huiswerk maken? Daarbij krijg ik de indruk, dat jij het gewoon vindt om 's avonds een beetje langs de straat op te trekken met vrienden en vriendinnen. Daar ben ik helemaal niet zo gelukkig mee. Als ouders zijn wij verantwoordelijk voor onze kinderen en dienen wij te weten waar zij uithangen en wat zij doen. Juist in het doelloos bezig zijn dreigen er allerlei gevaren: onzinnig lol maken; dubbelzinnige ijdele taal; fruitautomaten; vrije seksuele omgang; enz. Het spreekwoord luidt niet voor niets: „Ledigheid is des duivels oorkussen."

Niet vastbinden
Ik zeg niet dat kinderen met een touw vastgebonden moeten worden op hun stoel. Er mag best wat vrijheid zijn om zo ook te leren met die vrijheid om te gaan. Maar iedere avond zo je tijd doorbrengen? Nee, dat is niet de bedoeling van de opvoeding en van het leven. En jij bent dan ook nog aangebrand, omdat je op je kop kreeg dat je om kwart over elf thuiskwam. Is er een verjaardag of zoiets, dan kan het best een beetje later worden, maar dat dient dan ook van tevoren afgesproken te worden. Néé, jongedame, je hebt geen enkele reden om boos te zijn. Je maakt de fout dat jij eigenlijk wilt kunnen doen waar je zin in hebt. En dat is nu net wat wij in ons gezinsleven af moeten leren. Daar moeten wij leren ons in te passen in het geheel en ons te houden aan de regels en te rekenen met elkaar.

Geen verkering
En dan nog het probleem dat je geen verkering mag. Als ik je brief lees ben je er ook helemaal niet aan toe. Ik merk niets van een vroeg ontluikende liefde, maar je wilt net als anderen ook verkering omdat het zo hoort en omdat dat normaal zou zijn. Dat blijkt ook wel: het verbod van je ouders maakt je niet verdrietig omdat je zoveel van hem houdt, maar het ergste is, dat je vriend dat ook weet en dat vind je "niks leuk staan." Dat is nu niet direct een argument van de liefde en daaruit blijkt dat je ouders toch wel gelijk hadden. Net als jij hoop ik ook dat het goed komt en dat wij wat dat betreft ook hetzelfde gaan bedoelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen