Stadstuinstukjes

Juni. Zo'n beetje de mooiste tuinmaand, geloof ik. Er bloeit heel veel, maar zinderende zomerhitte heeft nog niets laten verleppen. In feite kun je als tuinier niet met vakantie in deze maand(en), tenzij je een goede oppas vindt. Ongeveer tussen november en april zijn wij in de gelegenheid via de tuin een praatje met de buren te maken. Dat dat vanaf mei bijna niet meer gaat ligt aan de geitebaard (Aruncus). Het is net een reuzeAstilbe. 's Winters sterft hij af en ben je 'm eigenlijk vergeten, maar als hij in het voorjaar weer opkomt, is hij in een mum van tijd bijna twee meter hoog. Prachtige wuivende pluimen in crèmewit maken hem een sieraad. Van de buurtuin is haast niets meer te zien. Elk jaar minder, want de Aruncus breidt zich ieder seizoen uit. Hoewel hij op een redelijk zonnig plekje staat, schijnt hij ook tegen schaduw te kunnen. Dus verzocht ik m'n man de baardige plant dit voorjaar te halveren, zodat er een stuk in de voortuin kon. De plant was nog maar zo'n tien cm hoog, het leek een makkie. Dat hebben we geweten. De zaag moest eraan te pas komen om het wortelgestel uiteen te krijgen! M'n wederhelft had weinig hoop voor de danig verfomfaaide 'moederplant' en voor de half kapotte wortelstronken die naar voor verhuisden. Geitebaard bloeit echter of er geen amputatie heeft plaatsgehad, en uit de stronkjes in de voortuin is een plant van toch wel 50 cm ontstaan, inclusief een crèmewitte pluim. Bravo! (Helaas: een insekt dat ik niet kan ontdekken, heeft vrijwel al het blad opgevreten van het jong). Campanula's heb je in soorten. In onze tuin staat een soort (latifolia) met lange ste len, waaraan witte of paarsblauwe klokjes komen. Leuk als snijbloem. Als je steeds de uitgebloeide klokjes weghaalt, bloeien ze lang door. Doe je dat niet, dan zaaien ze zich enorm uit, heb ik ontdekt... Het gekke is dat mijn buurvrouw daar geen last van heeft, zegt ze. Haar Campanula's blijven keurig op een plek staan! Tot mijn verbazing blijkt een heel andere plant in de tuin ook een Campanulasoort te zijn. Uit het plaatje in het tuinboek kan ik tenminste niet anders opmaken. Het gaat om een wintergroene soort Campanula lactiflora. Hij breidt zich fors uit. Het stevige, donkergroene blad, waaraan een zilveren randje lijkt te zitten, staat in rozetten. Tegen de bloeitijd krijgt de plant ineens allemaal lange stelen, waaraan talloze fijne witte bloemetjes komen. Geen klokjes, voor zover ik kan bekijken. Maar toch een Campanula. Een aantal rozetten heb ik vorig jaar na de bloei elders geplant, en ze zijn aangeslagen. In de voortuin hangen fuchsia's, aan de pergola. Ik las ergens dat ze tegen schaduw konden, dus meteen proberen! De pot was een probleem. Stenen potten zijn in alle soorten en maten te koop, hangpotten veel minder. Wel voor aan een muur, maar niet aan een kettinkje. Dan maar potten van kunststof in terracotta kleur. Helaas heb ik geen gaatje in de bodem geboord, en na een regenbui hangen de planten haast te verdrinken. Elke keer moet ik de potten leeg gieten. Maar gelukkig houden fuchsia's van veel water! En in een droge zomer zijn de plastic bakken ideaal tegen overmatige verdamping.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen