De Christusprediking 2 (slot)

Velen in onze dagen zouden de volgorde die in de Katechismus ons geleerd en voorgehouden wordt, wel willen veranderen. Maar zeg mij, de kennis der ellendestaat, waarmede de Katechismus begint, is toch geen methode of een bepaald systeem, maar beleving van de werkelijkheid. Zij is immers het verstaan van de verhouding die er was in de schepping en die door de zonde verbroken is en door geen enkel schepsel ooit meer kan worden geheeld? Hier krijgt echter bü de inleving van die verlorenheid aan des mensen zijde, door de ontsluitende bediening des Heiligen Geestes, Christus in Zijn eeuwige algenoegzaamheid, voor zulken niet alleen een waarde en betekenis, doch ook een onmisbaarheid voor hun ziel. Wel dient hierbij er op gewezen te worden, dat blote beschouwingen van deze gewichtvolle zaken, hoever deze door algemene verlichting mogen gaan, ongenoegzaam zijn voor de eeuwigheid.

Nodig is immers, persoonlijke onderwerpelijke inleving en toepassing hiervan ten leven, hoe onderscheiden en vrijmachtig de werkingen des Geestes hierbij mogen zijn in trap of mate. Zij die van deze dingen afkerig zijn, ja vijandig zich soms hiertegen stellen, smaden zulk een prediking menigmaal met de naam van een christenprediking, waarbij dus niet Christus, doch de christen op de voorgrond zou staan. Te vrezen is echter of de prediking, die zulken begeren, en die zij wel een Christusprediking noemen, doch waarbij niet de eer Gods in de verheerlijking Zijner deugden, in het zaligen van verlorenen, maar de mens en zijn geluk de hoofdschotel vormt, nog wel 'n z.g. christenprediking kan worden genoemd. Zulken dringen elkander daarbij menigmaal een geloof op, wat echter vreemd is van het stempel des Heiligen Geestes. Laat men echter toch nooit voorbij zien, dat al blijft de eis des geloofs alle tijden door gehandhaafd, zoals cue op vele plaats van Gods Woord te vinden is, en ons ook alleszins verantwoordelijk stelt, dat echter de „toerekening" altijd vóór de „aanneming" gaat en er geen „aanneming" kan zijn zonder „voorafgaande toerekening Gods", Een nu overleden, doch zeer geachte professor, wees in zijn dagen er menigmaal met nadruk op, dat in de prediking duidelijk behoorde uit te komen „de funktionering van de Christus in de christen", wilde deze een Christusprediking zijn. Dus de prediking van de plaatsmaking vóór en de ontsluiting en toepassing van Christus, in de onderwerpelijke beleving daarvan, door de bearbeiding van Zijn Geest, om alzo dan ook te mogen weten „de dingen die ze van God geschonken zijn", en dat tot hun eeuwig heil. Deze professor beoogde daarbij alle blote beschouwingen en gebazel over Christus, zonder dat er ooit plaats voor Hem in het hart gekomen was, en waarin Hij alzo ook nooit enige wezenlijke waarde als „de Christus Gods" gekregen had, te ontkrachten, en zulken alle ijdele hoop, waarop men zich zo spoedig verlaat, te ontnemen. Hoe zou ook Christus enige ware betekenis kunnen hebben bij degenen, die in onverschilligheid, eigen gerechtigheid of dodelijke gerustheid voortleven? Hoogstens zou het nog kunnen zijn om Hem dienstbaar te willen doen zijn, en de straf te ontlopen of in de hemel te komen. Christusprediking is echter afsnijding van al wat in de mens ook moge zijn, als grond ter behoudenis, doch ook prediking van de enige algenoegzaamheid en volheid van Christus naar het welbehagen des Vaders, voor gans verloren Adamskinderen, de onmisbare levendmakende toepassing des Heiligen Geestes daarvan in de oefening des geloofs. Laten wij in onze doorvloeiende tijden toch goed er aan vast houden, dat de wereld, de tijd en de mode wel kunnen veranderen, maar de weg van de genade Gods tot zaligheid nooit. Hoe gelukkig is het, wanneer de prediking van deze bovengenoemde zaken dienstbaar voor ons mag zijn, om onze verlorenheid krachtens de zonde en de onmogelijkheid aan des mensen zijde om te beantwoorden aan de roepstem en nodigingen des Evangelies, in diepe nood voor God te verstaan en het nodig te hebben, dat de Heere in soevereine genade Zich in ons verheerlijke. Te allen tijde hebben wij immers te beseffen, dat de nodigingen des Heeren en de prediking welmenend zijn. De Heere beoogt de verheerlijking Zijner deugden in de aanbieding aan allen tot wie Hij Zijn Woord zendt en die Hij nodigt, roept en bidt, zie 2 Kor. 5 : 20, en zij zal voeren tot verheerlijking Zijner gerechtigheid, zowel als van Zijn barmhartigheid, zie ook Dogmatiek Ds. G. H. Kersten e.a. Niemand zal God de schuld kunnen geven als hij onder het Woord levende, verloren gaat, dat is alleen vrucht van de verharding des harten, zie hiertoe Dordtse Leerregels, 3e en 4e hoofdstuk, artikel 9. Nooit mogen wij trachten achter de besluiten Gods ons te verbergen, daar deze wel gegeven zijn tot troost van de kerk des Heeren, doch niet om deze in blinde vijandschap te misbruiken. Paulus wist maar al te goed, dat wij alleen in de toepassing van de soevereine genade Gods aan ons hart kunnen zalig worden, en toch zegt hij: „hoe zullen wij ontvlieden indien wij op zo grote zaligheid geen acht nemen", Hebr. 2 : 3. Is het dan een wonder, dat de kerk des Heeren in de ervaring van Zijn soeverein beweldadigen tot eeuwig heil hunner ziel het uitroept: „Het is door U, door U alleen, om het eeuwig welbehagen", want het wordt in de praktijk des levens zo betekenisvol waar en wat in de prediking duidelijk moet uitkomen: Niets uit ons, al uit Hem, zo reist men naar Jeruzalem.

Rotterdam-W

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen