Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Verdriet afweren

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Verdriet afweren

Mijn vraag

3 minuten leestijd Arcering uitzetten

„Ik ben een vrouw van 36. Als ik voel dat iets mij raakt of kan gaan raken, doe ik er alles aan om vooral niet te gaan huilen. Ik weet dat er niets mis is met verdriet hebben. Als anderen huilen, vind ik dat normaal, maar van mezelf vind ik het snel aanstellerij. Zodra ik verdriet voel aankomen, verander ik van onderwerp of loop ik weg.

Elk mens wordt geboren met het vermogen om emoties te ervaren en deze te uiten. Ik denk dan aan de vier basisemoties: boosheid, angst, vreugde en verdriet. Bij kleine kinderen kun je deze emoties gemakkelijk waarnemen.
Of we die emoties gaan herkennen, accepteren en leren uiten, is afhankelijk van de ervaringen die we als kind daarmee opdoen. Wanneer een kind ergens verdrietig om is en moet huilen, maakt het verschil of een ouder dit gedrag negeert, iets negatiefs zegt (zoals “Stel je niet zo aan!”), of juist iets positiefs (zoals “Ik zie dat je verdrietig bent. Wat is er?”), en daarbij een arm om het kind heen slaat om het te troosten.
Een andere reden om bij verdriet weg te gaan, kan zijn dat er erg veel pijn van binnen zit door onverwerkte gebeurtenissen. Iemand kan dan bang zijn om daar contact mee te maken, uit angst nooit meer te kunnen stoppen met huilen, of op een andere wijze de controle kwijt te raken.

Hoe ermee om te gaan? Ik begrijp heel goed dat u het vervelend vind om zichtbaar verdrietig te zijn en probeert om daarbij weg te blijven. Het gevoel van verdriet roept immers meteen de gedachte op aan aanstellerij. Die koppeling is ooit gelegd en die krijg je niet zomaar weg.
Begin ermee die oordelen los te laten. De aanstel-gedachten zullen voorlopig blijven komen, maar schenk daar niet langer geloof aan. Dat u de gedachte “Ik stel me aan” hebt, wil niet zeggen dat u zich ook daadwerkelijk aanstelt. Een gedachte is niet automatisch waar. Een gedachte is niet meer dan een gedachte. Dat mensen u soms een aansteller vonden, wil niet zeggen dat ze gelijk hadden.

Ik hoop dat dit u helpt om niet langer bij verdriet weg te rennen. Leer er aandacht voor te hebben. Ga er letterlijk met uw aandacht naartoe en vraag u af welke emotie u gewaarwordt, hoe sterk deze aanvoelt, met welke lichamelijke gevoelens deze emotie gepaard gaat en welke gedachten u erbij hebt. Constateer dit eenvoudig en veroordeel het niet.
Hoe meer u bij de emotie vandaan rent, hoe groter deze in uw beleving wordt. Wanneer u uzelf omdraait en de emotie ‘in de ogen ziet’, blijkt deze al snel veel minder groot dan u dacht. Met verdriet is niets mis en tranen zijn zelfs zo kostbaar, dat we ervan zingen dat God ze in Zijn fles vergaart en het getal ervan in Zijn boek bewaart.

Kees Roest, klinisch psycholoog

Heeft u ook een vraag? Mail naar psycholoog@terdege.nl

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 23 maart 2016

Terdege | 108 Pagina's

Verdriet afweren

Bekijk de hele uitgave van woensdag 23 maart 2016

Terdege | 108 Pagina's