De laatste slagen van twaalf

We hebben geen jaarwisseling nodig om bepaald te worden bij het snelle vervlieten van de tijd: elke dag opnieuw klinkt ons het „memento mori" toe. Vele advertenties vermelden „plotseling werd van ons weggenomen...." Er gaat geen dag voorbij of we horen van ongelukken met dodelijke afloop. Mensen, die gezond naar hun werk gingen, komen niet meer terug; ze hebben hun huisgenoten voor het laatst gegroet toen ze heengingen zoals gewoonlijk. Zij wisten niet dat de dood hen achtervolgde. Als ze het geweten hadden, dan zouden ze niet weggegaan zijn en waren ze niet in staat geweest hun werk te gaan doen.

We hebben niet stil te wachten tot we op de grens staan van oud en nieuw om te weten te komen, dat ons leven een handbreed is gesteld. Dat het leven voorbijgaat als jachtschepen worden we wel gewaar, als we een tijdslimiet achteruit zien: waar zijn de jaren gebleven! We hebben niet uitgelaten te doen wanneer de laatste slag van twaalf is verklonken en we meteen zij r ^ezet in een nieuwe tijdkring, die om achts dingen in de schoot verbergt.

Bij de Heere is geen tijd. Hij heeft ons een kleine ruimte gegeven in de grote gespannen boog van Genesis tot Openbaring, tussen de schepping van hemel en aarde en het formeren van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Bij de schepping begon de klok te slaan en bij het zien van het nieuwe Jeruzalem zal haar stem verstommen voor altijd. In die uitgespannen tijd hebben wij een klein deeltje leven gekregen, sommigen slechts uren, anderen enkele jaren en voor heel weinigen werd een eeuw toegeteld. En de mens, die een eeuw lang hier mocht vertoeven, zal moeten zeggen: „Weinig en kwaad zijn de dagen der jaren mijns levens geweest." Wat is het weinige tijd dat ons is geschonken in vergelijking met de Periode-zonder-tijd! Wij maken ons druk over ruimtevaart en durven een vlag te planten op de maan en denken heel wat bereikt te hebben. De verblinde mens gaat het nog geloven ook en men verwondert zich. Maar wat is de afstand van de aarde tot de maan toch nietig, als we ons indenken, dat er afstanden in de hemelruimte zijn, die uitgedrukt moeten worden in lichtjaren! Hoe ver moet de verste ster van ons niet verwijderd zijn! Als we ons daar eens konden opstellen en we hadden het vermogen om op de aarde te zien, dan zagen we wellicht Noach bouwen aan de ark: zó lang hadden de beelden werk om in ons oog te komen! Kunnen we nu nóg niet geloven in een eeuwigheid? En zien we dan nóg niet, dat bij de Heere geen tijd bestaat?

De ontzaggelijke hemelruimte gaat ons begrip te boven. God hangt de aarde aan een niet. De pilaren des hemels sidderen en ontzetten zich voor zijn schelden. Zie, dit zijn maar uiterste einden zijner wegen; en wat een klein stukje der zaak hebben wij van Hem gehoord! Wie zou dan de donder zijner mogendheden verstaan? (Job 26). Bij deze onmeetbare afstanden zinkt de l E m l o e k o d g tijdsduur van een mensenleven in het niet; dan zijn onze dagen als een voorbijgaande schaduw. Wat is dan een jaar op onze kalender!

En alles schuift voorbij. Het ene geslacht gaat en het andere komt. Moeten we dan niet stilstaan bij de wisseling van oud en nieuw? Wanneer zouden we er anders bij stil staan, als onze kalenders niet werden veranderd? In onze tijd is er geen ogenblik rust om stil te gedenken wat voorbij is gegaan, omdat we bang van de stilte zijn geworden. Stilte doet nadenken en daar moeten we niets van hebben: je moet niet overal over piekeren; leef maar en neem wat er te krijgen is!

Maar als de tijd dan zo kort is, zouden we dan geen ernst gaan maken om ons e bezinnen op het leven? We moeten het leven ook uit!

En zouden we dat korte leventje in onmin met onze naasten durven voort te leven? Ouders onderling en kinderen en ouders onder elkander? Waarom moet er een vereten zijn en blijven van elkaar? Waarom moet die familievete niet opgelost? Waarom in haat en nijd met de buren leven en elkander niet eens groeten? Waarom , waarom ?

Straks is 't niet meer goed te maken. Als we bij deze dingen eens werden stil gezet op oudejaarsavond! En er kwam een begeerte om het goede voor elkander te zoeken! Dan zouden we goed hebben geluisterd naar de laatste slagen van twaalf!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen