Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

IN 1979 WEER NAAR CANADA 3

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

IN 1979 WEER NAAR CANADA 3

9 minuten leestijd Arcering uitzetten

Vorig jaar kwam het zo uit, dat we op de 18e juli vertrokken, hoewel het vertrek eerst op de 19e was gesteld. Deze keer zou het vertrek plaats vinden op de 18e maar het werd nader bepaald op de 21e, wat ons goed deed. Nu konden we hier onze verjaardag vieren. Uiteraard toonden de kinderen en kleinkinderen hun belangstelling. Maar ook van de kant van de gemeente en van vrienden is er van de gelegenheid om ons te feliciteren een heel ruim gebruik gemaakt. Het werd een goede dag en aan het einde ging een van de broeders-ouderlingen voor in dankgebed. Er was stof tot ootmoedige dank. We hadden daarna nog een paar dagen om een en ander af te werken. De Koffers moesten worden gepakt. Dat kostte heel wat hoofdbrekens, maar het kwam voor elkaar. Donderdagavond moesten we nog een dienst leiden en een kind dopen in Vianen. Vrijdag hadden we de laatste bespreking ter drukkerij en legden we nog een bezoek af bij een oude zuster.

Zo brak de zaterdag aan. We dronken met de aanwezige kinderen en kleinkinderen - samen nog tegen de twintig man - koffie. De tijd van yertrek brak aan. We lazen samen Psalm 121 en baden om de bewarende hand des Heeren voor ons allen. Daarna maakten we ons gereed voor vertrek. De koffers waren inmiddels al ingeladen. Gerdien en Jan brachten ons weg. Wim ging in zijn auto met vijf kinderen mee en een deel van de bagage. We kwamen tijdig op Schiphol aan. We gaven de koffers af, bleven nog even bij elkaar en namen afscheid.

Het vliegtuig zou om 3 uur vertrekken, maar het werd tegen vijf uur voor we de lucht ingingen. Het was koel weer en het stroomde van de regen. We hadden een voorspoedige reis met een DC 10, een van de toestellen , die enige tijd aan de grond hadden gestaan, omdat een poos tevoren een dergelijk toestel verongelukt was. Ds. A. van de Weerd uit Zeist was ook aan boord met zijn vrouw en vier kinderen, zijn schoonouders en een oom en tante. Zij zouden logeren in de pastorie van Dundas, die enige weken tevoren voor Ds. Baars van Urk en zijn gezin bewoonbaar was gemaakt, omdat deze daar een poos als gastpredikant zou doorbrengen. Die was inmiddels al weer naar het vaderland vertrokken.

We kwamen wat later in Toronto aan dan gepland was. Dat gebeurt met vliegreizen vaker. Soms hoor je van gevallen, dat reizigers uren en uren moeten wachten voor hun vliegtuik vertrekt. Dat geeft uiteraard zijn moeilijkheden, vooral wanneer iemand daardoor zijn aansluiting mist met een volgend vliegtuig als hij verder moet reizen. Wij waren ook meer dan een uur te laat en we merkten wel, dat er zorg was bij passagiers, dat ze het volgend viegtuig niet zouden halen. Daar hdden wij geen last van, want we worden altijd van Toronto afgehaald.

Na aankomst kost het altijd nog wel gauw een uur voor je door de douane bent en je koffers weer hebt. Bij het wachten op de koffers zagen we al hen die ons afhaalden. Dat waren Murray en Lies met 5 kinderen en Eric, de oudste zoon van Bill en Marja, met Muck, zijn meisje. Het was fijn elkaar weer te zien. Eric was met zijn eigen truck gekomen en nam een deel van de bagage voor zijn rekening. Wij gingen met Murray en de anderen mee. Om ongeveer 9 uur in de avond kwamen we in Ancaster aan, ten huize van Murray en Lies. Daar zouden we de komende zondag doorbrengen. Toen we aankwamen wachtte Marja met haar kinderen ons al op. Zij had een paar logees meegebracht, Arja, een vriendin van Irene, en Gerrit Ras, een jonge emigrant uit Urk. Het blijkt dat in bepaalde gevallen immigratie in Canada nog mogelijk is. In het algemeen zijn de grenzen gesloten. Even na onze aankomst kwam Bill.

Murray en Lies hebben sinds een paar jaar een grote kamer, waarin voor ons allen ruimschoots plaats was. We werden onthaald op koffie met cake. Corrie deelde de meegebrachte cadeautjes uit, wat voor de kinderen het hoogtepunt van de ontmoeting was.

Bill ging met de zijnen tijdig weg om vóór de zondag nog thuis te zijn. Wij die achterbleven hadden stof om de Heere te erkennen voor Zijn weldadigheden. Het was ons goed daar weer bij de onzen te zijn. De Heere had het die dag welgemaakt. Het was voor ons een lange dag geweest. Het tijdsverschil is daar met ons land 6 uur. Toen we naar bed gingen was het in Holland al midden in de nacht. We mochten heerlijk genieten van de rust die de Heere gaf en zo brak de sabbat aan.

Op de zondagmorgen waren we allen tijdig present. Murray en ik gingen vroeg op stap. Ik moest ’s morgens in Toronto preken. De anderen zouden in Hamilton onder het gehoor van Ds. Tamminga verkeren. Toronto is een kleine gemeente, die laatstelijk door Ds. den Butter gediend is. We preekten er in het Hollands, de taal die daar nog door velen verstaan wordt, uiteraard voornamelijk door de oudere mensen. ’s Middags hadden we een Hollandse dienst in Vineland. Vandaar gingen we naar de familie Sommer, de ouders van Murray, waar we aten. Zoals we al schreven is br. Sommer in Meerkerk. Later heeft hij ook gemeenten in Canada als ouderling gediend.

Hij is nu 86 jaar oud. Zijn krachten nemen af. Hij gevoelt dat zijn einde nadert. Het deed goed elkaar weer te ontmoeten en met elkaar te spreken. In de gemeente Dundas gingen we ’s avonds voor in de dienst des Woords. In de verschillende gemeenten ontmoetten we vrienden en bekenden.

We kunnen niet alles vermelden, maar volstaan met het noemen van enkele namen. In Vineland kwam Ds. K. van den Belt van Clifton ons tegemoet. Hij was die dag in Vineland en had daar ’s morgens een Engelse dienst geleid en zou daar ’s avonds weer in het Engels preken. Hij was ’s middags onder ons gehoor. In Vineland is voor een hollandse dienst nog vrij grote belangstelling. We ontmoetten ook weer de familie Heijkoop, nauw verwant aan wijlen Ds. Heijkoop die vroeger predikant van de Gereformeerde Gemeente te Utrecht was en bij een bombardement, waarbij de Neurologische kliniek getroffen werd, omkwam. De naam van de predikant staat nog vermeld op een koperen plaat in de hal van de herbouwde kliniek.

Een jaar tevoren had ik in Vineland een zuster van Mrs. Heijkoop ontmoet. Die woont in de omgeving van Lethbridge en was toen bij haar zuster gelogeerd. Daarom vertelde ik, dat ik DV over veertien dagen in Lethbridge hoopte te zijn. Toen zei Mrs. Heijkoop: dan kunt u wel bij mijn zuster op de boerderij verblijven, ik zal haar bellen. Vanaf dat ogenblik was het mijn begeerte om daar de derde zondag in Canada te mogen doorbrengen. Vroeger had ik al eens gehoord, dat deze zusters een moeder hadden gehad, die de Heere met rijke genade begiftigd had. Zij had, meen ik, in Calgary gewoond en was vier jaar geleden in de Heere ontslapen.

In Dundas ontmoetten we de voorzitter van het bestuur van de school voor Dundas en Hamilton. Hij beklemtoonde, dat de giften die uit ons land komen zeer op prijs worden gesteld voor een sluitende exploitatie van de school niet kunnen worden gemist. Ik kon hem nog een gift van ƒ 100.— overhandigen, die mij kort voor mijn vertrek uit Holland voor dit doel ten hand was gesteld.

De dienst in Dundas begon om 8 uur. Het was dus al betrekkelijk laat toen we thuis kwamen. We bleven nog een poos bij elkaar, besloten de dag met Schriflezing en gebed en zochten toen het bed op.

Op de maandagmorgen waren we allen vroeg present. Om half 6 was Bill er al om ons mee te nemen naar Norwich. Vandaar zouden we met een motorhome - de naam zegt het al, dat het een klein gemotoriseerd huisje is - vertrekken met als eindbestemming Brits Columbia in het westen van Canada. Dan zou ik de gelegenheid hebben om de volgende zondag in Pitt Meadows een dienst te leiden in de gemeente, waar Ds. Jac. Overduin staat. Toen ik indertijd van de plannen van Bill hoorde om deze tocht te maken en ik vernam dat er mogelijkheid was om mee te gaan wilde ik dadelijk van die gelegenheid gebruik maken. Ik was nog nooit in het Westen geweest en had altijd al graag met het kerkelijk leven daar kennis willen maken. In 1965 had ik een verzoek uit Artesia gehad om daar te komen preken. Ook kreeg ik toen preekverzoeken uit Edmonton en Red Deer in Alberta. Maar toen meende ik niet op die verzoeken te kunnen ingaan, omdat ik me al enigszins verbonden had om de gemeente van Hamilton te dienen gedurende de maanden die ik in Canada zou doorbrengen. En natuurlijk ook, omdat ik toch in de eerste plaats om mijn kinderen en kleinkinderen naar dat land was gegaan.

Ik hoopte later nog wel eens de gelegenheid te hebben om de gemeenten buiten Ontario te dienen. En toen ik na drie jaar terug kwam bestonden genoemde gemeenten niet meer. Enkele jaren later leek het erop, dat ik nog een paar zondagen in Aldergrove zou kunnen doorbrengen, maar die weg werd weer afgesloten. Nu werd er een weg geopend en daarvan wilde ik graag gebruik maken. Ik had gelijk gelegenheid om met de schoonheid van het land in grote verscheidenheid kennis te maken. Het zou een tocht zijn van duizenden kilometers. Daarom moesten we op de maandagmorgen al vroeg vertrekken. Anders zouden we niet voor de zondag in Pit Meadows kunnen zijn en daar werd door de familie Overduin en de gemeente op gerekend.

Bill en Marja hadden tevoren de reis al uitgestippeld. Elke dag moest er een bepaald gedeelte van de weg worden afgelegd, tenminste gemiddeld 800 km. per dag.

De motorhome stond al voor vertrek gereed. Onze spullen werden ingeladen. Om half 8 vertrokken we. We waren met z’n twaalven: Bill, die haast de hele reis reed, en Marja met 7 van hun kinderen. Alleen Eric ging niet mee: die zou het werk van zijn vader zoveel mogelijk waarnemen.

Dit artikel werd u aangeboden door: Bewaar het Pand

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 27 september 1979

Bewaar het pand | 4 Pagina's

IN 1979 WEER NAAR CANADA 3

Bekijk de hele uitgave van donderdag 27 september 1979

Bewaar het pand | 4 Pagina's