Dag in, dag uit ....

„...En weet u dat ze heel makkelijk zindelijk te krijgen zijn, mam, en dat ze heel geschikt zijn om als huisdier te houden?" „Ja, Anne-Ruth, dat weet ik en ik weet ook dat varkens heel intelligente dieren zijn en dat je ze van alles kan leren èn dat er een club bestaat van mensen die net als jij gek op varkens zijn. Maar je krijgt géén varkentje van me."

„Ja, leuk hè, zo'n club", zegt Anne-Ruth (16), mijn laatste woorden totaal negerend, „daar ga ik bij als ik een varkentje heb. Want als ik slaag voor mijn eindexamen dit jaar dan krijg ik een varkentje, hè mam ? Dat heeft u beloofd. En dan ga ik hem leren afwassen en zo."

„Nee, Anne-Ruth", zeg ik voor de honderdste keer, „dat heb ik niet beloofd. Ik heb alléén gezegd dat je een varkentje van me krijgt zodra je het huis uit bent. Bovendien is het nog maar de vraag of je slaagt", kan ik het weer niet laten om haar op stang te jagen, „want zó best sta je er nu ook weer niet voor."

Vijf jaar lang heeft Anne-Ruth er met de pet naar gegooid en dit jaar is ze opeens vastbesloten om alles op alles te zetten. Maar de ene dag komt ze met een 8 thuis voor een tentamen en de volgende dag met een 3. Ik heb het al eerder geschreven: Anne-Ruth blijft voor verrassingen zorgen. Leuke of minder leuke.

Waar haar liefde voor varkens vandaan komt is me trouwens ook een raadsel. Ze was nog maar heel klein toen ze al varkentjes spaarde van glas, steen, hout, plastic. Haar hele kamer stond er vol mee. Een paar jaar geleden begon ze over een echt varkentje en sindsdien hebben we het bovenstaand toneelstukje al tientallen keren opgevoerd: Anne-Ruth zeurt om een varkentje en ik zeg "nee".

Vandaag heeft Anne-Ruth echter meer pijlen op haar boog. Ze heeft een boek uit de bibliotheek gehaald „Moet u eens kijken, mam, hoeveel soorten varkens er bestaan. En vindt u dit geen schatje?" Gehoorzaam buig ik me over het boek. Atlas van huisdierrassen heet het.

Naast roze varkens zie ik witte varkens, zwarte varkens, rode varkens. Gevlekte, gestreepte, wollige en hangbuikvarkens. Het laatste varken in het boek is een minivarken en dan ben ik verkocht. Ik word op slag verliefd op dat kleine mollige beestje. Hij wordt maar 35 cm hoog en weegt slechts 30 kilo, lees ik. Aan de universiteit van Göttingen worden ze gefokt voor medische en biologische onderzoeken.

„Anne-Ruth", flap ik er uit, als jij weet waar zo'n beestje te koop is hier dan krijg je er een." Nog geen tel later heb ik spijt, maar dan is het te laat. Gezegd is gezegd. Nou ja, niemand die ik ken gaat ooit richting Göttingen, denk ik. Hoop ik.

                              ------------------------------

Frederique

Opeens ben ik het zat, die onoverzichtelijke bende op haar bureautje. Al een keer of drie heb ik haar gewaarschuwd dat ik van plan ben er grondig met de bezem door te gaan. En dat er dan beslist spulletjes zullen verdwijnen die ze nog niet had willen missen. Dus!! Als ze iets wil redden...

Ze heeft nu de tijd nog om het zelf te doen. Ietwat schichtig kijkt ze me aan: Meent mama het echt? Ik trek een zeer vastberaden gezicht. „Hè mam!", smeekt ze met een mengeling van begrip en wanhoop, want ze begrijpt dat het de hoogste tijd is dat de tornado eens door haar bureau vliegt. Maar om daar nou zelf aan te beginnen!

Steeds als moederlief de boel als met een toverstafje (mama doet dat in een wip, denkt zij of wil ze denken) op orde heeft gebracht, belooft ze me, met een blik vol ontzag naar haar blanco bureaublad, dat ze vanaf nu van plan is om het netjes bij te houden. Ze meent het op dat moment, maar in de praktijk houdt ze dat niet vol.

Als ik er eenmaal aan bezig hen krijg ik er echt aardigheid in. Uit strategisch oogpunt doe ik dit klusje uiteraard als zij op school zit. De weggegooide spulletjes zijn dan onvindbaar afgevoerd, want anders volgt een hartstochtelijk peidooi om ze te redden.

Leeggegeten snoepzakjes (van verjaardagen) kunnen meteen de prullemand in, net als verjaarde repetitieblaadjes, losse rekenvellen, dictees, papiertjes met zo maar een krabbeltje of tekeningetje enz. enz.

Diverse blikjes, potjes en doosjes zijn gevuld met draadjes, strikjes, scherven, verschrompelde kastanjes, knikkers, haarknipjes, elastiekjes etc. Ze zoekt zich dan ook altijd suf naar dezelfde paren elastiekjes. Ze hééft er een speciaal ladenkastje voor.

Was ik nou vroeger ook zo?, vraag ik me af. 't Is maar goed dat Frederique die gedachte niet weet, anders zou ze smalend zeggen: ,Ja ja, dat bent u natuurlijk weer net vergeten!" Wat ik me kan herinneren is in ieder geval dat ik graag m'n kamertje leuk inrichtte en daar hoorde m'n bureau ook bij. Maar toen was ik wel enkele jaren ouder dan zij nu is.

Bovendien had ik toen ik negen was niet half zoveel spulletjes als Frederique nu. Ze heeft eigenlijk gewoon te veel, is mijn conclusie als ik met enige moeite voor de overgebleven, goedgekeurde spulletjes (beeldjes, pennen, stickervellen, meters postpapier) een plaatsje zoek.

Ziezo, dat is weer een poosje achter de rug. Een grote plasticzak vol rommel staat gereed voor de vuilniswagen (ook onder haar bureautje wordt nogal eens illegaal gestort.) Als Frederique thuiskomt, bedankt ze me zo hartgrondig voor m'n werkzaamheden, dat ze van opluchting nog niets heeft gemist. Maar dat zal nog wel komen...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen