EEN ROOMS-KATHOLIEKE DIENST MET ZIEKENZALVING

Ooit een rooms-katholieke ziekenzalving bijgewoond? De kans daarop is klein, denk ik. Immers, de zalving werd tot voor kort slechts bediend aan een stervende in aanwezigheid van de naaste familie. Ook ik was er niet bij als de pastoor naar ons verpleeghuis kwam voor dit sacrament. In die situatie is sinds een jaar verandering gekomen. In navolging van de huidige praktijk in veel parochies wordt in het verpleeghuis nu ook één keer per jaar een dienst belegd waarin het sacrament van de ziekenzalving bediend wordt door de pastoor van de buurtparochie en uit hoofde van mijn functie als geestelijk verzorger woon ik deze dienst bij. En ik moet zeggen: het dóet me wat!

Eigenlijk sta ik heel sceptisch tegenover dit gebruik. Want hoewel je eerbied hebt voor de sacramenten, geloof je als protestant niet dat Gods genade gebonden is aan de bediening daarvan. Als je daar wél van uit gaat, is het ook begrijpelijk dat je de ziekenzalving op het laatste moment wilt ontvangen om zo gezegend God te kunnen ontmoeten. Maar ook in de Rooms-katholieke kerk is veel veranderd en zo komt het dat de pastoor er moeite mee heeft om een zieke te zalven die er zelf haast niets meer van kan ervaren; hij is het sacrament steeds meer gaan zien als een vertroosting en bemoediging bij het ziek-zijn en ouder worden. Zó gezien kan de ziekenzalving onze bewoners steun geven op het héle laatste stuk van de levensweg en niet alleen maar bij het sterven.

Hoe gaat het dan in de praktijk? Alle bewoners die rooms-katholiek zijn en het sacrament willen ontvangen, wonen samen met hun familie de dienst bij. Het koor van de parochie is er om het feestelijke karakter te onderstrepen. Als het moment van de ziekenzalving daar is, legt de pastoor allereerst iedere bewoner afzonderlijk de handen op. Het is ontroerend om te zien hoe onze demente bewoners hierop reageren. Wat worden ze rustig! Devoot vouwen ze de handen. Na de handoplegging gaat de pastoor nog een keer bij iedereen langs en dan maakt hij met de olie aan zijn duim een kruisteken op het voorhoofd en in de handpalmen van de bewoner. Daarbij spreekt hij de volgende woorden uit: ‘Moge onze Here Jezus Christus door deze heilige zalving en door zijn liefdevolle barmhartigheid u bijstaan met de genade van de Heilige Geest’. ‘Amen’, zeggen de meeste bewoners spontaan. Iets feestelijks krijgt de dienst als voor alle bewoners een kaars aangestoken wordt als teken van het licht van Christus. Het is opmerkelijk hoe aandachtig iedereen deze momenten beleeft.

Na afloop worden we bedankt door de familie, die het zeer waardeert dat we deze viering georganiseerd hebben, maar de mooiste reacties komen van de bewoners: ‘Wat was dát fijn, ik hoop dat ik dit zo lang mogelijk vast kan houden!’ en: ‘Oh, wat was dit mooi! Nu kan ik weer verder.’ De meeste bewoners kunnen het dagen later nog letterlijk navertellen. En ik? Ik ben na afloop een beetje jaloers op onze bewoners…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen