Een zondag in Ingwenya

In Ingwenya, de zendingspost waarover al meer is geschreven, is geen blanke om de kerkdiensten te houden, 's Zondags heeft daar een ouderling de leiding, bijgestaan door een zogenaamde lekenprediker. Een jonge onderwijzer verricht dan het werk. Nu en dan gebeurt het, dat Van Woerden een weekend in die plaats doorbrengt, om dan te helpen bij de predikbeurten. Wanneer men eigen onbekwaamheid en leegheid recht ziet, dan kan de reis naar zo'n plaats echt zwaar vallen. Het is geen kleinigheid om te staan tussen het volk en de Heere; om verstaanbaar te spreken van de grote daden des Heeren! Wat wordt het dan groot, wanneer we mogen opmerken, dat de Heere niet beschaamt degene die op Hem wacht en van Hem alleen wijsheid en verstand begeert!

Zoals we al weten, begint op zondag om half negen de zondagsschool. Het was geen gemakkelijk onderwerp, dat Van Woerden behandelde. Het ging over het lossen van de eerstgeborene van een ezelin, volgens Exodus 13 : 12 en 13. Zo'n ezel is bij voorbaat al onrein: et dier was voor de offerande ondeugdelijk, en als eerstgeborene moest het door een lam gelost worden, dat dan in zijn plaats geofferd werd. We kunnen dus zeggen: weemaal onrein.

Dit werd overgebracht op de mens; ook deze is dubbel onrein, door erf-en dadelijke zonden. Duidelijk werd gemaakt, dat de erfzonde ons aankleeft vanaf onze ontvangenis. De meesten van de aanwezigen hadden een helder verstandelijk begrip ervan, wat wel bleek uit de antwoorden, die gegeven werden.

Om half twaalf was de gewone kerkdienst, waar Van Woerden sprak over Mozes uit hoofdstuk 11 van de Hebreërbrief. Dit werd gedaan in het engels; een tolk vertaalde het gesprokene.

De tweede dienst begon om half twee, waarbij de lekenprediker optrad en in sindebele (de taal van het volk) sprak over een tekst uit Ezechiël 33. Wonderlijk zijn Gods wegen: 's morgens vroeg was Van Woerden in overdenking geweest over diezelfde woorden, maar na enige tijd moest hij die loslaten, om voor 's avonds iets anders te nemen. En nu kwamen, al was het dan door een ander, toch die woorden tot het volk. We kunnen het ons wel eens afvragen, waarom iets niet wil lukken en waarom we ergens niet in kunnen komen, maar naderhand wordt het klaar verstaan.

Om vijf uur werd de derde kerkdienst gehouden op die dag. Toen sprak Van Woerden over de zeven „Ik ben" 's uit het evangelie van Johannes. Hij bedoelde daarmee: „Ik ben het brood" (Joh. 6); „Ik ben het licht" (Joh. 8); „Ik ben de deur" (Joh. 10); „Ik ben de goede herder" (Joh. 10); „Ik ben de opstanding en het leven" (Joh. 11); „Ik ben de weg, de waarheid en het leven" (Joh. 14); „Ik ben de ware wijnstok" (Joh. 15).

Als Christus zegt: „Ik ben het brood, dat uit de hemel is nedergedaald", ziet dat op de staat van Zijn vernedering, maar als Hij zegt: „Ik ben de opstanding en het leven", wijst dat heen naar de staat van Zijn verhoging. Ook andere Schriftuurplaatsen spreken van beide staten. Die in Psalm 22 klaagt: „Ik ben een worm een geen man", getuigt in Openbaring 1: „Ik ben de eerste en de laatste, de Alfa en de Omega". Hoe klein is Hij in Zijn vernedering en hoe groot in Zijn verhoging!

En tegenover cle „Ik ben" 's van Christus, stellen wij in onze verwaandheid onze „ik ben" 's. Ik ben de zoon van rijke ouders; ik ben cle sterkste; ik ben een christen; ik ben veel beter dan die tollenaar en dan die zondares en wat al niet meer. Maar genade en ontdekking door de Heilige Geest leert hem zeggen: „Ik ben niet waardig, dat Gij onder mijn dak inkomt; ik ben niet waardig Uw zoon genaamd te worden; ik ben cle grootste der zondaren." En tot dezulken zegt de Heere: „Ik ben en zal zijn Die Ik zijn zal."

Dat zijn arme zondaren, die hebben leren zeggen: „Ik ben onwaardig." Wie zou ooit gedacht hebben, clat zulke woorden nog eens gesproken zouden worden tot mensen met een zwarte huid in de rimboe van Rhodesia?

Wat vermag zending toch, wanneer de Heere een open deur schenkt in het heidendom!

's Avonds was er een bijeenkomst voor de internisten, de jongens en meisjes van het schoolinternaat. Een tachtigtal was aanwezig. Op die bijeenkomst wordt terug gegrepen op hetgeen die dag is gehoord, een soort nabetrachting dus. Hoe bemoedigend waren de antwoorden, die gegeven werden! Wat was er veel van de preken van die dag opgenomen! Ongeveer cle helft van cle scholieren had de teksten van die dag van buiten geleerd. Ze konden al cle „Ik ben" 's opnoemen.

Op zo'n bijeenkomst worden ook vragen door de jongens en meisjes gesteld, wat een heel nuttige bespreking kan opleveren. Zo vroeg een der jongens: „Wat betekent het, dat Christus het einde van de Wet is? "

Deze jongen stelt meer vragen en uit hetgeen hij zegt en vraagt, moet men tot de conclusie komen, dat er waarschijnlijk iets nieuws in hem leeft. In elk geval is het een ernstige jongen, die de bijeenkomsten niet graag zou missen.

Het Woord des Heeren zal zijn loop hebben en de Heere zal met dat Woord doen hetgeen Hem behaagt. De zendingsmensen kunnen het zaad strooien, maar God zal cle wasdom moeten schenken, opdat Zijn eer zal opklimmen uit het stof.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen