VRAGENRUBRIEK

Ambtelijke moeiten (2)

De vorige keer hebben we al iets gezegd over de moeiten welke het ambt van ouderling met zich meebrengen. Gevraagd is om ook iets te zeggen over het huisbezoek. Omdat daar nogal wat over te zeggen is en overigens ook in ons blad al eens over geschreven is, wil ik mij beperken tot een paar dingen, die bij de vraagsteller vooral leven. Verwacht dus nu niet van mij een compleet verhaal over dit onderwerp.

Huisbezoek doen is moeilijk. Al komt u niet op bezoek om de hele avond het woord te voeren - een ouderling moet leren luisteren - toch bent u wel veel aan het woord. Zeker wanneer het over geestelijke dingen gaat en de wagen stokt en uiteindelijk helemaal stil staat. De mensen kunnen het de bezoekende broeders, onbewust wellicht, erg moeilijk maken. Wat kunt u er tegen op zien als het geestelijk voor uzelf donker is of als een drukke werkdag u parten speelt of als u gewoon geen zin had om uw gezin te verlaten. Wat kan de man er tegenop zien als hij op bezoek moet bij lastige en kritische mensen, die nog nooit het onkruid in hun eigen tuintje ontdekten. En wat zit u ongemakkelijk op uw stoel als u onverschilligheid tegenkomt, of als het gezin incompleet is - de kinderen laten zich niet zien - of men vuurt altijd weer de altijd terugkomende vragen op u af waarom het zus of zo moet in de kerk.

Natuurlijk zijn er ook andere, fijne ervaringen. De meevallers! Maar ik ga nu even in op de dingen die bij onze vraagsteller aan de orde kwamen. Hij ervaart vaak een gevoel van opluchting bij de gemeenteleden, als afscheid wordt genomen. En betrapte zich erop dat ook hij een gevoel van opluchting had. Wat kan het hart moedeloos zijn als men van zichzelf weet: ik heb het niet goed gedaan, ik had het anders moeten doen, ik had dat moeten zeggen, maar ik durfde niet, ik had moeten zwijgen, maar toen werd ik boos, enzovoort. En terwijl de een misschien opgelucht naar bed gaat, zo met een gevoel van ‘dat hebben we weer gehad voor een jaar’, ligt de andere slapeloos in zijn bed, vervuld van schuldgevoelens.

Nu komt het ook voor natuurlijk dat gemeenteleden een opgelucht gevoel hebben, omdat de ouderling het inderdaad gewoon niet goed doet. Dat is het geval wanneer hij zelf de hele avond aan het woord is geweest over zichzelf en zijn eigen ervaringen. Of wanneer de ouderling bij zelfs de geringste geestelijke uitingen, niet verder luistert, maar alles gelijk de grond inboort. Ouderlingen zijn de eersten die aan zelfonderzoek moeten doen. Er zijn helaas ook ouderlingen die allerminst aanvoelen dat de bezochte familie zich echt bezocht voelt en straks inderdaad opgelucht de deur achter de broeders sluit.

Als het goed is bespreekt de ouderling en de predikant al zijn ervaringen met gemeenteleden met de Heere. Dat doet hij voor hij op stap gaat, maar ook daarna. Bij de Heere kan hij ook zijn ambtelijke tekorten kwijt en vragen om vergeving en verandering. Maar laat hij alles met de Heere bespreken. We zijn eerder geneigd onze teleurstellingen en frustraties met onze vrouw te bespreken dan met Hem. En als het goed gegaan is, zijn we eerder geneigd onszelf een goeie ambtsdrager te vinden, dan om de Heere voor Zijn hulp te danken. Houdt u voor de Heere niet groot, broeders ouderlingen. Hij weet wat maaksel wij zijn, ook al staan we in het ambt. Maar wees ervan overtuigd dat Hij Die u apart zette om ook het huisbezoekwerk te doen, getrouw is om te helpen en uw pogingen te zegenen tot eer van Gods Naam, tot heil van de gemeente en ook tot zegen voor uzelf!

Al is dat onze eerste roeping, om namelijk met alles tot de Heere te gaan, vergeet ook uw medeambtsbroeder niet. Een vertrouwelijk gesprek over uw ervaringen met een andere ouderling, zeker ook als we nog niet zo lang in het ambt staan, kan verhelderend en vertroostend werken. En gelukkig is die ouderling die met zijn vrouw hierover kan praten. Ik weet dat ik nu moet oppassen. Dat moet ik trouwens altijd. Maar ik weet niet of de Heere mij een hulpe tegenover mij heeft gegeven om slechts mijn schoenen te poetsen en te zorgen voor een scherpe vouw in mijn broek. Veel dingen gaan mis als de vrouw van de ouderling haar plaats niet weet en zich met allerlei zaken openlijk gaat bemoeien of dingen die zij voor zich moest houden aan de grote klok hangt. Daarom moeten onze mannen oppassen. U kent uw vrouw toch? Maar het is een bijzondere zegen als je met een gerust hart allerlei zaken met je eigen vrouw kunt bespreken. Gelukkig de man die een biddende vrouw heeft. Zo is zij werkelijk wat zij moet zijn: een hulpe tegenover hem.

Als ik een aantal artikelen over het huisbezoek moest schrijven, zou ik allerlei aspecten naar voren brengen. Het gaat in het vorige en dit artikel niet om een uitweiding over bijvoorbeeld het huisbezoek. Ik noemde enkele ambtelijke moeiten en probeerde een weg te wijzen. De weg naar de grote en volmaakte Ambtsdrager Jezus Christus, Wiens bloed reinigt van alle, ook ambtelijke zonden en Wiens Geest mij bekwaamt om mijn taak naar behoren te vervullen. Voor een ouderling die meent goed te zijn, heb ik geen bemoedigend woord. Dat heeft hij ook niet nodig, denk ik zo. Maar voor een ouderling die Christus nodig heeft, heb ik wel een woord: Vertrouw niet op uzelf, maar op Hem alleen. Want:

Die zijn tekort niet ziet,
Is Gods man niet.
Maar hij die het niet kan,
Die is Gods man!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen