De volharding der heiligen IA

Volharding en verkiezing

God is de God der lijdzaamheid. Hij blijft ook bij Zijn heilige raad. Hij is de Alpha en de Omega. En het welbehagen van de eeuwige God, vormt de heilige rust van het geloof in strijden en in lijden. In het eerste hoofdstuk van de Efeze brief heft Paulus een hooggestemd lied aan over de rijkdom en de vastheid van Gods voornemen. „Opdat wij zouden zijn tot prijs Zijner heerlijkheid". Daar loopt het op uit. Dan is daar ook onlosmakelijk aan verbonden dat de volharding van de Zijnen gehecht is aan de vastheid van Zijn raad.

Denkt u ook aan de schakels van de heilsketen uit Rom. 8 : 29, 30: erkiezing, roeping, rechtvaardiging, verheerlijking. In die vastheid van Gods werk, dat van Zijn onwankelbare trouw getuigt, is ook de volharding ten diepste gewaarborgd. Vanwege dit welbehagen Gods is Zijn Woord en belofte een „basis van eeuwigheidswaarde voor het allerarmste geloof". En zijn ook de genadegiften en de roeping Gods niet onberouwelijk? (Rom. 11 : 29). Op grond van deze gegevens konden onze vaderen van Dordt met volle overtuiging het 5de hoofdstuk aan de voorgaande verbinden. Daar ligt toch het allerdiepste geheim van het werk dat de Heere begint in het leven van de Zijnen en dat Hij in hun leven ook afmaakt, in Zijn verkiezing van eeuwigheid. En daarop komt de Heere niet terug.

Daar, in Gods verkiezing, ligt het allerdiepst geheim van de volharding der heiligen. Het werk dat Hij begon in hun leven, dat maakt Hij ook af. Niemand rukt ze uit Gods handen. Hun namen, in het boek des levens, zullen nimmer uitgewist worden. „Wie zal beschuldiging inbrengen tegen de uitverkorenen Gods? God is het, die rechtvaardig maakt. Wie is het, die verdoemt? Christus is het, die gestorven is". (Rom. 8 : 33, 34) Aan de hand van het artikel over de volharding der heiligen in de Dordtse Leerregels hoop ik hier op terug te komen en er dieper op in te gaan.

Geroepen tot volharding

Ook al ligt het vast: „Ik heb u in Mijn beide handpalmen gegraveerd", dat wil niet zeggen, dat volharden een automatisme is, en hetgeen strijd kost. Integendeel. De Heere „bewaart, achtervolgt en volbrengt" Zijn werk in de Zijnen „door het horen, lezen en overleggen" van het Woord, en door , , vermaningen, bedreigingen, beloften en het gebruik der heilige sacramenten". Vandaar dat met name in de Hebreeënbrief de gelovigen met een laatste en vaste ernst vermaand worden om te volharden. Het is de hoge ernst van Gods toorn. Israël wordt tot waarschuwend voorbeeld gesteld. En het vermaan in de Hebreeënbrief wordt het scherpst in hoofdstuk 6.

Het wordt een bedreiging. In al haar scherpte is het de scherpte der liefde waarmee de apostel vermaant: Want het is onmogelijk, degenen, die eens verlicht zijn geweest, en de hemelse gave gesmaakt hebben, en des Heiliges Geestes deelachtig zijn geworden, en gesmaakt hebben het goede Woord Gods, en de krachten der toekomende eeuw, en afvallig worden, die zeg ik, wederom te vernieuwen tot bekering" (Hebr. 6 : 4, 5, 6a). De roeping tot volharding ten voeten uit! Dit is haar klemmendste vorm in de Schrift. „Zo laat ons dan met lijdzaamheid lopen de loopbaan, die ons voorgesteld is". Zo wordt alle vanzelfsprekendheid uitgesloten. Zo wordt de lauwe christen vermaand. Zo worden we in de strijd geplaatst. Het is een indringende spoorslag tot volharding. Waaraan de belofte is verbonden: Wie volharden zal tot het einde, die zal zalig worden". En deze vermaning die met andere aan te vullen zou zijn, is er op gericht te blijven bij de genade die is toegebracht in Christus Jezus. De roeping tot volharding is roeping om te blijven onder het kruis, dat om Christus wil op mijn schouders is gelegd. Zo volbrengt de Heere Zijn

werk ook door de vermaningen en bedreigingen. Door de Heilige Geest legt Hij ze mij na aan het hart, zo na, dat ik er niet meer aan voorbij horen kan. En ik neem het woord van de Heere voluit ernstig als er in de Hebreeënbrief gesproken wordt over: , afwijken van de levende God" (3 : 12), over „achterblijven" (4 : 1), over , , in ongelovigheid vallen" (4 : 11), over „verachteren van de genade van God" (12 : 15).

Gewaarborgde volharding

De volharding is ook gewaarborgd. Gewaarborgd in de beloften van God. En die beloften zijn waar, zijn ja en amen, in de Borg, Jezus Christus. „Wij zeggen", zo zegt Calvijn, „dat het fundament van het geloof de genadige belofte is, omdat in haar het geloof eigenlijk rust". Zo is het ook met de volharding, ze rust in de belofte van de bewaring.

En over die bewaring zal een christen veel meer spreken dan over eigen volharding. De Heere heeft toegezegd de Zijnen „met alle kracht' te bekrachtigen, „naar de sterkte Zijner heerlijkheid, tot alle lijdzaamheid en zachtmoedigheid".

(Coll. 1:11). God is de „God der lijdzaamheid", die de Zijnen lijdzaamheid schenkt. Zijn beloften voor de tijd dat de steen zwaar op hun levenskruin drukt. En in die druk blijken Zijn beloften vervulde beloften te worden. In deze beloften, en in de vervulling van deze beloften, door de Heere Zelf, ligt het verborgen en stil geheim van alle volharding. Het loopt in Coll. 1 zelfs uit op de lof en de aanbidding van God de Vader: Dankende de Vader, Die ons bekwaam gemaakt heeft, om deel te hebben in de erve der heiligen in het licht" (vers 12).

Wat een troost als ik zwak ben. Wat een hoop als ik hopeloos dreig om te komen. Daarbij komt de genade van de voorbede van de Zoon: Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet ophoude" (Luc. 22 : 32). En Zijn priesterlijke voorbede en koninklijke beschutting gaat nog

steeds door. In strijd en aanvechting leert de Heilige Geest mij zien op Hem, de overste Leidsman en Voleinder des geloofs, Jezus Christus. Wat u dan in Hem ziet? Dat Hij geduldig geleden, volhardend gestreden en onophoudelijk gebeden heeft.

Daarbij komt de gemeenschap met de Heilige Geest. Hij is het onderpand van de eeuwige erfenis. Hij is het die de onvermoede en onverdiende genade van de volharding in mijn leven uitwerkt.

Onvermoed: als ik hink en zink.

Onverdiend: omdat ik weder-horig ben.

Zo leeft het geloof door de Heilige Geest uit Christus, en uit de beloften des Vaders.

Volharding? Ja, maar ze ligt alleen in Gods bewarende trouw.

, , Maar de Heere is getrouw. Die u zal versterken en bewaren van de boze" (2 Thess. 3 : 3). , , De belijdenis van de volharding der heiligen is waarlijk in de Schrift gefundeerd, wanneer ze slechts verstaat en tot klare uitdrukking brengt, dat de zin en de mogelijkheid dezer belijdenis exclusief gelegen zijn in het bewaard-worden. Hier ligt de enige grondslag van deze troostvolle belijdenis der kerk." (Berkouwer)

En daarin heeft hij Petrus helemaal mee, hij spreek de vreemdelingen, die uitverkoren zijn aan, en zegt hen dat God hen heeft wedergeboren , , tot een onverderfelijke, en onbevlekkelijke, en onverwelkelijke erfenis, die in de hemelen bewaard is voor u.

(Voor u) die in de kracht Gods bewaard wordt door het geloof tot de zaHgheid. (1 Petrus 1 : 4 en 5).

H.

G.D.K.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen