Aandacht van kerken voor gestrande Russische zeelieden

De Anatoli Khalin voer ter hoogte van de Noorse kust toen kapitein Romanovic bevel gaf de koers te veranderen. Richting Rotterdam, om er olie en drinkwater in te slaan. Als Romanovic had geweten welke gevolgen zijn beslissing zou hebben, zou hij Rotterdam letterlijk links hebben laten liggen. Zijn schip ligt sinds 30 juli vorig jaar aan de ketting. Een Kroatische werf gaf een advocatenkantoor opdracht het visverwerkende schip aan de ketting te leggen omdat de Oekraïense rederij een schuld van 3,5 miljoen dollar voor reparatie niet had betaald. Veertig opvarenden konden met andere schepen naar het thuisland terugkeren. Maar het gros van de bemanning, momenteel nog 157 mensen, slentert al zeven maanden over pier 1 van de Waalhaven. Een negental kerken uit de regio Rotterdam heeft zich, onder leiding van de Gereformeerde gemeente in Vlaardingen, ontfermd over de Oekraïense opvarenden.

Oma
„Iedereen wil terug naar huis", zegt serveerster Tatjana Ikonnikowa. „We willen naar onze kinderen en echtgenoten. Ik ben sinds enkele maanden oma en wil mijn kleinkind in Sebastopol, in de Oekraïne, zien." Omdat Ikonnikowa serveert in de eetzaal voor de officieren is ze een van de weinigen aan boord die nog wat te doen hebben. Het grootste deel van de bemanning van de enorme vissersboot heeft niets omhanden. Welzij nsofficier Dmitrejnko Viycheslav antwoordt „slapen" als hem gevraagd wordt waar de bemanning de dag mee vult. „Deze mensen kunnen hier inderdaad weinig doen", vult Peter Leeuwenburgh aan. „Als er één z'n fietsband oppompt, staan 150 anderen te kijken." Leeuwenburgh is samen met Maarten Bezuijen initiatiefnemer van de actie "Russische bootlieden", waar inmiddels negen kerkelijke gemeenten -uit de Ned. Hervormde Kerk, de Gereformeerde Gemeenten en de Christelijke Gereformeerde Kerken- aan meedoen. Meer dan twintig bedrijven boden eveneens hulp, en daardoor kon de bijna uitgeputte proviandvoorraad van de Anatoli Khalin met zes ton voedsel worden aangevuld. Zowel Bezuijen als Leeuwenburgh is lid van de Gereformeerde gemeente in Vlaardingen. Hun predikant, ds. C.J. Meeuse, is al verschillende keren aan boord geweest om de bemanning, met hulp van tolk Piet Huurman, toe te spreken. Ook zijn er al twee zangavonden gehouden > waar de bemanning uitgenodigd is.

Weerwoord
„De eerste keer dat ik de bemanning toesprak, kwam er een fors weerwoord van de kapitein, die nog staat voor de communistische waarden. Maar ik merk dat een groot deel van de bemanning nieuwsgierig is naar de boodschap van het Evangelie", vertelt ds. Meeuse. Ongeveer veertig opvarenden komen bij het derde bezoek van de predikant naar hem luisteren. Ze hebben aandacht voor het antwoord van de predikant op de vraag waarom het christendom de enige ware godsdienst is, en hoe in Nederland de relatie tussen de kerk en de staat is. De Anatoli Khalin was op weg naar de tropen, naar de visgronden rond het Afrikaanse Mauretanië. De uit de Oekraïne meegebrachte kleding was niet afgestemd op een overwintering in de haven van Rotterdam. Warm hebben de 144 mannen en 53 vrouwen het de afgelopen wintermaanden dan ook niet gehad. Terwijl de Vlaardingse pastor in de grote zaal een deel van de bemanning toespreekt, hangt de rest over de reling, in de zon. Er wordt een enkele sigaret gerookt, wat gepraat, sommige vrouwen breien sokken en anderen verslepen en repareren fietsen die ze in de stad hebben gevonden. Hoewel het schip al zeven maanden aan de ketting ligt, lijkt het mentale nulpunt bij veel bemanningsleden nog niet bereikt. Er wordt nog ongedwongen in groepjes gepraat. In het ruim zitten mensen op bankjes bij elkaar te roken, soms wordt er gelachen.

Nulpunt
Tolk Huurman nuanceert het beeld: „Het lijkt op het eerste gezicht dat ze niet al te depressief zijn. Maar in werkelijkheid nadert de stemming het absolute nulpunt. Maar dat laten ze bijna niet merken, ze uiten bijna geen kritiek, omdat ze niet nog meer problemen willen. Deze mensen zijn opgegroeid in een systeem waarin je geen kritiek mocht hebben." Huurmans uitleg wordt ondersteund door incidentele bezoeken van kapitein Romanovic aan de wereld buiten diens hut. Apatisch hangt hij over de reling, snauwend dat er op zijn schip niet gefotografeerd mag worden. Hij onderstreept nog eens dat alle bemanningsleden conform de regels om tien uur 's avonds aan boord van het schip moeten zijn en verdwijnt dan weer in zijn hut. Advocaat W. Verhoeven van het advocatenkantoor Loeff Claeys en Verbeke zegt dat hij maar „een seintje uit Londen" hoeft te krijgen om „toe te slaan". Verhoeven: „Ik heb een vonnis van Londense rechters. Daarin staat dat als de schuld niet wordt betaald het schip kan worden geveild." Verhoeven zegt de situatie erg vervelend te vinden voor de 160 opvarendendie nog op de Anatoli Khalin zitten. „Maar laat al die internationale vakbonden voor zeelieden nu maar eens de helpende hand uitsteken. Ik begrijp overigens niet dat een rederij z'n eigen mensen zo slecht kan behandelen."

Zwanger
De 31-jarige Irina Chashimova heeft alleen maar spijt. „We liggen hier nu al zeven maanden en sinds september krijgen we zelfs geen salaris meer uitbetaald. Had ik maar nooit aangemonsterd. Als ik dit had geweten, had ik me nooit bij rederij Atlantica gemeld." Twee van de 53 vrouwen aan boord hebben momenteel nog meer spijt. Ze zijn zwanger -hun beide echtgenoten bevinden zich eveneens aan boord- en als rederij Atlantica niet binnen vier maanden 3,5 miljoen dollar overmaakt, wordt de geboorteplaats Rotterdam in plaats van Sebastopol.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen